De inburgering van neef Sjaak

zo 6 februari 2011

We hebben het niet zo op logées, maar voor neef Sjaak maken we graag een uitzondering. Hij komt nooit onverwacht, hij blijft nooit langer dan de spreekwoordelijke verse vis (drie dagen), en is altijd aangenaam relaxed gezelschap. Waren er meer zoals hij, dan begon ik subiet een bed & breakfast; overigens een logeeraccommodatie waarvan veel zogenaamde ‘vrienden en kennisen’ ook nu al het idee hebben dat ik die onbezoldigd uitbaat. Maar dit terzijde.
Sjaak is de uitzondering op de regel, dus voor Sjaak doen we graag een stapje extra. Zoals vandaag, een uitgebreide zondagmiddaglunch in ons favoriete restaurant, waar we als vanouds de jongsten onder de bejaarde cliëntèle waren. Het weer zat mee, aperitief en digestief konden buiten op het tuinterras worden genoten met een geurig dampertje erbij (we roken sigaren) en ook over de maaltijd binnenshuis viel niks te klagen. Een mondvermaakje als debuut, een prettig voorgerecht, een mooi hoofdgerecht, en zo kwamen we aan bij het kaasplateau. De lieve mevrouw van de bediening rolde een bijzettafeltje bij en zeulde met de nodige krachtsinspanning het enorme rieten blad vol overtuigende heerlijkheden aan dek. We kregen een bordje, we kregen bestek, er kwam -heel ouderwets maar volkomen in harmonie- een glaasje port, plus een keurige uitleg van het gebodene. We wezen aan; stukje van dit, stukje van dat, smullen maar. De conversatie ging over van alles en nog wat, maar vooral over (her)verbouwen en wat daar allemaal bij komt kijken. Sjaak is ervaringsdeskundige en een enorme vakman in zo’n beetje alles dat met bouwen te maken heeft. Wij waren meer dan beleefd geïnteresseerd in de plannen die hij ontvouwde voor de complete restauratie van een bastide hier in de buurt, waar hij samen met onze goede vriend, de Franse aannemer Michel, aan zou willen beginnen.
Sjaak! Werken (en misschien ook wel wonen) in Zuid-Frankrijk! Dat was tot voor kort ondenkbaar. Goed, hij was hier wel een aantal keren geweest, maar een nuchtere West-Fries die met handen en voeten Frans sprak, het nooit zo op zuidelijke types had begrepen en alleen voor ons en Michel een uitzondering maakte, had het ineens daadwerkelijk over het beginnen van een ‘entreprise’ met zijn ‘collègue’ Michel, die hij uiteraard de dag tevoren nog uitgebreid in de kroeg had getroffen. Ze mochten elkaar vanaf de eerste keer dat ze bij ons thuis kennis hadden gemaakt, en deelden een intense vakverbondenheid. Logisch dat daar tenslotte een gezamenlijk plannetje uit was gerold.
Gaande de kaas werd het gesprek geanimeerder, er werd met wijdse armgebaren aangeven hoe het zat met dikke muren ‘en pierre’, ‘tuilles romanes’, ‘poutres en chène’. Er werd wat kaas bij gesneden van het plateau dat naast onze tafel was blijven staan. Sjaak -in het vuur van zijn betoog- tastte nog eens toe, en nog eens. Net zoals hij gewend was bij ons thuis te doen, waar het bescheiden kaasbord meestal pas verdwijnt als het leeg is. Tot hij op zeker moment zichzelf onderbrak en ons wanhopig toevoegde: “jongens, ik krijg dit echt niet op hoor!” We keken met z’n allen naar het plateau, waarvan zeker een derde van de -minstens- 17 kaassoorten geheel was verdwenen. Op dat moment kwam de serveuze het blad ophalen voor een belendend tafeltje. Onthutst keek ze het plateau, en daarna ons aan. “Ç’a été?”, herstelde ze zich, wonderbaarlijk in de plooi terugschietend. “Très bien, merci”, wist ik er met een rood hoofd uit te persen. Waarop Sjaak er met zijn breedste grijns aantoe voegde: “Oui! Mais een beetje beaucoup!” Zelden iemand zó hikkend van de lach de restanten van authentiek Hollandse trek zien herschikken tot aanvaardbare (her)presentatie. Aan het naast gelegen tafeltje, waar men het met aanzienlijk minder keuze moest doen, hikte ze nog na. Bij haar kan Sjaak niet meer kapot. Ondanks zijn koffie verkeerd, waarbij hij een onvervalste Garlaban nam, dat wel. Z’n inburgering is overduidelijk begonnen.

10 gedachten over “De inburgering van neef Sjaak”

  1. Oh Renée, hier snij je een onderwerp aan….. Dit is mijn ouders ook overkomen toen ze voor de allereerste keer in hun leven in Frankrijk op vakantie gingen. Nou zijn mijn ouders niet uit een kleigat gekropen of altijd weggestopt geweest achter de geraniums maar van le plateau de fromages hadden ze nou eenmaal nog geen kaas gegeten.Le gérant kwam destijds bij hen polshoogte nemen toen bijna alle kaasjes op waren en hij was trouwens alles behalve vriendelijk. Oh, les Hollandais…..Mijn ouders voelden zich daarna heel opgelaten en hebben later hun excuses aangeboden. Nu zijn ze echte Francofielen.
    Ik ben altijd heel blij als er weer ‘ns een kaasplateau tevoorschijn wordt getoverd. Dat voelt altijd goed. Want op best veel plaatsen is het niet meer. Dan krijg je 3 stukjes op een bord.
    Prachtig geschreven Renée en ook heel herkenbaar!
    Bonne journée, Esther

    1. Dit is echt een leuk stukje vooral omdat dit veel nederlanders is overkomen! Vrienden van mij vonden ook dat er wel èrg veel kaas werd gegeven na de maaltijd!

    2. Dag Esther,
      Nou nou, ik heb wel wat teweeg gebracht zeg! Ik had er echt geen idee van dat dit zoveel Hollanders overkomt. Misschien maar beter ook, anders had ik het nooit opgeschreven, want dan had ik de faux pas van Sjaak (en ook van mij natuurlijk, ik had beter op onze Sjaak moeten letten) helemaal niet bijzonder gevonden.

  2. Michiel Terwindt

    Zoits overkwam mij ook 32 jaar geleden, maar dan met een dessert. Ik vertrok toen met een collega-student naar de Camargue met de auto propvolspullen , want we zouden een half jaar daar blijven voor een onderzoek naar waterplantjes. Onderweg zouden we overnachten in Auberge Jeanne d’Arc in Langres. Heel gezellig en je kon er ook prima eten. Als dessert kwam er een soort soepterrine vol fromage blanc en daarbij een schaaltje suiker en een schaal crème fraiche.We hadden al veel gegeten , dus het kostte enige moeite deze schalen leeg te eten ; ik was er bijna misselijk van! De vrouw die ons bediende viel zowat flauw toen ze de schalen kwam halen en zag dat ze bijna leeg waren. Toen ze ons vertelde dat dit dessert voor meerdere klanten was bedoeld , schaamden wij ons dood en hebben we de koffie met cognac maar op onze kamer genuttigd !

  3. Els van Vilsteren-Pux

    Hallo Renée,
    Ik geniet altijd volop van je leuke en rake stukjes. Iets dergelijks is ons ook overkomen, in Parijs, waar mijn Franse echtgenoot een enorme saladier kreeg voorgezet met mousse au chocolat. Niet beter wetend begon hij na 5 minuten uit de schaal te lepelen. Toen we uiteindelijk om de rekening vroegen, kwam de serveur er achter dat meer dan de helft van de mousse au chocolat verdwenen was. Dat was niet de bedoeling geweest….! Uiteindelijk bood hij zijn excuses dat hij het bijbehorende schaaltje vergeten was! We hebben naderhand wel vreselijk moeten lachen terugdenkend aan zijn verbouwereerde gezicht!
    Bonne journée, Els

Laat een antwoord achter aan elly lacroute Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven