Een gevalletje grenzeloze Hollandse botheid

do 16 augustus 2012

Zo’n gedroomde warme zomeravond in de Provence. Dat vroeg erom. Zonder verdere aanleiding besloten we uit eten te gaan, om ergens op een aangenaam terras van alle mooie dingen van het leven te genieten. Keus genoeg, want hoewel ik in een dorpje van niks woon, zijn er in de buurt minstens vijf restaurants die aan alle verwachtingen voldoen. We kozen voor het sjieke adres hoger in de heuvels. Niet in de eerste plaats om de altijd prima keuken, maar vooral vanwege het sublieme terras met ongekend uitzicht op de bergen in de verte en het nabije dorpje op de tegenover gelegen heuvel. Als het langzaam donker wordt en daar de lichtjes aangaan, wordt de ambiance feeëriek en zit je middenin een sprookje.
Maar er was nóg een reden dat we juist daar naartoe wilden: we hebben er jaren geleden praktisch om de hoek gewoond, waren er min of meer kind aan huis. En tamelijk bevriend met de patron-cuisinier. Maar dat was toen. We verhuisden, en nog eens, en opnieuw. Nu waren we terug, en stond ineens de schoonzoon achter de kachel. Dat vroeg om inspectie. Ik reserveerde het laatste tafeltje dat die avond in de aanbieding was.
Het voelde een beetje als thuiskomen toen me op het terras een comfortabele stoel werd ondergeschoven door een jeugdig lid van de zwarte brigade, een junior met een aangeboren gevoel voor gastvrijheid. Van de weeromstuit bestelde ik een glas roze bubbels. “Toe maar”, fronste mijn man, die het hield bij een realistische Ricard. Maar ik had hem meteen onder de tafel -en niet van het lachen- toen ik spontaan maar zachtjes het even beknopte als klassieke gedicht van Rudi ter Haar declameerde:

Romantiek:
De zon gaat onder
Ik voel me bijzonder

Dat gevoel werd adequaat de grond in geboord door twee Nederlanders die inmiddels aan het tafeltje tussen ons en het fabelachtige uitzicht hadden plaatsgenomen. Tamelijk luidruchtige types in korte broek en T-shirt. Dat doe je niet, hier. Voor het diner in een serieus restaurant kleed je je; casual, maar je komt niet in je campingplunje van overdag aanzetten. We schatten hen op aannemers dan wel makelaars, hun gesprek betrof vooral een nieuw type BMW.
We schakelden onmiddellijk over op Frans en zagen de ramp zich voltrekken.
De amuse kwam langs, de bijgeleverde uitleg van de juniorbediende werd volkomen genegeerd. Uit de kaart werd even later het bovenste menu geprikt. Toen werd geïnformeerd naar de voorkeuren (vis, vlees, bereidingswijze) werd de ober met een ‘oui’ weggewuifd. Druk druk druk in gesprek.
“Een keuze uit de wijnkaart kunnen maken?”, vroeg de sommelier na een gepaste pauze wat later. Men keek verstoord op, de oudste van de twee wees iets aan, het luidkeelse gesprek werd hervat.
De sommelier kwam een fles rode wijn brengen, die hij ´comme il y faut´ presenteerde, etiket goed zichtbaar, inclusief de vraag of dit de bestelde wijn was. Er werd ‘ja’ geknikt. De fles ging open, aan het etiket te zien bepaald niet de voordeligste. Er werd ter beoordeling een slokje ingeschonken. De omvangrijkste en oudste Nederlander nam verstrooid een slok en stelde pas toen geschrokken vast “dat het om rode wijn ging!” Terwijl hij toch -zeker weten- witte had besteld.
Toen werd het spannend.
De sommelier, die zich niet zomaar liet afbluffen, haalde de wijnkaart erbij. Wij hadden die kaart ook gezien. Die is luid en duidelijk opgedeeld in wit, rosé, rood, bubbels en dessertwijnen: enig misverstand over rood dan wel wit is uitgesloten. Maar de Nederlander hield in gehandicapt Frans voet bij stuk: híj had zich niet vergist, het ging om een fout van de sommelier die niet goed had opgelet. Waarna hij in het bijzijn van de sommelier aan zijn tafelgenoot in zijn eigen taal begon uit te leggen dat hij ´besodemieterd´ werd.
Wij wisten beter en het plaatsvervangend schaamrood steeg ons naar de kaken.
Heel even overwoog ik als een soort bemiddelaar dan wel tolk in te grijpen.
´Niet mee bemoeien´, vonniste mijn man. Hij had gelijk.
Daar kwam de gérant al aangelopen met een fles witte wijn uit dezelfde prijsklasse als de rode. Zonder enig commentaar verwisselde hij de flessen.
´Zie je wel!´, riep de Nederlander zijn compaan breed grijnzend toe.
Toen ik bij het afscheid de patron, mijn voormalige buurman, een kus gaf, fluisterde ik: ´die fles rood zet je toch wel op de rekening hè.’
“Jamais de ma vie”, knipoogde hij, “maar het kan zijn dat het menu iets duurder uitvalt. En in de keuken kan een extra flesje mooi rood ook geen kwaad.”
Met een hartelijk ´à la prochaine´ namen we afscheid.
Ik was weer thuis.

39 gedachten over “Een gevalletje grenzeloze Hollandse botheid”

  1. en precies vanwege dat ik me regelmatig plaatsvervangend schaam vanwege het gedrag van patjepeeënde landgenoten zeg ik vaak dat ik een belgische ben, eentje van vlaamse komaf want mijn frans is verre van vlekkeloos

  2. Ja helaas gebeurt dit nog steeds en wij voelen ons ook zo als zo’n stel luidruchtige en blazende NLérs naast ons zit …. Mooi verhaal Renée

  3. Ook voor ons in de Bourgogne zal het weer een opluchting zijn als dit type Nederlanders weer fijn naar het noorden is vertrokken……….!

  4. wacht maar eens tot de russen Frankrijk ontdekt hebben als vakantieland, daarbij vergeleken is ELKE nederlander rustig en beschaafd! ( we hebben dit vorig jaar aan den lijve mogen ondervinden en dat was dan ook nog de “rijke rus”.) Maar je hebt gelijk en ik herken het ook. Mond dicht houden of overgaan in het frans…….

  5. O, o wat ontzettend herkenbaar, inderdaad je schaamt je rot en moet je tot 10 tellen en op je tong bijten, niet inspringen, niet helpen. Wat jammer toch dat een grote groep Nederlanders, de wereld als hun huiskamer beschouwen.
    Vrolijke groet, Maria

      1. Nee hoor, eens een lomperik, altijd een lomperik….
        Maar die heb je niet alleen bij landgenoten. Roodverbrande boerende Engelsen of luidkeels bellende Russische zakenlieden naast je is ook een ergernis. En wat dacht van je van Fransen die luidkeels iedereen in de tram bespreken?

  6. Leuk dat je schrijft. Jammer als Nederlanders net gaan doen alsof ze Fransen zijn … wat heeft het gedrag van een ander nu met je eigen herkomst te maken? Zijn we niet allemaal Europeanen?

    1. Dag Elisabeth,
      Ik spreek alleen Frans als ik dat van belang vind, het kan net zo goed Engels, Italiaans, Portugees, Maleis of Swahili zijn.
      Het gedrag van een ander heeft niets met mijn herkomst te maken.
      En nee, ik ben géén Europeaan, ik heb niets met patriottisme of collectieven.

  7. Ik herken het, als Nederlander op een hete berg in het zuid-oosten. Ga niet naar het dorp is hier het devis, want de Hollanders op vakantie kegelen de kinderen, fietsers en honden omver met hun auto’s. Overigens je schrijft nog net zo goed als destijds in dat Marconistenhokje boven op het AD-gebouw. Doe de groeten aan je man, want die meen ik te herkennen in je verhaal.

    Ad van Krimpen

  8. Triest maar zeer herkenbaar en goed opgetekend. Ik ondervind vooral dezer dagen de schreeuwende-Nederlanders-en-hun-kinderen-in-de-supermarkt-ergernissen, inderdaad in campingkleding, wat zelfs met 45 graden buitentemperatuur door onze Franse medemens hier niet wordt gedaan in supermarkten.
    Roos Boum, Limousin

    1. Dag Roos,
      Ja, dat is er ook eentje, plus jengelende koters doe zomaar in de schappen graaien en het op een gillen zetten als ze hun zin niet krijgen, plus het voordringen bij de kassa, of een karretje in je rug rijden.
      En dan heb je nog de terrasjesterreur, van ouders die niets doen aan hun rondrennende krijs-kinderen die anderen lastig vallen.
      Of neem het asociale rijgedrag….. Ach laat ik maar ophouden. Over een paar weken zijn ze weer weg. :-]

      1. Dag Renée, O ja, die ook. Ik geloof als ik nog in NL gewoond had, dat het me helemaal niet opgevallen zou zijn. Wie weet was ik ook wel zo? Misschien ook niet, want kids hebben we niet. Ik denk dat het me nu vooral zo opvalt omdat het hier zo anders is. Als ik nu in NL kom, stoor ik me zelfs al aan het jijen en jouwen van de kassadames.

        Het mooiste voorbeeld van verschil in kinderen maakte ik ooit hier mee, als ik dat mag noemen?

        Ik ben in een Carrefourcentrum. Ik reken af en loop de winkel uit, mijn blik helemaal gefixeert op vitrines met honingbijen die op ooghoogte staan. (Ben bijenfan) Ik kijk niet naar de grond. Dan struikel ik met mijn tassen over iets op de grond. Ik val nog net niet; zitten er midden in het Carrefourcentrum rondrom de drie vitrines zo’n zestig kinderen variërend in de leeftijd tussen de acht en de twaalf, schat ik, keurig in kringen op de grond, vragen te maken over de bijen!

        Ze praatten op gedempte toon in overleg met elkaar over de antwoorden. Ik was verbijsterd. Er waren maar een paar docenten. Op dat moment realiseerde ik me, dat dit in NL onmogelijk zou zijn geweest om diverse redenen, maar dat vooral de kids niet zo braaf hadden geweest.

      2. Dag Roos,
        Ja, dat is een mooi voorbeeld. Ik zag iets dergelijks in het Picassomuseum: eenkeurig rijtje muisstille kinderen die naar de uitleg van de juf luisterden en netjes achter elkaar van zaal naar zaal liepen. Dat zie ik NL-koters inderdaad niet doen.

      3. ja , o ja , allemaal maar al te waar wat ieder hier aan ergernissen naar voren brengt
        gelukkig zijn er ook nog wel zo hier en dar keurige nederlandse mensen met welopgevoede nederelandse kindertjes
        die vallen gewoon niet op
        ik kwam ze nogal eens tegen in zwitserland

  9. Ja, ik ben Vlaamse, en zelfs in winkels kom ik soms dat luidruchtige dedrag tegen, ik doe altijd alsof ik een Française ben en ik zal me ook nergens mee bemoeien, maar die plaatsvervangende schaamte heb ik wel vaak.

    1. Dag Marijke,
      Mij is zo langzamerhand wel duidelijk dat botheid inderdaad grenzeloos is.
      En plaatsvervangende schaamte ook.
      Maar ik ben ronduit verbaasd over het grote aantal reacties op m’n stukje. Dat betekent dat er weliswaar heel veel hufterigheid is, maar ook dat er heel veel mensen zijn die zich er aan ergeren.
      Er is dus nog hoop! :-]

  10. ja, hier in Frankrijk werden we zelfs afgeblafd door een jong koppel NL omdat onze honden midden in de bossen ver buiten de bebouwde kom
    heerlijk van hun vrijheid genoten, “doe die kloothonden van jullie aan de lijn!” : maar net gedaan daar niets van hebben begrepen en wel besefd hoe gelukkig we zijn in Frankrijk te leven!
    Els (LIMOGES)

  11. Leuk stuk, pietsje cliché. Komt tegenwoordig ook vaak genoeg voor dat ik me, niet eens plaatsvervangend, voor Franse medeburgers schaam.

  12. heel leuk stukje weer Renee. veel reakties inderdaad waaronder veel herkenbare, maar ook op de site Nederlanders.fr, waaronder vele die zich niet aangesproken voelen en heldhaftig melden dat dit gedrag ook onder Duitsers, belgen etc voorkomt. Misschien wel maar de slechte reputatie van Nederlandse toeristen in Frankrijk is wel heeel groot.

    1. Dag Suzy,
      Dank je wel. En je hebt gelijk: Nederlanders zijn beslist niet de enigen. Maar ze doen ook zeker niet onder voor de rest.
      Ik heb de reacties op Ned.fr gezien, maar ik kan er niet op reageren want ik ben geen lid meer. Geen idee wie mijn stukjes er toch opzet.
      Ik raad iedereen aan die een reactie van mij wil, om een commentaar op mijn eigen site plaatsen. Zoals jij nu gedaan hebt.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven