Een poot door de tralies

do 29 november 2012

Ze keken elkaar aan door de tralies van het hok. Mijn man stak een hand uit, Rex een poot. Een baas! Liefde op het eerste gezicht. Het heeft drie jaar mogen duren. Toen was Rex op, gesloopt door kanker, en door een traumatisch verleden van langdurige mishandeling.
Hij had het slecht gehad, heel slecht, voor hij door de pompiers in beslag werd genomen en bij de S.P.A. werd afgeleverd; la Société Protectrice des Animaux. Ik heb vaak wat aan te merken op Fransen, maar deze lui deugen. Je krijgt een dier ook niet zomaar mee, daar moet je een redelijk bedrag voor betalen, waarmee ze zich min of meer kunnen bedruipen, al zijn giften altijd welkom. En waarmee ze honden als Rex, die zelden of nooit meer aan een nieuw baasje komen wegens te oud, of ziek, kunnen onderhouden. Rex zat in de afdeling ‘sauvetage’, zeg maar ‘uitzichtloos’. Zo’n hopeloos geval mag je gratis meenemen. Dat wisten we niet, toen we een dag voor dierendag min of meer per ongeluk op het asiel bij Flayosc stuitten. “Ik ga daar niet naar binnen!” riep mijn man al meteen bij het langsrijden. Ik keerde de auto en reed het parkeerterrein op. Ik wist hoeveel hij onze vorige herder Tobias mistte, die door jagers was afgeslacht. Ik vond dat we het een kans moesten geven. “Eentje een beter leven bezorgen, dan kijk je maar langs die andere hokken heen.”
Natuurlijk gaat dat niet, natuurlijk wil je dat hele dierenasiel mee naar huis slepen, wetend dat ook dat niet gaat.
Bij de ‘acceuil’ was men druk met een weglopertje dat zojuist voor de derde keer door de pompiers was afgeleverd, we dwaalden het terrein over. En kwamen uit bij die sauvetage. En bij Rex. Hij mocht mee, onontkoombaar. We hebben een flinke donatie achtergelaten.
Het was wennen, in het begin. Bij elk hard geluid kromp hij ineen, hij sloop schichtig achter je aan als je een stukje ging wandelen. Hij maakte schuchter kennis met onze twee andere (jonge) honden, en vond het niks. Luidruchtig volk.
Ik ben gewend om met m’n handen te praten, maar als hij in de buurt was ging ik er zowat op zitten omdat hij anders dacht dat hij geslagen zou worden. Mijn man kan soms hartgrondig niezen, en dan kwam hij ongerust aangesneld: baas, nee! Na een maand of drie begon het goed te gaan. Zijn vacht, die recht overeind stond van de stress toen we hem kregen, ging eindelijk liggen: ook op z’n gemak.
Drie jaar, meer zat er niet in. Hij zag nog even kans om tijdens een potje voetbal m’n pols te breken, maar dat was geen opzet. Wel een mooie tackle.
En nu was hij oud, op, ziek, dement. Aan oeverloos lijden doen we niet.
Vanmorgen gingen we naar de dierenarts. En kwamen zonder Rex terug.

32 gedachten over “Een poot door de tralies”

  1. Mooi Renee, dat jullie Rex een goede oude dag hebben kunnen geven.
    Als “levenslange” hondenvriend weet ik hoe moeilijk het is om op het juiste moment de juiste beslissing te moeten nemen voor het afscheid van je trouwe hond.Lieve Rex, RIP, het is goed zo.

  2. Beste Renée en man, Wij zijn 5 jaar geleden onze zoektocht begonnen naar een hond uit het asiel. Alleen in Marseille zaten er destijds al 640 te wachten. In Brignoles wachten er ook een hele hoop. Uiteindelijk hebben wij 2 getraumatiseerden honden uit de opvang van Phoenix in de Dordogne mogen ophalen. We vinden het nog elke dag heel bijzonder dat, ondanks wat deze beestjes aan ellende hebben meegemaakt, ze zo’n immens groot vertrouwen in de mensen hebben. Renée, ik wil je bedanken voor voor je ontroerende verhaal. Jullie en het gemaltraiteerde dier zijn een goed voorbeeld van hoe het ook kan. . Iedereen die een dier wil aanschaffen zou eerst eens naar een SPA kunnen gaan. We wensen jullie sterkte met het verlies van deze dierbare huisgenoot en vriend. Mirjam.

