Bij de dood van een vriend

wo 15 februari 2012

Mijn vriend Jan van Halm is dood.
De beste art-director van Nederland, die niet wilde of kon begrijpen waarom ik ooit voor Zuid-Frankrijk koos.
We kwamen elkaar lang geleden bij het weekblad Panorama tegen. Hij was een chef, ik een voorzichtige freelancer. Er was een rare klik, als dat zo heet. Hij uit Utrecht, ik uit Rotterdam. Onze verstandhouding had meteen te maken met onze neiging in plaatselijke dialect te vervallen. Nou ja, vervallen? We hadden zo onze bedenkingen over het sjieke Haarlems van de rest van de redactie, we snapten elkaar, er hoefde geen woord aan toe gevoegd te worden.
Op enig moment in een latere fase van mijn leven besloot ik naar Zuid-Frankrijk te verkassen.
´Zou ik niet doen, Vonk, zei hij toen ik mijn vertrek aankondigde.
Hij had een heel eigen idee van dit deel van de wereld. Hij was er elke zomer, prominent te gast bij de Club 55 en Tahiti Plage ter hoogte van Saint-Tropez. In gezelschap van zijn beste vriend Rijk de Gooyer, die volgens Jan heel dominant bepaalde wat er gegeten werd, dat wil zeggen: elke dag hetzelfde.
Ik weet dat Jan het er allemaal maar niks vond. Ik ook niet. Daarom hebben we elkaar nooit in Saint-Tropez ontmoet. Ofschoon ik min of meer om de hoek woon. We mailden en belden met grote regelmaat, ik had nogal vaak zijn advies nodig.
Afgelopen vrijdag kreeg ik zijn laatste mailtje. Jan had in de Amsterdamse wijk Bos en Lommer een nieuw café ontdekt. Hij schreef me: “Waar vele blanke mannen van mijn leeftijd (die vergeten zijn op tijd te verhuizen) zitten te kaarten en staan te biljarten. Pilsje 1.80 borreltje 1.60. Ik zeg: een topzaak. Natuurlijk inclusief Smyrna tapijtjes op de tafeltjes.”
Ik mailde terug: ´Perfect dat het nog bestaat!´
Een paar uur daarna was hij dood, hartfalen. Drie dagen later werd hij op zijn kantoor gevonden.
We hebben het niet meer kunnen uitspreken, uitvechten: Nederland versus Zuid-Frankrijk.
Ik heb een paar glaasjes extra gedronken. Over de charme van Koning Alcohol zijn Jan en ik het altijd eens geweest en gebleven.

21 gedachten over “Bij de dood van een vriend”

  1. Suddenly I thought of Jan van Halm, die ik ooit kende, way back in Utrecht. Googled him, as one does, and found this article. Shocked and very sad to learn he died! You described him well. Absolutely the way I remember him. Thank you for writing this.

    Now I follow your writing. Very good.
    I am a dutch person, living in Kittery Point, Maine, USA

    1. Dag Els,
      Sorry for your loss. En treurig dat je het op deze manier te weten moest komen. Maar we hebben allebei één troost: mooie herinneringen aan een onvergetelijke vriend.
      Thank you for writing me, and following me.
      Kind regards, Renée

  2. Hartelijk dank voor je reaktie, Renee.
    Eigenlijk was jouw article not a bad way to learn about his death. Vond geen enkel ander tribute to him from anybody else dat was so to the point of who he was. So much for being a brilliant art director! What do they know? The fact that he was found three days after he died, was very sad though.

    Ik leerde hem kennen in juist zo’n café waar hij je kort voor zijn dood over schreef. Willem Slok in Wijk C, Utrecht.

    Je hebt gelijk, the memories remain. Ik heb zo ontzettend veel met hem gelachen! Zo’n lovely originele man.

  3. Well, je brengt me vrolijk nieuws met je blog posts. They are seriously well written and a joy to read.
    Keep up the good work.
    Het verhaal vandaag van de neef uit Canada was brilliant!
    Thank you.

    els

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Zi je reactie nu pas Adriaan, wegens in de spamdoos verdwenen. Zeven jaar geleden alweer, inderdaad oud nieuws. Maar sommige oude kameraden vergeet je nooit.

  4. Hallo Renée, wat een warm en ontroerend verhaal van jullie 1e ontmoeting,
    Zeven jaar… ik denk vaak aan Jan, zo ook vandaag en zie dat ook ik nét als Adriaan er pas heel laat achter ben.
    Hoop dat het jullie goed gaat in Frankrijk.
    Hartelijke groet,
    Marco Sweering

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Dag Marco, wat leuk om na zo lang van je te horen. De aanleiding is minder, maar ik ben blij dat je Jan’s IM gevonden hebt en nu op de hoogte bent. Ik denk nog bijna dagelijks aan Jan: m’n mapje met fotobureau-links is naar hem vernoemd…

  5. Jan heb ik leren kennen via een vriend, die hem adviseerde mij zijn computers bij te houden. Het klikte direct en ik heb zijn systeem jaren onderhouden. We zijn ook goeie vrienden geworden. Hij belde me werkelijk dagelijks en we deelden vele dingen. Totdat ie eens plotsklaps werd opgenomen toen hij zich beroerd voelde. Van de huisarts ging ie met spoed in de ambulance naar het ziekenhuis. Hij had een scheur in zijn buikslagader, en het was kantjeboord. Toen ie weer thuis was belde ie me meteen weer met dit verhaal. Hij had zoals ie zei een netje of kousje om de ader gekregen. De specialist had hem verteld, dat ie met deze ingreep zeker nog tien jaar meekon. Typisch iets voor Jan om dat dagelijks met zijn zwarte humor te herhalen. We praatten veel en hij overwoog om met mij mee te gaan naar de fitness van het Jan van Breemen Instituut. Ik was daar patient en de fitness was onder medisch toezicht van gespecialiseerde begeleiders. We gingen er dagelijks naartoe en dronken er ook koffie. Ook kwam Jan geregeld bij me thuis. Ik was inmiddels minder mobiel door mijn aandoening. Ik ging nog wel steeds op de fiets naar de fitness en Jan op de tram vanuit het centrum, waar ie inmiddels woonde. In het begin zei ie dan ik ga vanavond op Rijk de Gooijer passen. Wow wat een geweldige man. Later ging ie vanuit het fitnesscentrum door naar de weduwe van Rijk, ondanks dat ze hem soms niet herkende. Echt geweldig en alles met de tram. Zijn humor was inmiddels ook bekend bij de fitness. Hij riep soms en neem mij niet kwalijk, maar het is echt waar: ik wou dat ik dood was, want dit elke dag is toch geen feest. Uiteraard keek men verschrikt op en dan grinnikte ie en zei hahahah kijk ze nou. Of ik wil een grote bos met zwart haar. Daar werd wel rondom ons om gelachen. Dan liepen we terug naar de tram ik met mijn fiets aan de hand en hadden we een vast ritueel tijdens die wandeling. Er was een hoge trottoirband die ik gebruikte om makkelijker op te stappen. Jan riep dan hee steen. We kwamen langs geparkeerde auto’ s en daar stond vaak een oudere grote mercedes 300 zoveel tussen. Dan riep ie steevast, dat is nog eens een auto die ik wel zou willen. We kwamen dan bij een bruggetje en hingen over de reling naar het water te kijken. Weer geen ijs zeisen we dan. Ik zeg: waar is het dan….dat ligt op de bodem. Hilarisch en dat soms bij 35 graden. Hij logeerde op gegeven moment bij een vriend. Dan gingen ze in de natuur daar wandelen. Dan stond ie ineens voor mijn deur. Ik heb het gehaald, maar het was 6 kilometer, vast en zeker. Ik was kapot zei ie dan. Toen opeens had ie zijn nieuwe stek om zijn business weer op te starten. Hij kwam mij daar over vertellen en in gedachte zie ik hem nog mijn kamer uitlopen naar de deur. Dat was het laatste wat ik van super Jan heb meegemaakt. Een van zijn zoons belde mij op een maandagmorgen, dat Jan dat weekend was overleden. Ik mis hem nog elke dag, waarschijnlijk net als velen van u.

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Jan was een geweldige vriend en een fijne collega, die ik nog steeds mis. Ik was verbouwereerd maar ook aangenaam verrast dat je reageerde op mijn ‘in memoriam’ van Jan uit 2012.
      We zijn kennelijk alle twee bevriend met hem geweest.

Laat een antwoord achter aan jacqui jansen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven