Méfiez vous des petites

do 15 november 2012

Ze zegt het gedecideerd, maar altijd met onverhuld genoegen: “Méfiez vous des petites (pas op voor de kleintjes)”. Ze bedoelt er nooit een kerel(tje) mee, en ze kan het maar beter niet tegen je zeggen. Mijn vriendin Marie-Line is Spaanse van origine, zeg maar gerust de Spaanse furie van het dorp. Ik heb haar ooit haar echtgenoot -een Bask van formidabele afmetingen- aan een oor naar huis zien voeren, een flinke tippel de steile straatjes naar bovenin het dorp langs, nadat hij iets overspeligs had bedacht met het dienstertje uit het café. Dat was niet verstandig, van die Bask. Hij is er ook nooit meer aan begonnen, aan dat dienstertje. Hij had zijn handen meer dan vol aan zijn kleine Spaanse furie. Toch was het een gelukkig huwelijk. Toen hij een paar jaar terug definitief door kanker werd gesloopt, was ze er. Als onverzettelijk steunpunt. Voor hem, voor haar twee zoons, voor al die droeve en verbijsterde mensen van het dorp, voor de vrienden die als een kluitje ontheemden op de parkeerplaats voor het crematorium stonden waar de rook van de voorgaande klant met veel geraas de schoorsteen werd uitgebraakt. We legden in het krappe aulaatje mimosa en violettes op de kist -verdomd moeilijke te vinden in het vroege voorjaar, maar de Bask hield wel van een geintje en zij had het zo besloten. Daarna zoende ze alle aanwezigen met een onvergetelijke glimlach en een onverzettelijk optimisme; er waren nog steeds die twee puberzoons. Een beetje recalcitrant, een beetje stuurloos, een beetje ‘van de wap’ sinds pa en zijn harde hand er niet meer waren. Die opvoeding was nu haar zorg. En die uitdaging ging ze aan. Dat was niet makkelijk. De ene vond thuiskweek van ‘shit’ wel voldoende, de ander had verkeerde vriendjes.
We zijn een paar jaar verder. Beide zoons zijn voortvarend door die kleine Spaanse in het gareel van pa geduwd en gebleven: méfiez vous des petites, tenslotte.
Ze zetten thans zijn bedrijfje in tuinonderhoud voort.
Ik zie ze dagelijks, want ons terrein was een beetje verwaarloosd geraakt. Ik zie ze woest woud tot aanvaardbare proporties terugbrengen, olijfbomen snoeien, dood hout kappen, bergen tuinafval affikken. En ik zie het gelijk van Marie-Line. Maar ik zie ook wat ze haar jongens nog meer heeft bijgebracht: de liefde voor het vak van hun vader, voor de natuur. Dat ene bijzondere bloemetje in het maaiveld mag blijven staan, die nieuwe scheut aan de rozenstruik wordt gespaard, de laurier niet te ver teruggesnoeid zodat hij volgend jaar weer geurend bloeit. Het zijn bomen van kerels, die jongens, net als hun vader. Maar in de nabijheid van die kleine Spaanse zie je ze verschrompelen tot bonsaï-boompjes. Liefhebbende bonsaï-boompjes, dat wel.
Marie-Line kan tevreden zijn. ‘Méfiez vous des petites’, dan komt het helemaal goed.

6 gedachten over “Méfiez vous des petites”

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven