Requiem voor een vrijbuiter

do 2 december 2010

Ik heb een paar honden. En tot vandaag een kat. Ik ben een hondenmens en over het algemeen doe je -geloof ik- in honden óf katten. Ik heb ook nooit voor die kat gekozen, ik heb hem geërfd. Mijn beste vriendin hier, ging dood en toen was er Dropje. Een zwart-witte Felix-variant. Mijn vriendin was Nederlandse, met een appartement in ons dorpje. Haar kat leek me een slome; hij lag voornamelijk op de cv en durfde niet naar buiten, bang voor auto’s als ie was. Het rare is dat die kat in een mum van tijd compleet veranderde toen hij met het platteland kennismaakte.
Dropje werd binnen de kortste keren een brutale avonturier, die me muizen en vogels cadeau deed. Steevast voor de keukendeur. Ik haatte hem erom, want aan eten geen gebrek. Het kachel-watje is dankzij de vrijheid van een afgelegen hoeve in de heuvels, uitgegroeid tot een lustmoordenaar. Ik had het er moeilijk mee. “Het is de natuur”, oordeelde mijn dochter als ik ‘die natuur’ even helemaal niet zag zitten terwijl ik met zwabber en sop het bloed van de tegels probeerde te poetsen. En die naam vond ik ook niks. Ik voelde me tamelijk idioot als ik tegen etenstijd ‘Dropje’ stond te roepen vanaf een Zuid-Franse heuveltop. Je hebt hier van die echo’s; dan hoor je pas goed hoe belachelijk je klinkt. Bovendien heb ik nog nooit een kat meegemaakt die je een grote bek terug gaf als je ‘m bij een heterdaadje over zijn wandaden onderhield. We waren duidelijk aan elkaar gewaagd; zoiets schept een band.
Enige tijd geleden werd Dropje ziek, iets met zijn longen dacht de dierenarts: “zware bronchitis, waarschijnlijk als gevolg van de brand”. Het had gekund: een jaar of zo daarvoor was onze hele heuvel -zijn favoriete jachtterein- in de as gelegd door een aangestoken bosbrand, ons huis bleef net gespaard. Dropje doolde door de zwartgeblakerde resten van wat eens een stoer eikenbos was. Vaak kwam hij hijgend en piepend thuis. Langzaam werd de omgeving weer groen, het bos hernam zich. Dropje niet, het piepen werd erger. De dierenarts gaf hem antibiotica en cortisonen. Het leek te helpen. Maar na de kuur was er de terugval. Dropje at steeds minder (“komt omdat hij niks ruikt door zijn verstopte neus”, aldus de dierenarts) en op het laatst helemaal niet meer. Toen hij ook stopte met drinken besloten we dat het mooi geweest was. Uit het laatste onderzoek bleek dat hij een hersentumor had. Bij een operatie zou hij 20% kans hebben, plus een drain in zijn kop. “Nee”, zeiden mijn echtgenoot en ik, “doen we niet. Hij heeft 18 mooie jaren gehad, genoeg is genoeg.” Dat was vandaag.
Het zal nog wel even duren voor ook zijn schaduw voorgoed verdwenen is.

16 gedachten over “Requiem voor een vrijbuiter”

  1. wat een mooi verhaal…. kun je alleen begrijpen als je zelf katten hebt…. wij nemen ze altijd mee vanuit Leidschendam naar frankrijk waar wij ook een huis hebben en jagen kunnen ze daar net als al die Franse jagers die rond je huis lopen met grote geweren… en die hebben nog een verstand… een kat heeft alleen zijn instinct… sterkte en je vindt vanzelf wel weer een ander zielig katje daar ….

    1. Dank je, maar aan een nieuw zielig katje ben ik nog even niet toe. Er komt er waarschijnlijk vanzelf wel weer eentje ‘aanwaaien’. Enne, katten hebben meer verstand dan jagers hoor, in elk geval hier in de buurt. Dat stelletje ongericht knallend onbenul kon niet aan mijn Dropje tippen!

