Vreemde vogels

Vanmorgen ging in het holst van de ochtend de wekker. Zo’n elektronisch rotpiepje waardoor je meteen zeker weet: dit komt vandaag niet meer goed. In het pikkedonker vind je op de tast het martelwerktuig en je frunnikt wat aan knopjes. Maar het irritante gepiep houdt aan. Bedlampje erbij, de hele slaapkamer wakker, langdurig het juiste knopje ingedrukt. Maar het houdt niet op. De stekker eruit; het houdt niet op. Verder slapen lukt niet meer. Pas als de zon overtuigend is opgekomen en ons bergplateau krachtig heeft opgewarmd, valt het stil. Tenzij de telefoon intussen gaat, want dan rinkelt hij in bijna elke boom rond het huis. Vroege vogels. Of beter, moderne vogels. Eigentijdse ringtones en de laatste Blackberry-hits kennen geen geheimen meer voor het hedendaagse vedergespuis. Daardoor leven wij thans samen met een riant arsenaal aan thuisfluiters dat zich graag te buiten gaat aan een perfecte imitatie van de wekkerpiep, dat een uitstekende uitvoering van de telefoon-jingle ten beste geeft en niet terugdeinst voor een overtuigende interpretatie van een sms-melding.
En het kan erger: stap de deur uit in je badpak en er klinkt een klaterend gelach op uit het kluitje bomen naast het zwembad. Bespreek de Nederlandse politiek aan tafel op je terras en een homerisch geschater valt je ten deel. Subversieve elementen? Welnee. Eksters. Die er blijkbaar lol in hebben om een riedeltje te schateren als ze mensvolk zien. Of horen. Hoe ze het doen weet ik niet, maar de timing is doorgaans perfect. “Cohen gehoord?” Vilein gegrinnik. “De peilingen van Maurice de Hond gevolgd?” Cynisch lachje. “Verhagen/Rutte/Wilders gezien op tv?” Hilarisch geschater. Ik denk weleens dat ze schuddebuikend uit de bomen zouden rollen als dat trio echt aan de macht komt. En die kans is niet gering natuurlijk.
Verder is er een buurtkikker die een perfecte imitatie van een aanslaande dieselgenerator ten beste geeft; de onze. Een grap die voor de nodige paniek zorgt, want dat ding kan wel, maar hoort niet spontaan aan te slaan. Zeker niet als alle computers aanstaan, want deze pre-historische stroommachine stoort de moderne elektronica. Dus worden er in een reflex artikelen ‘gesafed’ en computers afgezet. Waarna het angstwekkend stil blijft en we snappen dat we er weer zijn ingetuind. Natuurlijk, het is allemaal onze eigen schuld. Als je met een arsenaal aan moderne onzingeluiden in de binnenlanden van ‘Perdudumonde’ gaat wonen, kun je verwachten dat de lokale bosbewoners die rare herrie gaan imiteren. Maar waarom hebben ze zo’n enorme voorkeur voor onnatuurlijke namaakgeluiden?

Er komt hier regelmatig een keuterboertje met vier koeien langsgewandeld. Mooie koeien: aaibaar zachtbruin, fluwelen oogopslag en een bronsgroene loei die je bijna zelf zou willen kunnen imiteren. Maar geen vogel die de moeite neemt. Ze doen liever het vierde Brandenburgse concert van Bach na (nou ja, de eerste maten dan), dat weer wel. Het sullige geblaf van de honden -ik hoor meestal eerder dat er een auto aankomt dan zij- vindt het verenvolkje echter ver beneden zijn stand. Maar als zo’n viervoeter weer eens achter een stok aanrent om hem zo snel mogelijk bij de baas terug te brengen, die hem vervolgens opnieuw een zwieper geeft, buitelt de snavelbrigade gierend van de lach uit het lover over zoveel domheid. Was dat alles? Nee. Sinds kort heeft zich ook een koekoek om de hoek gevestigd. Het zal wel met mijn jeugd te maken hebben (wij hadden thuis zo’n onontkoombare koekoeksklok), maar als die vogel zijn snavel opentrekt kijk ik onwillekeurig op mijn horloge. Je wordt er tamelijk nerveus van, maar het is toch niets in vergelijking met die ochtendlijke wekpiep. Daar ben ik vorige week riant doorheen geslapen. Waarschijnlijk omdat ik onbewust dacht: “Daar trappen we niet in vandaag, stomme vogel!” Dat vroege vliegtuig heb ik dus gemist.