Een echte bistrot de pays

do 4 juli 2013

bistrotHet café op ons dorp is zo goed als dood. Na een reeks van overnames en even zovele mislukkingen zijn we nu aanbeland bij de laatste gérant: een huiveringwekkende matrone van onbestemde leeftijd, die bij een recalcitrante klant onvervaard haar gewicht in de schaal gooit. Dat kan ik billijken, lastpakken mag je buitenwippen. Maar het wordt anders als het halve dorp klaagt dat er wel erg vaak buitengewipt wordt. Ook als je geen lastpak bent. Gewoon, omdat mevrouw liever vroeg naar huis gaat om uitgebreid te tafelen, een riante siësta te houden, of voor de télé te hangen. Zodoende is de kroeg onder haar bewind slechts ’s ochtends even open voor de ontbijtkoffie-met-pousse-café, rond twaalven een uurtje voor het apéro en aan het eind van de middag nog eens een uurtje voor hetzelfde. Op maandag en woensdag is de tent helemaal gesloten.
Er gaan sinds enkele weken geruchten door het dorp dat ze er helemaal mee op gaat houden. Maar ik heb m’n bedenkingen, met name vanwege het satanisch genoegen waarmee ze haar onmiskenbare machtsmisbruik uitoefent. Ze geniet er zichtbaar van om het traliehek voor de glazen toegangsdeur, precies op het moment dat je denkt nog net binnen te kunnen wippen, met ratelend geweld voor je neus dicht te trekken. Waarna ze naar de bar terugslentert om tergend langzaam haar glas ‘tomate’ (pastis met grenadine) leeg te slurpen.
En het had zo mooi kunnen zijn. Een café, zeker in een klein gehucht als het mijne, is de huiskamer van het dorp. Daar komt iedereen bij elkaar, daar worden de roddels gedeeld, de recepten uitgewisseld, vriendschappen gesmeed, vetes uitgevochten, prille liefdes begonnen en echtscheidingen beslecht. Met een béétje goeie wil is er van onze kroeg best wat te maken. Dat bewezen Pierre en Fernanda, die hier een tiental jaren geleden de scepter zwaaiden. Hij kwam uit het noorden, zij uit Portugal. Er waren hapjes bij de drankjes, je kon er een formidabele ‘pan bagnat’ krijgen, er was een pooltafel, een dartbord, de openingstijden waren riant en er werd van alles georganiseerd; van bingo tot buurtbarbecue. Het dorp spinde van tevredenheid. Toen gingen ze een weekje op vakante naar Portugal, naar haar ouders. Vlak bij de grens Spanje-Portugal zijn ze over de kop geslagen. Pierre overleefde het niet, hun enige zoon evenmin. De begrafenis, die het halve dorp en ik bijwoonden op een kaal kerkhofje in de Portugese bergen, was van een intense treurigheid. Fernanda besloot daar te blijven, zodat ze de graven van haar geliefden kon bezoeken en trok in bij haar ouders.
De kroeg ging naar een volgende gerant. Het is nooit meer goed gekomen.
Maar Pierre en Fernanda hadden bewezen dat het kon, een echte ‘bistrot de pays’ maken van een gewoon dorpscafé.
Daar moest ik aan denken toen ik bij toeval stuitte op de site van de gelijknamige organisatie, die zich inzet voor het behoud en beheer van plattelandskroegen als de mijne. Er is net een nieuwe brochure uit met aangename adresjes in de Provence (er zijn er meer, voor de rest van Frankrijk). Even heb ik overwogen om ‘m stiekem op de bar van het dorpscafé neer te leggen. Maar ik durf niet. Als ze me betrapt, word ik gegarandeerd buitengeplet.
Ik zoek liever een prettig adresje uit de brochure op.

25 gedachten over “Een echte bistrot de pays”

  1. Misschien kan ik onze lokale kroeg eraan toevoegen: cafe de Fraxinois in La Garde Freinet, en als die dicht is(1 dag in de week) Le Carnotzet met Pascal als beheerder/uitbater/eigenaar.

  2. Niet veel beter hier in de Ardennen.
    De één na de ander sluit haar deuren.
    Bier is te duur i.v.m. de moordende belastingtarieven en op elke hoek staan een paar kaalgeschoren nog luier dragende gendarmes alcoholcontroles te houden nadat ze zelf net de kroeg met een rode neus verlaten hebben………
    Men is murw geslagen door het tuig uit Brussel die draconische regels verzinnen om ons laatste restant liberté, egalité en fraternité de nek om te draaien.
    De sociale structuren vernietigend door van sociale ontmoetingsplaatsen als cafe’s plekken te maken waar je niet eens meer zou willen sterven.
    En dit is nog maar het begin van wat ons te wachten staat. Tenzij wij het heft van onze eigen levens weer in eigen hand gaan nemen en onze vrijheden terugeisen.
    Wij zijn de mensen waar wij op wachten………

    Joseph.

    1. Mooi gesproken Joseph.
      En je hebt helemaal gelijk: het wordt tijd voor opstand. We pikken al te lang te veel. Quatorze Juillet lijkt me wel een geschikte datum voor een revolte. Nou alleen die slome Fransen nog zover zien te krijgen….

  3. Dag Renée,

    Vergeet het maar mijn beste, ze zijn net zo lethargisch als de Nederlanders, compleet bebrainwashed door de Téle, de liegbak, vaccinaties, vergiftigd eten, water en lucht, antidepressiva, tranquillizers , slecht onderwijs, chemtrails etc.
    De enige revolutie die gaat komen is die georganiseerd is door rijk & machtig, om daarna met de oplossing te komen waar men om gaat vragen.
    Tenzij er genoeg wakker worden die het spel doorzien, maar ik heb daar nog steeds weinig vertrouwen in.
    Helaas.

    C’est comme ça, je mon fou etc. zijn nog steeds de dagelijkse parolen. het interesseert geen mens dat we constant vernacheld en beroofd worden door machtswellustelingen die men zelf ‘gekozen’ heeft.

    Hollande socialist? Socialisten voeren geen oorlog, beroven de mensen niet. Ze beloven van wel, maar eenmaal in het pluche lijden ze allemaal aan alzheimer, buigend als een knipmes voor Rijk & Machtig.

    Zo niet; Remember Pim Fortuyn, Martin Luther King, John F. Kennedy en vele anderen.

    In één ding zijn we allemaal gelijk; We worden allemaal goed genaaid, en bijna niemand heeft het door.

    Joseph.

  4. Ik nodig Joseph graag (helemaal niet graag) uit op een van de vele begrafenissen die dagelijks plaatsvinden als gevolg van alcoholgebruik…. Natuurlijk mis ik ook mijn dorpskroeg, waar het voor de meesten pas gezellig wordt na te veel glazen. Ik walg van de mensen die na veel biertjes, monacos of tomates zonder enige schaamte in de auto stappen om daarna een overstekende boom de schuld te geven van hun ongeluk.
    Ik,vindt Renée s verhaal overigens, als altijd, fraai ! Dank

    1. Hoeft niet hoor Bart, slachtoffers genoeg in mijn directe omgeving…..
      Ik deel jouw walging, maar eenieder is verantwoordelijk voor zichzelf, en een goede kroegbaas dient te weten wanneer hij stopt met drank te serveren, maar degenen die dat doen zijn op de vingers van één hand te tellen.

      Groet,
      Joseph.

  5. Zettie Leeuwenburgh

    Hallo Renee,

    Trieste boel voor jullie Bistrot!! Volgens zit er niets anders op dan met moed, beleid en trouw…. Op 14 juli: Op de Barricaden!!

    Groetjes en Succes!!

    Zettie.

      1. Eigen kroeg beginnen dan maar?
        Een betere wereld begint immers nog steeds bij onszelf…..

        Warme groet uit het Ardense hooiland,
        Joseph.

      2. Indeed Rene, don’t get high on your own supply.
        ( Ik ken de Franse equivalent niet, als deze al bestaat………..)
        Fijne dag,
        Joseph

  6. Een dorpskroeg als huiskamer bestieren is niet voor iedereen weggelegd.

    In mijn directe omgeving mis ik ook zo’n plek.
    Laat mij horen wanneer jij iets geschikt hebt gevonden.

    Ik kom je graag bezoeken en trakteer.

    Vrolijke vakantiegroet,

      1. Als jij de kroeg hebt overgenomen kom ik zeker.
        Jij weet wel hoe het moet.
        Van Frans, naar Portugees, naar Brits, naar Nederlands is misschien wel de oplossing?
        Vriendelijke groet,

      2. Ik krijg net een telefoontje dat ik nu ook een baan heb.

        Misschien dat iemand anders jouw kant op komt voor het overnemen van de huiskamer?

        Vrolijke groet,

Laat een antwoord achter aan Zjoz Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven