Gisteren dus die borrel, bij de Britse buren (lees hier de voorgeschiedenis). Ik vond dat Harry er nogal ‘smug’ uitzag, hij leek behoorlijk met zichzelf in zijn nopjes. En toen Janet in de keuken aan het redderen was met de borrelhapjes praatte hij ons bij. Jawel, hij vertrok overmorgen naar Engeland, medische check up, familiebezoek, zonder Janet, allemaal waar. Alleen, Janet zou helemaal niet alleen zijn met de kerst. Janet ging de feestdagen vieren bij goede vrienden die een dorp verderop wonen en zogenaamd in Engeland zijn. Maar intussen maken ze de slaapkamers klaar voor Janet’s kinderen die speciaal voor de kerst overkomen. Janet en Harry hebben een samengesteld gezin, goed voor zes stuks volwassen nageslacht, vier van hem, twee van haar. En die van haar maken de komende week -met kleinkinderen en al- de oversteek naar het vasteland.
“Surprise!” wreef Harry zich vergenoegd in de handen, “je dacht toch niet dat ik haar met de kerst in haar uppie zou laten zitten?”
Nou….., dat lieten we maar even in het midden.
Quasi-opgewekt zette Janet de borrelhapjes op tafel, ze hield zich goed.
Harry schonk de glazen nog eens vol en ik seinde hem ‘vertel het nou maar, ze lijdt’. Maar Harry begon stoïcijns over zijn voorgenomen trip, wie hij allemaal zou zien, en hoe lang hij weg zou blijven.
Op weg naar huis in het pikkedonker, zag ik de zaklamp naast me een verdacht huppeltje maken.
“Dan vragen we haar gewoon voor tweede kerstdag hoor.”
“Kan niet”, zei mijn man iets te vrolijk, “boxing day, cadeautjes uitpakken onder de kerstboom.”
Bij de voordeur hoorden we de telefoon al overgaan. Janet. Duizend excuses enzo, maar of het héél erg was als ze toch maar niet….. Nadat we naar huis waren vertrokken had ze een beetje moeten huilen “Just a little”, en toen had Harry het haar toch maar verteld.
“Tuurlijk niet meid. En een hele fijne kerst straks!”
Tevreden schonk mijn man nog een glaasje voor ons in: “Mooi, opgelost, klaar.”
“Nou…..”, aarzelde ik, “ze komt nu met oud-en-nieuw.”
Ik had nog net voor er een denkbeeldig glas door de kamer zeilde de tijd om te roepen: “Geintje! Maar je mag wel met de kerst op de hondjes passen.”
Wordt vast een hele leuke kerst, ik wens iedereen hetzelfde!