    1. Dag Mirjam,
      Wij hebben nooit anders dan asielhonden en anderssoortige afdankertjes gehad. Daar kwam geen zoektocht aan te pas, ze wapperden vanzelf wel binnen. Als je eenmaal bekend staat als ‘last resort’ worden ze zelfs gewoon op je stoep gedumpt. Maar ik ben het van harte met je eens: ga naar de SPA als je een huisdier wilt! En laten we ook de katten niet vergeten. Al zal het wel even duren voor ik er weer voorzichtig heen durf te schuifelelen. Eerst dit verlies maar weer zien te verwerken. Hij was zooooo lief…..

  3. Coco Phoelich Dubbelboer

    Mooie geschiedenis zo in deze donkere dagen voor kerst !
    Wij hebben ook een hond gehad uit hetzelfde asiel, ik ging erheen om wat oude wollen(paarden)dekens te brengen en parasols die nog redelijk goed waren. Deze hond (Pinou) koos mij dus uit als nieuw bazinnetje(!) door zijn kop op mijn schoot te leggen en mij niet meer uit het oog te verliezen op het betreffende terrein ! Dus na enige controle en inspectie werd ze de mijne …..helaas ook een jaar geleden aan kanker overleden. Wij zijn ook zeer tevreden over deze SPA , gemotiveerde mensen die heel liefdevol met de dieren omgaan. Als onze huidige kooiker (18) komt te overlijden ga ik zeker weer iets brengen (!)……..

    1. Dag Coco,
      Merci. Al voelt het nou nog net niet ff mooi, en al helemaal niet kerst.
      Maar ik snap wat je zegt. En het is geweldig dat je je inzet voor het asiel, en nogal onbedoeld een hond mee naar huis neemt. Waren er maar meer zoals jij! Dank je wel!

  4. Beste Renée,

    Heel veel sterkte met het verlies van Rex, wat zullen jullie hem missen. Afgelopen september hebben wij ons 15 jaar oude cockertje moeten laten inslapen en anderhalf jaar daarvoor onze Ierse Setter. Ik weet dus helaas maar al te goed hoe jullie je nu voelen.
    Ik miste een hond wel heel erg, sinds twee weken hebben wij nu weer een pup, uit het asiel. Toch blijft het gemis aan de andere honden.

    Hartelijke groet,

    Helen

    1. Dag Helen,
      O, dat gemis blijft altijd! Ik voel met je mee. Wat verstandig van je dat je even gewacht hebt voor je weer aan een nieuw hondje begon. Dat maakt de kans van slagen zoveel groter. Verdriet slijt, maar de herinnering blijft. Koester die, en begin opnieuw. Zo’n pup verdient het!

  5. Rene,
    Wat moet dat zwaar voor jullie zijn geweest. Ik wens jullie dan ook veel sterkte toe met het verlies,,,want dat is het in feite.
    Wij hebben zelf ook 2 van drie bruine rakkers (Labrador Retriever,s)
    Wat je ven een hond terug krijgt is onbetaalbaar onvoorwaardelijke liefde. eens zal voor ons ook de dag komen dat we die beslising moeten.
    veel sterkte toe gewenst.

    groetjes Mark

    1. Dag Mark,
      Nog maar even niet aan denken! En vooral genieten van wat je nu hebt/krijgt. En dat is mooi.
      Het jongste barreltje van de twee overgebleven asielzoekertjes wil permanent op schoot, bevestigd krijgen dat ie mag blijven. Het breekt je hart. Maar morgen zal de routine er waarschijnlijk al weer ingeslopen zijn….

  6. René,
    Aangrijpend, hebben zelf twee honden, vrees een beetje zo’n dag, maar weet dat dit soort zaken onvermijdelijk zijn, heb me “spontaan”aangemeld bij de S.P.A. voor een dotatie!
    Goed om dit soort zaken zo eens onder de aandacht te brengen van ons mensen.
    Jacob

    1. Dag Jacob,
      Die vrees is er vanaf dag een. Zo iets moois, en zeker weten dat het zomaar voorbij kan zijn, het speelt altijd op de achtergrond mee. En ja, dat afscheid doet onvoorstelbaar pijn. Maar toch, een gemaltraiteerde verschoppeling nog een paar mooie jaren bezorgen…

  7. Sterkte met jullie verdriet, we hebben twee oude paarden een hond van onszelf en twintig zwerf katjes in het dorp eindelijke hebben we ze kunnen laten steriliseren afspraak met een dierenarts kunnen maken. Valt niet mee, ze verklaren je gewoon voor gek.
    hou de moed erin

  8. wat heerlijk dat jullie zo goed voor die arme stakker hebben gezorgd en ja ik ken uit rijke ervaring de dilemma’s rond “inslapen”
    van alle lieve reacties krijg je een warm gevoel
    zoveel lieve mensen die met hart en ziel zich inzetten voor dieren
    er is zoveel goeds in de wereld

  9. jacqui jansen cardaillac

    Lieve Renée en echtgenoot,
    Met tranen heb ik je verhaal gelezen en ik kan jullie alleen maar heel veel sterkte wensen.
    Mijn vriendin heeft dit jaar al drie honden bij de SPA gehaald, honden die van jongs af aan in een hok gezeten hadden moesten nog alles leren, wat is een huis, een trap, een lekkere stoel.
    Met veel geduld zijn het nu 3 gezellige huisdieren geworden, natuurlijk met kwalen, ze zijn al oud, maar hun laatste jaren zijn fantastisch.,
    Ze gaat ook nog éX per week, samen met een engelse vriendin, met honden uit het asiel wandelen, een kanjer is het.
    Bedankt dat je aandacht heb besteed aan de SPA, al is de reden verdrietig.
    Liefs uit Cardaillac,
    Jacqui.

    1. Dag Jacqui,
      Sorry, ik dacht dat ik je al geantwoord had. Blijkbaar niet.
      Je hebt echt een geweldige vriendin, wat zij opbrengt zou mij waarschijnlijk niet lukken. Hoe ouder ik word, des te meer het me allemaal aangrijpt. We hebben er al (te)veel moeten wegbrengen, na slechts een paar jaar als ‘eindstation’ te hebben gediend. We hebben nu nog twee onaangepaste donderstenen, daarbij zal het voorlopig wel blijven. Eerst dit verlies maar weer eens verwerken.
      Maar dank voor je lieve reactie.

  10. Heb net je blog gelezen en sterkte met het verlies, ik weet er alles van. Geweldig dat je Rex zo’n goede oude dag hebt gegeven. Ik ben al 7 jaar benevole bij de SPA in Flayosc en ik kan me vagelijk Rex herinneren, ik heb natuurlijk al heel veel honden zien komen en gaan. We zijn altijd zo blij als er honden en katten worden opgehaald door liefdevolle verantwoordelijke baasjes. Bedankt.
    Lois Bos

    1. Dag Lois,
      Wat geweldig! Je hebt Rex gekend, en je weet het nog, ondanks al die andere honden! Ik moest er echt even van slikken.
      Maar nog geweldiger is wat je doet, dat is echt liefdewerk. Jij moet mij niet bedanken, maar ik jou. Want zonder jou en de SPA hadden we Rex nooit ontmoet, en hadden we ook die mooie jaren samen niet gehad. Dus hierbij: bedankt.
      Overigens durf ik t.z.t misschien wel weer langs te komen, maar het is nu nog te vroeg. Voorlopig koop ik m’n ‘slechte geweten’ dus nog een tijdje af….

      1. Waarom ‘slecht geweten’? Je hebt het beste gedaan wat je kon.Laat weten wanneer je eventueel naar de SPA wilt, dan probeer ik er ook te zijn. Ik ga 2x per week.
        Je moet er voor jezelf weer aan toe zijn maar dat voel je vanzelf.

      2. Dag Lois,
        Merci. Maar ik ben bang dat het nog wel even zal duren. Rex is onvervangbaar. Zoals elke geliefde hond trouwens. Het moet allemaal een beetje slijten. Heus, er komt wel weer een moment. Intussen dank voor je lieve woorden.

Laat een antwoord achter aan Renée Vonk Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven