Kreeg een mailtje van Alain Prost, de vroegere wereldkampioen Formule I. Niet echt van hem persoonlijk, maar van zijn bedrijf Toy’s Club (www.toysclub.fr)
Of ik lid wil worden. De contributie bedraagt slechts € 17.500 per jaar.
In ruil daarvoor mag ik -zodra ik dat wil- hoogst exclusieve sportwagens huren: Ferrari’s, Lamborghini’s, Maserati’s, of een Brits-beschaafde Bentley.
De Toy’s Club is onlangs een filiaal in Cannes begonnen, in Parijs is het hoogst exclusieve clubje al geruime tijd een begrip onder ‘de diepere zakken’.
Ik heb Monsieur Prost toch maar even teruggemaild: dat ik al lid ben van de wielerclub in mijn dorp (contributie € 15 per jaar) en dat ik heel tevreden rondtuf in mijn hoogbejaarde Lelijke Eend, óók een open dak. Plus dat ik voor ‘ver wegritjes’ een trage, stokoude, maar zeer bekwame 4×4 Mitsubishi onder de ‘abri voiture’ heb staan.
Ik neem aan dat Alain Prost nu wel snapt dat ik niet tot zijn ‘doelgroep’ behoor. En intussen vraag ik me af of die Toy’s Club-types weleens een krant lezen. Iets over crises, rampen en dergelijke. Of hebben we gewoon te maken met de (vast wel dubbele) dip tussen arm en rijk die almaar groter wordt?
Mooi gespreksonderwerp, straks aan tafel. Ik ga met mijn buurman Joost uit eten. Niet bij het -naar onze dorpsnormen- sjieke restaurant dat een vorkje in de Michelingids heeft gescoord, maar in de simpele pizzeria waar we ons allemaal beter op ons gemak voelen.