  2. Hoi Renée,

    Ik wil je heel veel sterkte wensen en weet,dat je het goede hebt gedaan voor jouw Dropje!
    Je hebt hem een goed,vrij leven gegeven en hij kon/mocht zijn natuur volgen,ook al kreeg jij de gruwels ervan…het hoort erbij…

    Dag Dropje,rust zacht daar in de Poezenhemel en waak over je vrouwtje als ze het even moeilijk heeft.Ooit zien jullie elkaar weer terug!

    harteljke groet van Ingrid en haar dieren

      1. Hoi Renée,

        Dropje zal nog steeds alles horen en zien wat er nu om je heen gebeurt;hopelijk is dat een troost voor je.Jammer,dat je weggelopen bent bij de DA toen je hem liet inslapen;het is belangrijk om erbij te zijn tot het laatst.Ik laat mijn dieren thuis inslapen in hun vertrouwde omgeving en begraaf ze bij mijn huis.Ik zie hen ook na hun overlijden en ze laten boodschappen achter;dat geeft veel troost.
        Mocht je willen praten dan mag je me altijd mailen:
        goudenhartjes@hotmail.fr

        liefs Ingrid en de dieren

      2. Dag Ingrid, Nou, we zijn niet echt weggelopen hoor; we hebben wel degelijk afscheid genomen. Maar als hij al in slaap geprikt is, dan hoef ik het verdere verloop echt niet meer mee te maken. En begraven bij huis, tja, dat kan niet met onze honden: hij zou binnen de kortste keren weer zijn opgegraven en dat kunnen we echt niet verdragen. Maar dank voor je troostende woorden.

  3. RIP Dropje.
    Renée veel sterkte toegewenst met dit verlies.
    Ik heb hier een terug gekregen kater, hij plaste in huis.
    Ondertussen doet hij al zijn behoeften het liefst buiten de kattenbak. De hele dag moet ik hem in de gaten houden, maar hij is zo lief. Met de Kerst gaan we weer naar Frankrijk en daar vindt hij het heerlijk. Ik hoop dat hij het nog zal beleven dat wij permanent daar wonen en wie weet wordt hij dan ook zo’n avonturier als Dropje.

  4. Dank je wel, het zal wel wennen maar dat duurt nog wel even. Wat moedig en aardig van je trouwens om een kat met een ‘probleempje’ toch te houden. Dropje deed ook nooit wat op de kattenbak, maar ook nooit binnen: hij wilde alleen buiten zijn behoefte doen. Misschien zit dat instinct er ook bij jou kater in en heb je nooit meer ergens last van als hij eenmaal kan vrijbuiteren.

  5. Oh Renée, wat erg voor jullie!
    Dropje hoorde er zo echt bij, het was zo`n leuk kwartetje,de drie honden en zij.
    Het zal leeg zijn zonder haar, 18 jaar is ook niet niks!
    Je hebt er een leuk verhaal van weten te maken, maar ik weet dat er onderhuids een hoop verdriet zit nu.
    Heel veel sterkte en een knuffel van mij!

  6. Dank je wel lieve Madonna. Ja, we missen hem, en we zien hem nog overal. Een andere lieve vriendin opperde om een dag die wat gevoeliger ligt dan andere dagen, voortaan een Dropje-dag te noemen. Dat vind ik een mooie gedachte.

  7. Wat een mooie woorden , ik ken het gevoel, heb van de zomer ook onze poes moeten laten inslapen na 14 jaar, tumur in de buik….de dierenarts zei : wilt U een indivuduele crematie ( is het nou cremering of crematie , sorry, woon al te lang in frankrijk ) en toen heb ik “ja” gezegt….en nu staat hij hier : de urn…..met onze Romeo…binnenkort zoek ik een plaatsje ervoor in de “campagne” want dat was ook zijn lievelingsplekje…
    sterkte…

Laat een antwoord achter aan Renée Vonk Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven