Winterterreur

wo 8 februari 2012

“Zielige roodborstjes? Arrogant tuig is het!” Sputterend van verontwaardiging kwam mijn man het huis binnengestampt. Dan ben ik uiteraard net even druk met iets; een sputterende echtgenoot moet uitsputteren voor ie aanspreekbaar is.
“Hm?” veinsde ik even later geïnteresseerd vanachter een keukenkastdeurtje, “zei je wat”?
“Die rotvogels van je!” Uiteraard zijn het míjn vogels als ze zich niet naar verwachting gedragen. “Die vreten mijn stokbrood niet.”
Ah, teer punt. In zijn goedertierenheid en onovertroffen dierenliefde heeft mijn man de buitentafel geheel belangeloos beschikbaar gesteld aan gevederde vrienden die in deze barre tijden wel wat bijvoeding kunnen gebruiken. Dat zijn met voorsprong de hondsbrutale roodborstjes. Hij strooit stukjes stokbrood, een handje taai geworden verhakselde amandelen, verkruimeld hard gekookt ei. De vetbollen die we normaal ’s winters ophangen zijn uitverkocht; geen supermarkt die rekening hield met dit soort extreme weersomstandigheden en dus op tijd bijbesteld heeft. Waarschijnlijk liggen de schappen komende zomer boordevol vetbollen -koopje!- om van de te laat bezorgde voorraden af te komen.
Gisteren ging me zijn goedertierenheid echter iets te ver. Ik had vers brood gebakken. Het stond af te koelen op het aanrecht. Half uurtje later was het weg.
“Ah, dat brood! Ja, dat heb ik aan de vogeltjes gegeven. Was nog lekker warm, dus ik dacht…..”
Laat ik vooropstellen dat ik zeer van mijn man houd, zelfs in barre omstandigheden, maar er zijn grenzen; ik ben een beetje uitgevallen.
Maar eerlijk is eerlijk, alles was vanochtend schoon op, die roodborstige luitjes herkennen dus kwaliteit. Al mijn superieure brood was keurig tussen de stukjes noot en ei weggepikt.
Dat kunnen we niet zeggen van het stokbrood dat vanmorgen aan de voedselbank is toegevoegd. Het gemiddelde verwende roodborstje trekt er blijkbaar zijn snavel voor op. Met als resultaat een tafel vol inmiddels onsmakelijke eetrommel.
“Vuilnisbak!” verordonneerde ik. Leek mijn man ook beter, na mijn uitval van gisteren.
Nou kwam ik zojuist toevallig langs de vuilniszak die naast de auto klaar stond voor vervoer naar de gemeentelijke afvalcontainer aan het eind van ons weggetje. Geheel aan stukken gereten. Roodborstjes? Dacht het niet.
Even later stond ons Portugese adoptiehondje Porta voor de tuindeur. Lippenlikkend. Met de staart voor de zekerheid meer dan schuldbewust tussen de pootjes gestoken. Even wezen wandelen. En tja, dan is zo’n onbeheerde vuilniszak natuurlijk onweerstaanbaar. Het zit diep: zo’n jeugd van mishandeling en zwerven op straat, van amper overleven en overal weggeschopt worden.
Ik ben maar niet meer uitgevallen. Morgen bak ik een nieuw brood, en Porta krijgt het kontje.
“En die roodborstjes dan?” vroeg mijn man.
“Die verwende krengen krijgen een schop onder hun kontje.”

8 gedachten over “Winterterreur”

  1. Renée weer een heerlijk verhaal ik ben al dagen gekluisterd op de Pech
    ik voer merels en roodborstjes met kaas korstjes en stukjes appel
    dat hoorde ik op vroege vogels vinden de merels lekker.
    roodborstjes zijn vaak heel dicht bij je als je op het land aan het werk bent .
    zeg ik hé hallo zijn we er weer?
    De rottweiler loopt er omheen te springen vindt alles leuk .
    een extra broodje bakken ja goed idee.

  2. Wij hebben een ‘mangoire’ aan een boom in de tuin hangen, die wij vanuit de keuken kunnen bekijken en dus hebben we een prachtig uitzicht op de ontelbare mezen, mussen, merels, vinkjes, roodborstjes, boomkruipers en eksters en zelfs spechten, die zich aan al het aangeboden lekkers te goed doen.
    Maar met deze koude dagen moeten we die voerderbak wel 3 x per dag vullen, alle vogeltjes uit de verre omgeving weten deze ‘ Febo-snackbar’ te vinden.
    Voor we het weten; is hij leeg.
    Het kost wat, maar we genieten ervan!!!! En alle vogels ook ;-)

  3. Als jullie nu walnoten zouden hebben, is een heel beproefd lekker eten voor de vogels: de cake die overblijft als je olie uit de walnoten perst met een notenpers; Kan natuurlijk ieder soort noot of zaden zijn. Mooi, herkenbaar verhaal maar voor mij hier in Amsterdam. Het wemelt hier van de roodborstjes, de mussen zijn allang verdwenen. Mees, vink, roodborstje, halsbandparkiet en kauwtjes. De vogelhabitat in de tuin. Maar de pindakaas is ook prima! Alleen peperduur in Frankrijk.

    1. Dag Sonja,
      Klinkt goed. Al lijkt het me wel een heel gedoe.
      En die pindakaas is hier niet zo erg duur; Calvé kun je in de supermarkt niet krijgen, maar er is wel een behoorlijk Engels alternatief voor een redelijke prijs.
      Trouwens leuk om te lezen dat er zoveel vogeltjes in Amsterdam rondfladderen. Jammer alleen dat de mussen verdwenen zijn.

Laat een antwoord achter aan Hanneke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven