In zo ongeveer de oertijd opende ik een Franse bankrekening. Een degelijke, bij de Crédit Agricole. Wat vroeger in Nederland de Boerenleenbank was zeg maar.
Ik kreeg een rekeningnummer dat begon met 07, dat was omdat de bank dan kon zien dat ik een buitenlander was, legde de baliebediende uit. “Doe er dan maar een extra nulletje bij, weet je het zeker”, grapte ik. Het kwam niet aan.
Na een week of wat kreeg ik een chèqueboek, na een jaar of wat een Carte Bancaire en sinds het begin van dit decennium mocht ik zelfs internetbankieren. Nou ja, zo’n beetje: ik kon via het net zien wat er op die rekening gebeurde, bij- en automatische afschrijvingen volgen. Overschrijven van mijn eigen naar een andere rekening? “Pas encore madame.”
Kort geleden veranderde dat. Ik kreeg een vooruitstrevende brief (per post) waarin mij uiterst modern betalingsverkeer werd beloofd. Ik ‘mocht’ een toegangscode en een wachtwoord aanvragen en dan zou ik bij elke gewenste transactie een smsje krijgen om de overboeking te legaliseren.
Dat kwam mooi uit, ik moest iemand met een (terecht) diepgeworteld wantrouwen jegens Franse chèques, een redelijke fors bedrag betalen. Enthousiast logde ik in op mijn internetaccount en begon het formulier in te vullen. Alle persoonlijke en adresgegevens die de bank al had, rekeningnummer, plus mobiel telefoonnummer. Daarna liep het spaak. Er werd om mijn toegangscode gevraagd. Die had ik niet, die wilde ik nu juist aanvragen.
Ik belde met de bank, dacht ik. Maar het nummer van het lokale filiaal was overgenomen door een centrale spraakcomputer die mij via een door tergend jazzgetrompetter ondersteund meerkeuzemenu een dik kwartier door een digitaal doolhof stuurde om vervolgens te concluderen dat ik het nog maar eens op een later tijdstip moest proberen. Bij de volgende ronde kwam ik niet verder dan ‘de wachttijd bedraagt meer dan…..’ en toen hield ik het maar voor gezien, ik ging morgen wel langs. Al heb ik daar een bloedhekel aan. Je moet door een minuscuul beveiligingssluisje dat voor en achter je in het slot gaat en waarin ik als claustrofoob al na een paar seconden denk: “beam me up Scotty!” Doorgaans duurt het dan nog minstens een halve minuut voor je uit die cel vrijgelaten wordt.
Tot mijn verbijstering werd ik de volgende ochtend teruggebeld door de bank: met welk filiaal ik wilde spreken. Ik gaf plaats en postcode op en werd zowaar doorverbonden met mijn eigen filiaal een dorp verderop. Ik legde het probleem uit. “Tja, daarvoor moet u toch echt langskomen.” Of ik dan meteen een overboeking kon regelen? Dat was te optimistisch gedacht. Als het haast had kon ik wel het bedrag reserveren en over 48 uur ophalen, cash. Ik reserveerde, en meldde mee twee dagen later monter bij het filiaal. Te monter.
Het beoogde bedrag was er wel, maar ook weer niet; er was een digitaal probleempje met de kluis. Die kon even niet open. Misschien kon ik morgen terugkomen?
Iets knapte, ik plofte: het was NU, en zo niet hier, dan wel elders! Regel dat!
Het meisje achter de gepantserde balie kroop naar de telefoon en als ze erin gepast had, was ze er vast ook helemaal in verdwenen. Ik ben over het algemeen de vriendelijkheid zelve, maar soms spelen de opgestroopte mouwen van de geboren Rotterdamse in mij toch nog op.
En zowaar, ik kon bij het eigentijdse winkelcentrum nog weer een paar dorpen verderop de verlangde pegels incasseren. “Bel je even dat ik kom?” vroeg ik charmant glimgrijnzend. Ze belde. Over internetbankieren ben ik maar niet meer begonnen.
Het winkelcentrumfiliaal was flitsend modern ingericht; geen balie maar diverse sta-desks met een laptop erop, verspreid door een luchtig gedachte ruimte. Helaas ook geen stoeltje voor de oudere mevrouw op krukken die na mij was komen binnenstrompelen. Ik liet haar maar voor gaan, we deelden een blik van verstandhouding.
“’t Is voor een cashopname, er is gebeld”, zei ik tegen de fruitige dertiger met modebewust crisiskapsel.
“Ah, la dame de l’autre filiale!”
Goddank, hij kon me plaatsen. Snel rammelde hij wat op de laptop en rommelde even later een tweetal ‘usage unique’ betaalpasjes tevoorschijn. “Vous me suivez?” Vlot huppelde hij naar de betaalautomaat tegenover zijn desk, toetste wat gegevens in en overhandigde mij ten overstaan van alle wachtenden die na mij aan de beurt waren, een nogal flink bundeltje bankbiljetten. Kleine coupures. “De automaat, u begrijpt….” Toch een beetje bezorgd blikte ik besmuikt om me heen. Ik was bij wijze van spreken sinds de Eerste Wereldoorlog niet meer met zoveel contanten de straat op gestuurd.
“U moet nog wel even tekenen”, trippelde hij naar z’n desk terug. Bon, dacht ik, dan maar tot het gaatje. Ik zette m’n krabbel en gooide meteen het internetprobleem op z’n desk. Hij danste opnieuw over het toetsenbord. “Voila, geregeld. Thuis wel even inchecken en de ‘code provisoir’ in een eigen code omzetten hè.”
Ik bedankte verbijsterd. Zo modern! Hier om de hoek! Nou ja, iets verderop.
“Ah, madame!” riep hij me na, “het werkt alleen voor transacties binnen Frankrijk hoor. Met internationale overboekingen wordt zoveel gefraudeerd dat die mogelijkheid net een week geleden is afgeschaft.”
“Glaasje?” vroeg mijn man bij thuiskomst.
“Fles”, brieste ik, langs hem heen benend op weg naar mijn computer om een andere bank uit te zoeken, eentje van de 21e eeuw. De verbinding bleef uit, de Livebox knipoogde obstinaat met slechts één rood lampje.
“Vous êtes en France madame”, bromde mijn man me mijn glas aanreikend. “Derde-wereldland”, mokte ik.
De Livebox sprong op groen. Ik logde in bij de ING om een paar rekeningen te betalen. ‘Wegens een storing is het tot morgenmiddag niet mogelijk om overboekingen te doen.’
Ik ga geloof ik maar in Afrika wonen.
Va banque
Dit bericht delen op:
Hoe vreselijk herkenbaar! En hoe ongelooflijk eigenlijk binnen de EU! Enfin, ermis zoveel om van te genien dat ik het hun vergeef ;-)!
Het is nog erger Kits. Die niet meer ter zake doende toegangscode kwam een dag later, per post. Dezelfde dag nog blokkeerde de bank de toegang tot mijn rekening en verklaarde die toegangscode tot ongeldig. Ik kon dus weer terug naar dat filiaal…..
Ik leef met je mee, maar wel weer kostelijk beschreven, Renee.
En ja, het is schijtirritant allemaal! We hebben een rekening in een dorp op 30 km. afstand. En wij hebben er nooit bij stilgestaan dat zaken in ons eigen dorp, bij dezelfde bank uiteraard, dus gewoon niet geregeld kunnen worden. “U moet naar uw eigen kantoor, madame”. Pffff….
Zou het in Afrika beter gaan?? ;-)
Merci Lisette. En ja, ook dat is een probleem. Mijn chequeboek wordt nog steeds door het hoofdkantoor opgestuurd naar een filiaal in de buurt van Aix-en-Provence, geen idee waarom. Kost ook de nodige moeite om dat dan weer hier (andere kant van de Var) te krijgen.
En de keren dat ik in Afrika was ging het uitstekend. Maar ja, toen woonde ik er nog niet permanent… :-]
Ik had een ander Frans probleem deze week, wilde de volledige FranceLoisirs collectie Simenon vanuit Nederland bij PriceMinister bestellen en via internet bankieren betalen. Dit is niet mogelijk, ze sturen niets naar het buitenland(!)(Nederland, Europese Unie??). Gelukkig ga ik binnenkort naar mijn zoon in Niort en die zal het voor me bestellen.
Ja, ook zoiets Ineke! Maar kijk even bij amazon, die hebben die collectie (http://www.amazon.fr/s/ref=nb_sb_noss/278-2731265-9373265?__mk_fr_FR=%C3%85M%C3%85%C5%BD%C3%95%C3%91&url=search-alias%3Dstripbooks&field-keywords=FranceLoisirs+collection+Simenon+) en leveren ook in NL (http://www.amazon.fr/gp/help/customer/display.html/ref=hp_left_sib?ie=UTF8&nodeId=201368030)
Bedankt, zal ik zeker gaan bekijken.
Graag gedaan Ineke.
het ganse internet gebeuren staat nog absoluut in de kinderschoenen
en in het bizonder waar het bankieren betreft
zo lek als een mandje
en zwaar onbetrouwbaar
nee wij bankieren gewoon met cheques (spelfout?) en een ballpoint
pinnen alleen bij het bankfiliaal binnen,
betalen vrijwel alles contant
om de rest van het spionageteam te pesten schakelen we ons mobieltje vaak uit zodat we moeilijk te volgen zijn
in de super dragen we een zonnebril zodat de geheime camera’s niet onze oogbewegingen kunnen volgen
enz. enz. enzoverder
mocht je echt naar Afrika verkassen …………
we hebben nog een doos kraaltjes voor je van toen de kinderen kleiner waren……
Blijkbaar schat je de geheime diensten hoger in dan het bankwezen Maaike. Die man met die krant met kijkgaatjes zie je toch al van een kilometertje aankomen? ;-]
En in Afrika kun je gewoon met schelpen betalen hoor. Kraaltjes zijn zooooo 1.0
Wat een gedoe je kunt beter een rekening openen in het meest achter gebleven gebied in Frankrijk, Haute Marne, alles gaat hier wat de bank aan gaat geweldig, internet buitenlandse boekingen (sepa), 9 jaar geleden waren we de eerste in de omgeving met internet bankieren toen ging het net zoals nu bij jullie, wij hebben trouwens ook de credit agricole als chambres d’hotes zijnde zouden wij veel betalings problemen gehad hebben als het niet zo was.
Groeten en sterkte ermee.
Jullie hebben het goed voor elkaar Alie. Daar kunnen we hier in het meest mondaine departement van de regio PACA alleen maar van dromen.
WHOEHAHAHAHAHA oh
ehm
sorry lieve schat
hier zelfde bank, zelfde laken een pak
zelfde gesodemieter
een hutje in Afrika delen dan maar?
Alleen als je niet snurkt Tien :-]
Ga er maar vanuit dat de bankchèques nog héél lang blijven bestaan. De vakbonden zijn machtig en afschaffing van de chèques zou tienduizenden banen kosten.
Wordt het 40-jaar oude identiteitsbewijs met dito foto nog steeds geaccepteerd als legitimatie bij de betaalchèque?
Ja, die moderniseringen hier gaan als een trein Paul; een stilstaande.
En van dat identiteitsbewijs weet ik niets. Probeer het eens zou ik zeggen ;-]
Renée als ik zo kon schrijven als jij had ik hetzelfde verhaal kunnen doen. De overmaking die ik deed, eerst ‘n certicode aanvragen, weekje afwachten paar smsjes en ongeveer 3 weken later was het bedrag overgemaakt naar het buitenland sindsdien staat die persoon als begunstigde op mijn pagina en mocht het nog eens nodig zijn dan kan het in 3 cliques de souris ! Ik was dus net op tijd voor ze het weer afschaften !
Ik hoop het voor je Mary. Voor zover ik begreep hebben ze gewoon alle deuren naar het buitenland dichtgegooid. Mocht je het gaan proberen, laat me dat dan weten, ik ben zeer nieuwsgierig!
hahaha, hoe herkenbaar, helaas!!! Wij zijn weggegaan bij de CA, die zijn van voor de oorlog. ING is tenminste modern, maar ook de banque Postale heeft het begrepen, ik kan alles per internet doen, maar ook nog gewoon geld storten bij een levend iemand. Sterkte, Petra
Ik denk dat ik dan toch maar eens bij La Postale ga buurten Petra. Merci.
Ca! Breek me de bek niet open!
Toen wij 18 jaar geleden ons eerste huis (een 18de eeuwse vervallen watermolen) kochten in de Aveyron, stapte ik naar de CA van Millau om “eventjes” een bankrekening te openen, maar dat had men daar niet zo begrepen. Ik MOEST een factuur van EDF voorleggen, wat in hun ogen blijkbaar gelijk stond met een eigendomsbewijs. Ik had uiteraard geen factuur van EDF, want primo het pand was net gekocht, en -klein detail- secondo er lag daar niet eens geen electriciteit. Het heeft enige stemverheffing gekost, en Kafka werd er bijgesleurd, maar die meneer kennen ze daar niet. Uiteindelijk werd ik, na deliberatie door de directie, als klant aanvaard..
10 jaren later, kreeg ik een brief van CA, met de vraag om alsnog die EDF factuur toe te sturen, ondanks zij ondertussen al 17 jaar zelf mijn elektra facturen betalen via prélèvement. Ik heb hen virtueel mijn middenvinger gestuurd en verwacht dus binnen enkele jaren een tweede herinnering.
Ondertussen hebben we een 2de huis in Fayence. Ik wou mijn creditcard limiet verhogen, en stapte daarvoor naar het dichtstbijzijnde CA filiaal. Was dat even een vergissing! Ik bevond mij nu in de PACA, en mijn rekening werd ooit geopend in de Midi- Pyrénées. Toen ik weer met stemverheffing (en ik zo’n open structuur klinkt dat door het ganse kantoor) de bediende duidelijk maakte dat geen haar op mijn hoofd er aan dacht om 2 x 450 km te gaan rijden, werd ik snel naar een afgesloten kamertje geleid. De vriendelijke bediende belde naar zijn collega in Millau en de nieuwe kaart werd keurig per post bezorgd.
Nou Max, jouw ‘bek’ hoeft beslist niet opengebroken te worden, die stroomt vanzelf wel over: van ergernis ;-]
En volkomen terecht. Als de bank zijn zin krijgt, moet ik elk nieuw chequeboek in Trans-en-Provence -waar ik een tijdje in de buurt gewoond heb- gaan ophalen. Ik probeer al jaren een adreswijziging bij de centrale administratie door de duwen, tot op heden nog niet gelukt. Maar via flink stampvoeten ben ik nu zover dat het chequeboek wordt doorgestuurd naar de lokale vestiging hier, alwaar ik het dan ‘mag’ komen ophalen….