Hoe doe je een doggybag?

zo 18 december 2011

Heerlijk geluncht, gelukkig had ik een plastic zakje bij me.
Ja ja, dat vraagt om uitleg. En vóór m’n kop eraf gaat, ik ben me zeer bewust van de vreselijke ongelijkheden in de wereld en van hoe schandalig goed ik het wel niet heb. Maar als je allerliefste lief je meevraagt naar je favoriete restaurant omdat ie vindt dat er wat te vieren valt (het geweldige succes van m’n nieuwe kookboek ‘Hemelse toetjes’ bijvoorbeeld), dan doe je dat. Gretig! Graag! En dan stop ik meteen een plastic zakje in m’n tas.
Kijk, ik ben dol op lekker eten en ik geniet met volle teugen van een mooie maaltijd in een prettig restaurant. Maar, ik ben een zeer beknopte eter. Het lukt me eenvoudigweg niet om een aantal gangen achter elkaar in hun geheel naar binnen te werken. Hier in de buurt is het traditie om op zondagmiddag uit eten te gaan; met de hele familie, oma en opa, klein- en achterkleinkinderen incluis. Het gros van de eethuizen biedt daarom geen keuzekaart aan, maar een afgerond menu, of twee. Wat betekent dat je ten minste drie, maar meestal vier gangen voorgeschoteld krijgt. En ruime porties hè, we wonen wèl op het platteland. Ik vind het doorgaans heerlijk, er is niet veel dat ik niet lust, al trek ik wel een grens bij absoluut dieronvriendelijk; geen halal, geen ganzenlever, om maar wat te noemen.
Maar die porties zijn zo gróót! En er gaat eerst al een amuse (of meer) aan vooraf die op zichzelf al voor voorgerecht zou kunnen doorgaan. Er komt heerlijk brood bij, een tussengerechtje, friandises bij de koffie… En dan hebben we het niet eens over het uitverkoren menu zelf gehad.
Mijn echtgenoot is van “Opeten! Je hebt het besteld.” Ben ik helemaal met hem eens, want het is werkelijk een schande om al die heerlijkheden half aangevreten weer te laten afruimen in de zekere wetenschap dat ze zomaar de afvalton ingekieperd worden. Al is er overigens één restaurant hier in de omgeving waarbij ik dat geen punt vindt; die hevelen alles dat overblijft over naar een lokale veeboer, daar heb ik vrede mee. In alle andere gevallen voelde ik me tot voor een jaartje geleden ernstig bezwaard. Ik sprak erover met mijn hoogbejaarde tante in Canada, ze is in de negentig maar emailt nog als de beste. “What? Doe not zo crazy!” (ze emigreerde in de jaren vijftig, dus haar Nederlands is nogal Engels verkleurd geraakt) “You neemt gewoon een doggy bag mee, next keer. Nooit waist good food!” Ze heeft gelijk. Ze heeft de oorlog meegemaakt, ze heeft bloembollen gegeten, en al gaat het haar nu goed, bij haar gaat geen restje de vuilnisbak in. En haar oplossing is even eenvoudig als briljant: doggybag.
Helaas is dat in gastronomisch Frankrijk net zo erg als vloeken in de kerk. Ivo Weyel schreef er recent over in NRC-Handelsblad. Hoe hij werd afgeserveerd, gewoon door er om te vragen. Dat dus maar niet.
Ik heb een subtielere oplossing gevonden, inderdaad, het plastic zakje. Reeds bij het begin van de maaltijd zet ik mijn tas -in de huiselijke kring bekend als ‘die hutkoffer’- met de klep omgeklapt naast mijn stoel, plastic zakje opengesperd in de hapklare monding. Vervolgens is het slechts een kwestie van nonchalant naar opzij neigen onder dekking van je servet om het overtollige voedsel af te voeren en de buit binnen te halen. Buit? Jazeker. Want het voelt elke keer toch ook wel een beetje als een overwinning om het alom alert aanwezige bedienend personeel net te snel af te zijn en met een schijnheilig smoel te verklaren dat het echt heerlijk was, als er bij het afruimen gevraagd wordt “C’a été?”. En ja, het wàs ook heerlijk, beetje veel alleen.
Maar wat doe je met zo’n riante zak culinair verantwoord afval? Ik raad iedereen een hond aan, ik heb er zelf drie, die zo’n smakelijke afwisseling van het dagelijks menu meer dan weten te waarderen. Maar je kunt het natuurlijk ook gewoon zelf opeten. In dat geval pleit ik voor ten minste drie plastic zakjes; want als je voor-, hoofd en nagerecht door elkaar flikkert is het de volgende dag toch minder smakelijk natafelen.

