Mijn god, gedanst in de supermarché!

zo 23 november 2014

zouk
Het gebeurt me niet elke dag dat ik bij de visafdeling van LeClerc lichtjaren terug in de tijd word gekatapulteerd. Ik kom er niet vaak, maar m’n lokale visboer houdt zijn ‘congé annuelle’ en gooide z’n tent voor een weekje of wat dicht. Dus dan maar uitgeweken naar de grootgrutter. Die er overigens een heel behoorlijk assortiment op na houdt, met keurige bordjes met de herkomst van het zeebanket erop, zodat je toch nog voor verantwoorde en/of lokale vangst kunt kiezen. Het was druk, ik had ruim de tijd om het aanbod te inspecteren terwijl ik in de rij langs de toonbank schuifelde.
Op de naastgelegen groentenafdeling was het zo mogelijk nog drukker, met name in de buurt van de ananassen, die overduidelijk in de aanbieding waren. Er was een standwerker in de weer, begeleid door knalharde authentiek bedoelde ‘music des îles’ uit zo’n gettoblaster. Net toen ik overwoog om mijn plekje in de rij op te geven en het vrolijk swingende ‘exemplaar van onze gekleurde medemens’ (zoals Wim Sonneveld rijksgenoten van overzee ooit benoemde) op de schouder te tikken met de vraag of “die bonkende koppijnmuziek een tandje zachter kon”, knalde er een portie onvervalste nostalgie uit de speakers. Zouk! Meer precies ‘Zouk la sé sel medicaman nou ni’van Jacob Desvarieux en Georges Decimus. In één klap was ik terug op Guadeloupe én in de vorige eeuw. De hele ansichtkaart kwam langs, blauwe zee, wit strand, de pelikaan die uit m’n hand at, de verse kreeft en mollige tong op de houtskoolgrill terwijl de avond viel, het nachtconcert met een mensenmassa die danste. Ik ook. Op dit nummer! (Klik hier om mee te genieten.) Het was fantastisch. Toen ik in Europa terug was, lukte het me niet er een plaatje van te pakken te krijgen. De vorige eeuw, niks internet. Ik was het al zo’n beetje vergeten.
En dan ineens bij Leclerc, ‘mijn’ nummer! Van de weeromstuit begon ik onverhoeds een soort vreugdedansje en zong ik volautomatisch (nou ja, fonetisch) mee. Ik heb de vertaling opgezocht, maar het enige dat blijft hangen is de titel: ‘zouk, het enige medicijn dat we nodig hebben’. Zou best eens kunnen. Ik was in elk geval meteen van m’n koppijn af.
Maar zo’n beetje dansen en meezingen, dat moet je niet doen in een volle supermarché, zelfs niet in Zuid-Frankrijk. De mensen voor en achter me in de rij begonnen een beetje ongemakkelijk uit mijn buurt te schuiven, mijn man haastte zich uit de voeten, hij is tegen aandachttrekkerij. Hier en daar keek iemand schichtig om zich heen of er geen ‘flashmob’ aankwam. Het viel de ananasverkoper ook op. Hij zocht de oorzaak van de commotie en zag me nog net een niet zo bescheiden ‘move’ maken op de laatste tonen van míjn zouknummer uit zijn luidsprekers. Met een grijns van oor tot oor kwam hij me een ananas brengen: “Pour vous madame, pour la nostalgie.” Ik gaf hem een welgemeende zoen.
“Dat wordt dus ‘sole tropicale’ vanavond”, constateerde mijn man nuchter als altijd. Maar zijn snor krulde stiekem van plezier. Hij wist het ook allemaal nog.

16 gedachten over “Mijn god, gedanst in de supermarché!”

      1. zo ik het niet voorkomen kan hardop mee te zingen of tegen mezelf te babbelen in het openbaar..en dansen hoort er ook bij, nooit zonder schaamrood btw

  1. Spontaan doen, is dat niet heerlijk. Was er niemand van het publiek die mee durfde, Fransen kunnen best uit hun dak gaan.
    Wat een heerlijke belevenis.
    Blijf genieten Renee, het leven duurt maar even!!!!!
    Jacqui.

Laat een antwoord achter aan Renée Vonk-Hagtingius Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven