Van mijn zoon mag ik niet zeuren. Hij heeft gelijk; voor je het weet voldoe je vlekkeloos aan het prototype van de expat voor wie geen groter genoegen bestaat dan zaniken over ‘dat verrukkelijke nieuwe thuisland’ waar alles beter is, en over dat ‘vreselijke Nederland’ waar werkelijk niks (meer) van deugt. In dat opzicht lijken veel geëemigreerden op de gedreven gezondheidsfanatici die bijvoorbeeld met roken of met de drank zijn gestopt: roomser dan de paus en fanatieker dan een Jehova-getuige. Maar ik behoud me wèl het recht voor om me af en toe oprecht ergens heel erg over te verbazen. Over het ultra-eigentijdse verongelijkte gezever over ‘gebrek aan respect’ in werkelijk alle geledingen van de Nederlandse samenleving bijvoorbeeld. Van Ali B tot Job Cohen, en van Albert Verlinde tot Jan-Peter Balkenende: bij allemaal ligt het woordje ‘respect’ ze in de mond bestorven. En iedereen eist het voor zichzelf, of voor zijn eigen ‘zaak’ op. Intussen voorbijgaand aan de totale verhuftering waaraan het land allang ten prooi is gevallen. Elke keer weer, als ik in het oude vaderland terugkeer, valt het me op: het is wéér erger geworden. ’s Lands wijs, ’s lands eer, zullen we maar zeggen.
Mij zul je dus niet horen over de lummel die in die inderdaad onhandig-slome toegangsdraaideur op Schiphol op je hielen trapt en dan dreigend blaft: “Yo, kejje nie uitkijke?”. Of over de calculerende taxichauffeur, die je alleen mee wil nemen als je een retourtje Den Helder en/of Roermond bestelt. Of over Ajacied Jan Vertonghen, die na het winnen van de KNVB-bekerfinale de toch al grotesk vernederde Feyenoorders herhaaldelijk ‘kakkerlakken’ noemde, live op AT5 uitgezonden. Respect? Ik zie meteen een ‘Hans-Hoogervorstje’ voor me, het ‘respectvolle’ alleszeggende kotsgebaartje van de ex-minister van volksgezondheid, dat veel Feyenoordfans wellicht gemaakt zullen hebben. Meer niet; het Legioen heeft zich werkelijk voorbeeldig gedragen en de nederlaag manmoedig geslikt. Zonder foute spreekkoren, zonder rellen. Dát verdient pas respect!
Ongeveer tegelijkertijd won Olympique Marseille hier het landskampioenschap. Ook hier gedroeg de supportersschare zich ‘comme il faut’: geen excessen, wel een terecht uitbundig feest zonder noemenswaardige incidenten.
Behalve Feyenoordfan (ja, ja: eens 010 altijd 010) ben ik ook al jaren supporter van l’OM. Net zo’n ‘opgestroopte-mouwenploeg’ uit een net zo multiculti arbeidersstad als Rotterdam; dat schept een band. Bovendien woon ik bijna om de hoek, in een gehucht dat niks moet hebben van het amateuristische gefreubel van het mondaine Nice, of het arrogante vedetten-voetbal van Paris Saint-Germain. Respect verdien je hier met bloed, zweet en tranen. Ook ras-Amsterdammer André Hazes had zich bij ons ongetwijfeld zeer thuis gevoeld, en was vanzelfsprekend meer dan welkom geweest.