15 gedachten over “Hoe doe je een doggybag?”

  1. Renéé

    Jaren een restaurant gehad in Ned. en in Spanje
    het was de gewoonste zaak van de wereld dat men, nee geen plastikzakje maar een plastiek bakje meenam.
    zelf vind ik de Franse keuken geweldig ,ook het eten bij mijn Franse vrienden thuis , maar het is allemaal iet wat teveel.
    ik kijk dan ook met verbazing hoe zij dat allemaal wegschuiven.
    Lang leve de honden die al kwispelend je thuiskomst afwachten
    niet uit liefde maar wel om de heb!

    bedankt weer voor je prachtige verhaal.

    Groet Susan

    1. Dag Susan,
      Nou, dan weet je er dus alles van. Jammer dat de Fransen het maar niet willen snappen dat genoeg genoeg is. Nogmaals, hoe heerlijk ook, er zijn grenzen aan wat een mens kan verstouwen. Enne, vandaag kan ik ook thuis niet meer stuk: kwispel de kwispel. ;-]

  2. In ons restaurant hebben we idd nog geen Fransen gehad die eten mee wilde nemen, wel een halve fles wijn!
    Ik vind het geweldig wanneer men er om vraagt, een teken dat de kookkunst van de kok gewaardeerd wordt en weggooien van voedsel stuit me telkens tegen de borst.
    Ook de overgebleven kaas van het kaasplankje pekken we op verzoek netjes voor de gasten in.
    Onze kok staat er ambivalent tegenover, hij vind het prettig om te zien wanneer er lege borden terugkomen, maar vreest dan ook dat de gasten niet voldoende hebben gekregen.
    Ik verbaas me vaak hoeveel mensen hun bestelde drankjes maar voor de helft legen.
    Niet zelden gebruikt onze kok een St Emilion Grand Cru ( 30 euro) in zijn saus of fond.

    1. Dag Ron,
      Als ik het goed heb zit je in de Dordogne, in Cherveix Cubas, en ben je pas een paar weken open?
      Jammer dat je zo ver weg zit, anders kwam ik beslist bij je eten!
      Overigens hoef ik de wijn nooit mee naar huis te vragen hoor, die komt altijd wel op.
      En die St. Emilion Grand Cru mag je gerust op tafel zetten, graag! :-)
      Veel succes daar!

      1. Dank je, de mensen die hun wijn meenemen moeten vaak nog rijden. Ondanks de vier weken, toch al enige malen de ‘doggybag’ meegemaakt!
        Ik vind het prima, onze kippen minder! :o]]

  3. Geen wonder dat de naam van de nederlanders in Frankrijk niet beter wordt, als ze in restaurants onder de tafel hun plasticzakjes aan het vullen zijn

  4. Hier in Belgie maken ze daar geen punt van, sommige restaurants hebben zelfs speciale dozen om restjes met hun klanten mee te geven.

    Maar aangezien de porties tegenwoordig, door toedoen van de sterrenrestaurants, steeds kleiner worden blijft er doorgaans weinig over om mee te nemen ;-)

  5. Ik ben het helemaal met Ron eens: het is een eer voor de kok dat we alles op willen eten, ofwel in het restaurant, ofwel thuis. En niks “zuinige Nederlanders”, we moeten maar eens stoppen met het weggooien van goed voedsel.
    Ik heb het hier in Nederland een aantal keer gevraagd, en elke kok vind het een compliment, want als de borden halfleeg terugkomen, weten ze niet of het niet gesmaakt heeft of teveel was……

  6. Hi Renée,
    Ik moet 4 zwerfkatten voederen en heb me nooit geschaamd, om de resten van inderdaad te copieuse maaltijden, mee te vragen.
    Wel soms het idee gehad dat ze ons rekenden tot de echte Hollanders, die alles meenemen, onder het motto: het is toch betaald.
    Ik zit er niet mee en mijn zwervertjes zie ik met plezier de heerlijkste hapjes verorberen.
    Volgende dag eten ze wel iets langzamer, blikvoer en brokjes zijn nu eenmaal geen restaurantvoer, ja, zelfs wilde katten zijn snel verwend.
    Groetjes,
    Jacqui.

Laat een antwoord achter aan Jacqui jansen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven