Al jaren word ik bij het zware huishoudelijke werk (ja ja, niet lachen, daar zit echt zwaar werk tussen) geholpen door een schat van een Tunesische vriendin. Ze is ongeveer net zo klein als ik, maar voor geen kleintje vervaard. Waar mijn reumabotjes het laten afweten, buffelt zij gewoon verder: een krachtpatsertje.
Een mooi mens om te zien ook, trots van houding, met een volle bos ravenzwart haar, van goede komaf, dat wil ze graag weten. Wílde ze weten, moet ik zeggen. Want sinds twee jaar draagt ze een hoofddoek. Dat moet iedereen natuurlijk voor zichzelf weten, maar wat mij opvalt is dat ze er karakterologisch door veranderd is. Ze is moslima, maar ze was niet zo erg praktiserend. Tot twee jaar geleden. Toen is ze ineens een klein vrouwtje geworden, dat luistert naar het ritme van de Ramadan en naar wat wel en niet mag van Allah, vertaald door haar echtgenoot, die ik als een nurks en onaangenaam mens heb leren kennen, die iets te gretig van de Franse sociale voorzieningen gebruik maakt.
Yasmin is daar heel boos over. Maar niet bij machte er iets tegen te doen. Ik heb haar gevraagd waarom die hoofddoek ineens zo nodig moest. Ik kom er niet door en krijg een vaag verhaal waarbij ze de nadruk legt op ‘haar eigen keuze’ en daar geloof ik dus geen barst van. Die mooie trotse vrouw is verschrompeld tot een slaafs sloofje, dat eerst in haar eigen ‘pot de yaourt’ (zo’n pruttelpotje voor types zonder rijbewijs, ze had teveel examenvrees om dat te halen) voor kwam rijden, en nu door die man gehaald en gebracht wordt.
Drie weken geleden was ze opeens helemaal verdwenen; naar verluidt zit ze in Tunesië. Ze had nog wel geregeld dat haar dochter voortaan de honneurs waar zou nemen. Ook aan de ‘foulard’ “uit vrije wil”. Ze heeft twinkelende ogen, een grote bek en een kraampje op de markt van Fréjus met ‘marocainerie’: leren tassen, riemen, slippers, dat werk. En ze ‘doet mij erbij’ vanwege haar moeder. De tegenstelling kan niet groter zijn.
Ook haar vroeg ik naar het waarom van die hoofddoek.
“Nou kijk tuurlijk speelt het geloof een rol, je wordt meer gerespecteerd door moslims. Maarreh, het komt me ook wel goed uit. Als ik op de markt sta geeft het een vrijer gevoel; je wordt als vrouw meer met rust gelaten, geen avances en zo. Enne…, ze grinnikt, “ik heb nogal snel vet haar. Dat zie je niet, met zo’n foulard.”
Duidelijk.
Mijn man was die eerste paar keer zeer te spreken over mijn nieuwe hulp. Hij is tegen volk over de vloer en stelde opgetogen vast dat deze jonge werkster een uur sneller was dan haar moeder.
‘Hoe zit dat?’, vroeg hij haar.
“Oh”, was het antwoord, “ik werk wel vaker bij bejaarden.”
Bon, ik ben al een aantal jaren ‘ruim achtttien’, maar als ik af ga op het gezicht van mijn man, denk ik dat ze haar langste tijd gehad heeft.