Wie houdt het fort?

vr 23 augustus 2013

bregancon
Het stond van de week gewoon in de krant: moeten we niet af van Fort de Brégançon? De presidentiële vakantieresidentie bij Bormes-les-Mimosas staat te vaak leeg en wordt te duur in het onderhoud. Leegstaand kost het zo’n € 632 per dag. Dat lijkt mee te vallen, maar als er een president neerstrijkt, doneert de Franse belastingbetaler € 33.000 per dag. Bewaking, catering, vervoer, vertier, dat soort kosten.
Intussen lijken presidenten een vakantie op Bregançon steeds minder aantrekkelijk te vinden. Sinds het ergens halverwege de vorige eeuw als presidentieel buitenverblijf in gebruik werd genomen, is het fort slechts zo’n 250 dagen bewoond geweest.
Fort de Brégançon biedt de Franse staatshoofden behoorlijk wat privacy (en daarmee misschien veiligheid), maar ik vermoed dat gedreven paparazzi er toch wel hun slag slaan. Ik herinner me in elk geval een foto van Chirac in korte broek achter een kinderwagen. Hij was geloof ik net opa geworden. Hij vierde er met regelmaat zijn zomervakanties, maar hij schijnt er zich vooral verveeld te hebben. Hij ging ook bijna nooit met zijn vrouw mee naar de mis.
Sarko heeft amper een voet over de drempel van het fort gezet. Hij logeerde liever bij zijn schoonmoeder, een klein stukje verderop, op Cap Nègre. Mitterand was er wél vaak, hij zag de zomerresidentie als een filiaal van het Élysée en werkte er stug door. In 1985 heeft hij er Helmut Kohl ontvangen. Alleen het echtpaar Giscard d´Estaing schijnt werkelijk van dit vakantieadres genoten te hebben. Charles de Gaulle, de eerste president die van het fort gebruik mocht maken, had meteen al klachten: de bedden waren tekort.
François Hollande boekte vorig jaar Brégançon en liet zich in de omgeving tamelijk uitbundig met zijn vriendin en in korte broek op terrasjes fotograferen. Prompt werd de president verweten dat hij de ernst van de crisis kennelijk niet in zag. Van zijn relatieve populariteit bleef weinig over.
Hollande bleef dit jaar maar helemaal weg. Hij vierde vakantie in La Lanterne, het buitenverblijf vlakbij het koninklijk paleis in Versailles.
Toen ik pas in de Var woonde en nog van alles wilde/moest ontdekken, kwam ik bij Bregançon terecht via de beroemde mimosaroute. Je begon ergens ter hoogte van het vliegveld van Nice, en dan reed je westwaarts, langs kilometers en kilometers wuft wuivend geboomte vol kleine gele pluisbloemetjes tot aan Bormes-les-Mimosas. Leuk stadje, behoorlijk toeristisch; ik at er een perfecte calzone bij Chez Sylvia, zo´n ideale familie-Italiaan die je hier in het zuiden gelukkig nog zo’n beetje in elk gehucht vindt.
Na de lunch en een fruitig flesje leek het me een goed idee om meteen maar het op een steenworp afstand gelegen Fort de Brégançon te bezichtigen: de officiële zomerresidentie van Franse presidenten, sinds 1968. Hadden we in dat jaar niet dat fameuze studentenoproer in Parijs? En was dat wellicht de reden om een vrijwel onneembaar fort aan de Franse zuidkust als ‘escape’ achter de hand te houden? Je fantasie gaat vanzelf de witte plekken in de informatievoorziening invullen.
Het enige andere fort dat me ooit boeide, is dat in Marseille, op een eilandje pal voor de kust: Chateau d‘If . Alexandre Dumas situeerde er zijn ‘Graaf van Monte Cristo’ in de periode dat het fort als gevangenis dienst deed. En wat me ook intrigeerde, waarom stonden de kanonnen daar op de stad gericht en niet op de zee, zoals je zou verwachten? Was ‘crime’ misschien altijd al een kenmerk van die opgewonden en opwindende stad, véél spannender dan Parijs?
Het Franse koningspaleis in Versailles had ik intussen ook al van binnen mogen zien, dus waarom zou ik nu niet even een kijkje nemen in het bolwerk van de huidige machthebbers,fort Bregançon, fantastisch op een schiereiland gelegen? Dat fort, of wat het destijds voorstelde, schijnt er al voor de jaartelling geweest te zijn. Ongetwijfeld een rijke historie, maar die heb ik -tikje rancuneus- nooit meer uitgezocht. Ik mocht er namelijk niet in. Zelfs niet na gewapper met m’n perskaart. De waakgendarmes waren vriendelijk maar beslist: “non madame, site privé.”
Dat ik riep dat het koninklijk paleis in Versailles héél toegankelijk was hielp ook al niet, de poort bleef dicht.
Verkoop die hoop oude stenen dan maar, dacht ik wrokkig. Er is vast wel een puissant rijke Quatari te vinden die er een paar miljoen tegenaan wil gooien om er een eigentijds optrekje van te maken. Die lui zijn toch al bezig half Frankrijk op te kopen, zoals het Carlton in Cannes en de voetbalclub Paris-Saint-Germain, om maar wat te noemen. En dit armlastige land kan wel een centje gebruiken.
Dat blijkt nog een heel probleem. In de Nice Matin stonden wat makelaarscommentaren op een eventuele verkoop.
“Teveel regeltjes omdat het om Frans erfgoed gaat’, teveel belastingen” en “te ver van Saint-Tropez”, vinden de makelaars: “dat verkoop je nooit”.
Hollande overweegt nu om het fort in de toekomst open te stellen voor het publiek.
Laat maar.

2 gedachten over “Wie houdt het fort?”

Laat een antwoord achter aan ®ené Braacx Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven