Afgelopen maandag ging Roger Busi, net als elke ochtend, rond half acht naar het dorp voor zijn kopje koffie in het lokale café. Mijn café. Niet dat ik hem daar tegenkwam, want ik ben niet zo matineus, maar ik kende hem wel. Een wat stugge, teruggetrokken gepensioneerde kleine zelfstandige aannemer van 64, die zich vooral met zijn eigen zaken bemoeide. Afgelopen maandagochtend heeft Roger Busi ons dorpscafé niet bereikt. Aan het eind van het doodstille weggetje dat van zijn huis in een hameau (kluitje huizen) onderaan ons dorp naar de openbare weg voert, werd hij opgewacht door een aantal onverlaten die hem tot stoppen dwongen, hem uit zijn autootje sleurden, hem volkomen in elkaar sloegen, onder meer met de achterkant van een pikhouweel, en hem in hun eigen auto afvoerden; één van Busi’s aanvallers nam diens autootje mee.
Vijftien uur later werd de oude man voor dood achtergelaten op een vuilnisbelt in Villeneuve-Loubet, aan de kust. En na nog een paar uur zowaar gevonden en naar een ziekenhuis in Antibes geraced, waar hij thans ernstig getraumatiseerd van zijn horroravontuur ligt te bekomen. In de tussenliggende periode is hij zwaar gemarteld: zijn lichaam was bedekt met blauwe plekken en steekwonden, er werden inwendige bloedingen geconstateerd en…. men had hem een vinger afgesneden. Waarom? De stille gepensioneerde bewaarde zijn spaarcentjes thuis en het dieventuig wilde weten waar. Maar Busi is een taaie en hield waarschijnlijk stug zijn mond. Tot hij niet langer tegen zijn belagers opkon en opbiechtte waar zijn oudedagvoorziening te vinden was, die hij niet aan een bankrekening had durven toevertrouwen. Daarop reed het gajes terug naar zijn huis, zocht en vond de centjes (circa 45.000 euro), waarna ze Busi op die vuilnisbelt dumpten en met de noorderzon verdwenen.
De politie wil niks zeggen, maar het feit dat het hameautje al dagen wemelt van de ’flics’, de speurhonden en de technische recherche spreekt boekdelen. Het kan niet anders of iemand was op de hoogte van het spaarpotje van Busi, want alles duidt op voorbedachten rade. In het dorp gieren de geruchten, al weet niemand er het fijne van en valt er niks te bewijzen. Maar de angst zit er goed in, in dit landelijk gelegen Provençaalse dorpje ver van de drukke kust, waar het leven gezapig voortkabbelt en de enige sensatie van de afgelopen maanden bestond uit speculaties over de mogelijke vader van het kind van de serveerster uit het dorpsrestaurant.
Waarschijnlijk wordt er de komende dagen door aardig wat oudere dorpelingen opeens een bankrekening geopend. En het aantal stevige waakhonden zal ook wel flink stijgen.
Gelukkig heb ik beide. En sta ik altijd rood.
