Aangenomen dat het lekker weer is (vandaag 15 graden en eindelijk weer dat speciale licht van de Provence waar Vincent van Gogh terecht zo gek op was) zit ik morgen op een klapstoeltje langs de weg. Want de Tour du Haut Var komt langs en die wielerkoers is me dierbaar.
Ik weet het, wielrennen zit in het verdachtenbankje. Al die dopingverhalen, ik ga het er niet over hebben, al mag u best weten dat ik vind dat de manier waarop renners (en andere sporters) tegenwoordig ‘gecontroleerd’ worden in strijd is met de fundamentele mensenrechten.
Ik ben in zekere zin aan wielrennen verslaafd. Vanaf de bank, glaasje en sigaartje binnen handbereik, mis ik geen koers die op de tv wordt uitgezonden. Dat heeft ook en vooral met vroeger te maken. Ik begon mijn carrière, nou ja, carrière…, in de sportjournalistiek, zo ongeveer als de eerste ‘femelle’ in dat vak in Nederland. Jaja, ik ken die grap: wie niks kan, wordt journalist en wie ook dat niet kan, wordt sportjournalist. Laat maar.
Ik ‘deed’ Luik-Bastenaken-Luik, de Waalse Pijl, Paris-Roubaix, een etappe of wat in de Tour de France, al was Lévitan nog zo tegen ‘biches’ in de koers, zelfs in volgwagens. En sindsdien koester ik een diepe bewondering voor wielrenners: de ‘dwangarbeiders van de weg’. Ik weet zo gauw niet wie dat perfecte begrip heeft uitgevonden, maar ik heb van nabij gezien en beleefd dat het wáár is. Wielrennen is een extreem zware tak van sport. Lijden en afzien, weer of geen weer. De laatste ‘arbeidersklasse’ onder de sporters. Wijlen mijn grootvader, een opgestroopte-mouwentype met ooit een café aan de Veerhaven in Rotterdam, zou zich in hen herkend hebben. Niet in verwende BV-vedettes als voetballers, tennissers of golfers.
Ik woonde amper in mijn Provençaalse dorpje toen de allereerste Tour du Haut Var voorbij kwam. Een -inmiddels- semi-klassieker. Een natuurlijk zat ik op het café-terras om de renners voorbij te zien komen. Het gezoef van de tubes als het peloton langs flitst, het rrrrtttt van de derailleurs; ’t is net geen Bach, maar ik vind het fascinerend om te horen.
Mijn dorpje speelt een voorname rol in de geschiedenis van de Tour du Haut Var. Ooit een initiatief van de plaatselijke aannemer en daarna groot geworden door de Belg Fred Debruyne, lang geleden etappe-winnaar in de Tour de France en daarna ploegleider en PR-chef.
In een van de eerste edities van de Tour du Haut Var reed Debruyne door ons dorp. En besloot meteen dat hij hier zou gaan wonen. Dat heeft ie me zelf verteld, ik heb vaak met hem in ons café gezeten en over sport gepraat. Zijn weduwe -die hier is blijven wonen- zie ik nog regelmatig, ons dorp heeft een pleintje naar hem vernoemd. Op een rare manier ben ik daar wel trost op. Een buitenlander die hier geëerd wordt vanwege zijn sportieve verdiensten die ook de gemeente ten goede zijn gekomen. Ik vind dat wel mooi.
Ondertussen gaat het met die Tour du Haut Var dus niet zoals ik graag zou willen. Van een pittige ééndagskoers hebben ze er nu wedstrijd over twee dagen van gemaakt. Vandaag wordt er voornamelijk langs de kust gereden, dus hoezo: Haut Var? Pas morgen komt de karavaan bij ons langs: het parcours Draguignan-Montauroux slingert zich ook langs ons dorp, met een paar gruwelijke stukken ‘vals plat’, waarvoor ik toen ik nog een Eend had, naar de eerste versnelling moest terugschakelen.
Ik kan de koers helaas niet meer vanaf het café-terras volgen; het krappe centrumpje van ons dorp wordt gemeden. Zodat ik morgen met mijn klapstoeltje naar de route departementale sjouw, bijna een kilometer van mijn huis. Ik zal de koers niet missen, maar de charme van die flitsende wielerkaravaan door het dorp is me ontstolen.
Ik denk dat de gemeente niet (meer) genoeg betaalt om de organisatie ertoe te verleiden de koers door het dorp te sturen. Alles is geld, vandaar ook dat de eerste etappe langs de veel rijkere kust voert.
Ik zal wel conservatief zijn, maar ik vind dat jammer.
We hebben nog wel een premiesprint langs het huis van de aannemer die deze koers bedacht. Mijn stoeltje staat morgen bij hem voor de deur. Om de dwangarbeiders van de weg als vanouds toe te juichen. Met een thermosfles koude rosé en een sigaartje onder handbereik, kan mijn wielergeluk niet meer stuk.