Ik heb een zwak voor het onvergetelijke chanson van Charles Trenet, ‘La Mer’. Hij schreef het in 1943 in de trein -op weg van Parijs naar het zuiden- in tien minuten, op toiletpapier van de SNCF. Maar het werd een wereldhit in meer dan 400 uitvoeringen. Voor mij heeft de oerversie die Trenet in 1946 op de plaat zette, eeuwigheidswaarde, ondanks de krakkemikkige opname, het joelende koortje en de gierende uithalen aan het eind: luister hier maar.
Toen ik vele jaren geleden in Frankrijk kwam wonen, ben ik in Antibes een kijkje gaan nemen bij zijn beroemde huis La Carrière. Beter bekend als Le Bateau, vanwege de opmerkelijke architectuur die volgens kenners sterk aan een ‘paquebot’ doet denken. Ik vond het een spuuglelijk huis, maar het had wel wat, met name een prachtig uitzicht op zee; Trenet had wat met de zee, dat was wel duidelijk.
Trenet (geboren in 1913) stierf in 2001en sindsdien is Le Bateau het slachtoffer van gedoe. De villa (999, chemin de Saint-Maymes, 285 m2 ‘habitable’, zwembad, 5.000 meter tuin, ‘vue mer’) viel erfrechtelijk toe aan Georges El Assidi, de vriend en secretaris van Trenet. Maar El Assidi kon de successie/erfbelasting niet ophoesten en het huis verviel aan de zakenbank ‘Banque 1818’, waar El Assidi leningen had lopen. De bank verkocht vervolgens de villa in 2009 voor 1,7 miljoen aan ene Florian Lang, de baas van een communicatiefirma. Maar die kon onlangs niet langer aan zijn betalingsverplichtingen voldoen, waarop de villa opnieuw aan de bank verviel. Dus probeerde Banque 1818 deze week Le Bateau via een veiling in Grasse te slijten; het huis moest minimaal 1,5 miljoen opbrengen. Maar er werd geen enkel bod uitgebracht.
Tja. Ik heb geen verstand van huizenprijzen, maar als je in makelaarsadvertenties soms vraagprijzen voor ‘minabele’ optrekjes tegenkomt die je begrip te boven gaan, dan lijkt me 1,5 miljoen niet overvraagd voor zo’n bijzonder en cultuurhistorisch pand. Het zal wel te maken hebben met de stevige adder onder het gras: de villa wordt officieel ‘bewoond’ door de ‘Fondation pour la mémoire de Charles Trenet’ en bewoners -al of niet fysiek- zet je er niet zomaar uit.
Banque 1818 heeft wel besloten het pand, dat inmiddels stevig aan achterstallig onderhoud lijdt, eerst maar eens op te knappen. Om daarna een nieuwe poging te wagen ervan af te komen. De bank verwijt intussen die stichting dat de villa zo verwaarloosd is.
Advocaten lopen zich handenwrijvend warm, dit kon weleens een heel profijtelijke lange procedure worden.