Adieu monsieur le commissaire

do 12 februari 2015

Roger-HANIN_portrait_w858
Roger Hanin is dood. Gisteren gestorven op 89-jarige leeftijd in het hôpital Georges Pompidou in Parijs. Groot acteur, ik heb mooi herinneringen aan hem, hij was degene die me dat ‘andere’ Frans leerde.
Hanin was in 2009 al eens per ongeluk dood verklaard nadat hij tijdens de maaltijd onwel was geworden in restaurant L’Escale in Saint-Tropez. Maar de volgende dag trof een verslaggever van Var Matin hem alweer achter een bord paella in zijn favoriete strandtent Les Sablettes in Fréjus: niks aan de hand.
Helaas, dit keer was het dan toch echt raak. Ademhalingsproblemen, kort ziekbed, geen lijdensweg, hij had er vrede mee, zoals hij in 2009 al verklaarde: “Ik heb een mooi en vol leven gehad, ik heb er geen moeite mee het stokje door te geven. Ik ben niet bang voor de dood, als het maar geen martelgang wordt.”
Die had ie eigenlijk al gehad na de dood van zijn grote liefde, achtervolgd door affaires en financiële problemen, ruzie met de familie Mitterrand (ja, die) een geheime zoon en een dreigende onder curatelestelling door zijn dochter.
Hanin stond in Frankrijk bekend als ‘le beau-frère’ en als ‘le commissaire’.
Die eerste bijnaam had hij te danken aan zijn huwelijk in 1959 met Christine Gouze-Rénal (in 2002 gestorven), wier zusje Daniëlle trouwde met François Mitterrand, die later president van Frankrijk werd.
De tweede bijnaam dankte hij aan de mateloos populaire tv-serie Navarro, waarin hij van 1989-2007 de hoofdrol vertolkte. Of liever gezegd, hij wàs commissaris Navarro, een soort realistischere versie van Maigret. En zo hem ik hem ook leren kennen. Hanin/Navarro was mijn introductie tot Frankrijk toen ik hier net kwam wonen en ineens via een harkje op het dak Franse televisie had. Keuze uit drie netten, France 1, France 2 en France 3: respectievelijk de commerciëlen, de staatsomroep en de regiozender. Navarro zat op 1, werd niet onderbroken door irritante reclames -dat deden ze toen nog niet- maar ook niet ondertiteld. Dat was wennen. In het begin moest ik het echt van de plaatjes hebben, maar beetje bij beetje vlotte m’n spreektaal-Frans (woorden als bagnole, mec, balancer en nog wat andere slangwoorden heb ik aan Navarro te danken) met name door de mooie dictie en duidelijke uitspraak van Hanin, zodat ik later ook de beschaafd gesproken reguliere nieuwsuitzendingen beter begon te begrijpen. Maar Navarro was ook gewoon een goed in elkaar gezette policier met mooie karakters en een spannend plot.
Hanin was een liefhebber van Zuid-Frankrijk en was regelmatig aan de Côte te vinden. Hij was een graag geziene gast op Fort Bregançon, het presidentiële vakantieverblijf bij Bormes-les-Mimosas (Var), waar hij regelmatig zijn zwager Mitterrand gezelschap hield. Hij vierde ook graag vakantie in het huis van zijn vriend en de bedenker van Navarro, Pierre Grimblat, in Ramatuelle. En in Sanary-sur-Mer draaide hij in 2006 zijn laatste speelfilm ‘La femme et le pantin’ omdat hij het wel mooi geweest vond en geen ambitie had in het harnas te sterven. Hij was ook vrijwel jaarlijks op het Filmfestival in Cannes.
We liepen elkaar een keer letterlijk tegen het lijf bij de ingang van Les Sablettes in Fréjus. Hij zei netjes pardon, ik was te verbluft om wat terug te zeggen. Navarro! En toen was het momentum voorbij.
Pas later kwam ik erachter dat die beetje plompe man met de boksersneus veel meer op zijn palmares had dan die langlopende tv-serie waar heel Frankrijk hem mee identificeerde. Hij speelde in bijna 100 films en regisseerde er een aantal, stond op het grote toneel met stukken van Shakespeare, Beckett, Molière en van zichzelf. Hij schreef boeken -ik heb er een paar van in de kast staan- en hij was politiek actief. Hij was al socialist, maar onder invloed van Mitterrand deed hij in 1968 mee aan de parlementsverkiezingen en verloor. Na de dood van zijn zwager in 1996 keerde hij uit onvrede met het ‘rechtse’ beleid de socialisten de rug toe en sloot hij zich aan bij de communistische partij. Intussen had hij het in 1990 al aan de stok gehad met de leider van het Front National Jean-Marie Le Pen, die hem voor de rechter daagde omdat Hanin hem een “echte nazi” had genoemd. De zaak werd geseponeerd. In 2007 besloot hij op Sarkozy te stemmen “omdat dat eigenlijk een linkse jongen is en omdat ik het leuk vind de kleinzoon van Hongaarse immigranten als president van Frankrijk te zien”.
Immigrant zijn betekende voor Hanin je constant te moeten bewijzen, wat ie dan ook zijn hele leven lang deed. Hijzelf was een immigré uit Algerije, een ‘pied-noir’, zoon van joodse ouders. Hij heette eigenlijk Lévy, (Ben)Hanin(e) is de naam van zijn moeder, en groeide op in de casbah van Algiers. En ook al leefde hij zijn hele verdere leven in Frankrijk, de band met zijn geboorteland Algerije was onverbrekelijk, en daar wilde hij begraven worden. Vandaar dat president Abdelaziz Bouteflika vandaag zijn regeringsvliegtuig naar Frankrijk heeft gestuurd om “de zoon naar huis te halen”. Adieu monsieur le commissaire. Et merci.

10 gedachten over “Adieu monsieur le commissaire”

  1. Wat een heerlijk stukje om te lezen, ik heb dezelfde herinneringen aan deze aimable Monsieur (ik ben hem alleen nooit tegen het lijf gelopen). Ik ga eens zoeken of ik wat ‘Navarro’ afleveringen kan terugvinden en die dan weer eens bekijken. De taal volgen is na al die jaren een stuk makkelijker geworden ;)

    1. O wat leuk Marina, dezelfde herinneringen! Ik dacht echt dat ik (als niet-Fransoos) een roepende in de woestijn was. En ja, goed idee: oude afleveringen opzoeken. Al denk ik wel dat er binnenkort heel veel herhalingen gaan komen. Heerlijk!

      1. Ik heb 15 jaar vlakbij Cannes gewoond en gewerkt, en Navarro gekeken!!!! 8 jaar geleden ben ik naar Nederland terug gegaan omdat ik een Nederlandse man had ontmoet waar ik nu mee getrouwd ben….. maar een heel groot deel van mijn hart is in het diepe, warme Zuiden gebleven. Er worden nu heel voorzichtig plannen gemaakt om weer terug te keren…..mijn heimwee is zo groot….. en daarom ben ik ook zo blij om je stukjes te lezen want zo herkenbaar!! Ga er maar lekker mee door!!

      2. Wat kan ik me dat goed voorstellen Marina. Ik heb na vele jaren Provence een paar jaartjes in Portugal gewoond. Ik kon de grond wel kussen toen ik weer terug was hier: heimwee. Kom dus maar gauw terug! Zal Ruud ook goed doen :-]

      1. voor mij heel interessante geschiedenis over een BF-er, moet toch wel wat meer weten voor ik Francaise word, niet? ;-)

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven