A man’s best friend

wo 2 juli 2014

10344293_719423591454325_3333008294448247738_o
Onze Britse buurman Harry is van de stoere variant. Toen hij vorige week zijn geplande reis van twee weken naar Engeland zowat in het water zag vallen (zie hier) verblikte of verbloosde hij niet. Nou ja, bijna niet. Maar toen bleek dat de beoogde reis voor de oudste van z’n drie Springer Spaniels echt teveel van het goede zou zijn, zag ik toch iets dat verdacht veel op een traantje leek over zijn bezwete wang naar beneden rollen. Harry is een kalende bolbuikige pensionado met permanente rugklachten, kortademigheid en een aversie tegen ons méditerrane klimaat. Wat hij hier doet is mij een raadsel, maar blijkbaar heeft zijn doortastende echtgenote Janet het zo beslist. Toen ze een half jaartje geleden kwamen kennismaken en ik -denkend dat het om vakantiegangers in het leegstaande pand verder op de heuvel ging- haar vroeg hoelang ze bleven, zei ze in elk geval: “Oh, forever!” Dit was hun nieuwe vaderland, nu Harry was gepensioneerd. Dat ‘forever’ wordt inmiddels steeds vaker onderbroken door tripjes naar het vertrouwde vaderland, waar steeds weer een rondje familie of vrienden of kennissen moet worden bezocht die de oversteek deze kant op niet kunnen of willen maken. Mijn man en ik hebben er al een weddenschap op lopen; ik geef ze nog een jaartje, hij gokt op een jaar of twee, en dan zijn ze naar huis en is hun Franse ‘cottage’ hooguit nog een vakantiehuis. Voor af en toe en hoe het was, dat avontuur.
Al die tripjes naar ‘huis’ beginnen hun drie honden zo langzamerhand op te breken. Van de drie generaties (dochter, moeder, grootmoeder) begint de oudste nu toch echt te kraken als ze weer eens naar de ‘vet’ gesleept worden voor verplichte vaccinaties en wormenkuren. Truffles is elf jaar oud, en het gedoe zat.
“Laat ze allemaal maar hier”, zeiden we dan ook bij het jongste tripje. Dat ging Harry te ver, maar hij zag ook wel in dat Truffles het niet meer aankon; zij mocht blijven. Ze snapte het. En krabbelde moeizaam bij hem op schoot om dat traantje van zijn wang te likken. “A man’s best friend”, snifte Harry onbeholpen.
Volgende week zijn ‘the Brits’ terug. In afwachting daarvan emailt Truffles de dagelijkse beslommeringen door over ‘those crazy Dutch’, die op rare tijdstippen voor de televisie eten met een bordje op schoot, die ‘allez les Bleus’ roepen en die van je verlangen dat je af en toe een tennisbal gaat halen die ze nota bene zelf weggooien. Terwijl ze niet eens Wimbledon kunnen ontvangen! En dan verwachten ze ook nog dat je Frans blaft? “Frogspeak?”
Maar verder gaat het -afgezien van een beetje heimwee- heel goed met Truffles.
En straks zijn de baasjes weer thuis, en haar hondenfamilie.
Dat kan niet elke hond zeggen. Met name in deze periode van het jaar gaan veel baasjes op vakantie zonder dat ze een behoorlijk onderkomen voor hun hond hebben geregeld. Vandaar dat de dierenvriendeorganisatie ‘Trente millions d’ami’s’ ook dit jaar weer een campagne is begonnen: Non à l’abandon (nee, tegen in de steek laten). Om hondenbezitters erop te attenderen dat je een hond niet zomaar kunt afdanken als hij je even niet uitkomt, dat een hond geen mode-accessoire is, of een leuk speeltje voor de kinderen, maar een levend wezen met gevoelens, emoties en recht op een dierwaardig bestaan. Dat een hond -kortom- een compagnon voor het leven is. “A man’s best friend”, inderdaad. Zou mooi zijn als het ook andersom was. En bleef.
Alle informatie over Trente millions d’ami’s: hier.

9 gedachten over “A man’s best friend”

  1. 200% met u eens
    wij hebben momenteel een heerlijk beest te logeren
    4 weken
    zijn wensen worden hem van de ogen afgelezen
    we wandelen 3á 4 uur daags door bos en veld
    (gezond voor dier ,en…mens )
    kom daar eens om in een kennel

    we kennen het beestje van jongs af aan en hij kent ons
    als ie komt logeren is hij steeds binnen een halfuur hier weer gewend
    eigenlijk zou het houden van dieren aan zeer strenge voorschriften gebonden moeten
    voor hondjes in elk geval een opvang familie in geval van vakantie of andere omstandigheden waardoor je beestlief FF niet zelf kunt verzorgen
    wel eens in zo’n nederlandse kennel geweest ?
    alle stakkers in een ijzeren tralie kooi met betonnen vloer
    de meesten compleet schor geblaft
    ik vind het een oord van verschrikking
    snap niet dat mensen die van hun hond houden hun hartendief daar achter kunnen laten

  2. Ik liep een beetje achter Renée, ben nu je columns aan het lezen. Ze zijn altijd goed geschreven, origineel en onderhoudend. Ik geniet ervan!

Laat een antwoord achter aan Anneke Wigman Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven