“Het was m’n buurmeisje.” Madame Mahmoud sloeg haar ogen neer terwijl ze het zei, ik kon haar plaatsvervangende schaamte bijna voelen. “Une Arabe”, voegde ze er ten overvloede aan toe. Toen kwamen de tranen en ik voelde me oneindig lullig dat ik ernaar gevraagd had. Maar het is ook niet niks, een moord op het dorp, de tweede pas in de ruime kwarteeuw die ik hier woon. En als je dan een ‘dorpskrant’ als mijn hulpvriendin madame Mahmoud over de vloer hebt, vraag je vanzelfsprekend hoe het zit. Het lokale sufferdje de Var Matin was uiterst summier geweest, en ik te druk om naar het café te gaan, anders had ik het natuurlijk meteen geweten. Maar nu vroeg ik het haar. En dan krijg je zoiets.
Ik klopte haar troostend op de schouder, zei dat ze zich het leed van de hele wereld onmogelijk dagelijks kon aantrekken – daar heeft ze een handje van – maar ze schokschouderde met lange uithalen haar eigen leed uit.
“Snapte ik het dan niet? Une Arabe! Een van hèn. Daar werd de hele Arabische gemeenschap op aangekeken!”
Ze had gelijk, wist ik, zeker in deze sombere tijden vol vluchtelingenstromen en angst voor terroristische aanslagen zit de uitheemse gemeenschap in kleine plattelandsdorpjes als het mijne ook al snel in het verdomhoekje.
“Maar het was een ‘crime passionnel’”, wierp ik nog tegen, zoveel wist ik al wel.
“Mais c’était une jeune maman!”
Een jong moedertje?
Bij een kopje espresso – zij met heel veel water want van te sterk kreeg ze hartkloppingen, alsof ze die al niet had – kwam het verhaal eruit.
Het ging om de dochter van Tarik, haar buurman. Geen aardige man, dominant, losse handjes, blijven steken in de antieke normen en waarden van een voorbij Algerije. In de HLM (habitation de loyé moderé, de sociale woningbouw) waar madame Mahmoud woont is half Noord-Afrika vertegenwoordigd. Zelf is ze Tunesische, de buren aan de andere kant komen uit Marokko. Geen recente vluchtelingen, ze zijn van voor de grote uittocht en wonen hier al langer dan ik. Maar Arabe blijft Arabe. En als er iets gebeurt, zijn ze allemaal weer terug bij af.
De dochter van Tarik was al een jaartje of wat geleden in opstand gekomen tegen haar vader. De nieuwe generatie in een land met andere mores, het lag voor de hand. Ze vocht zich een vrij bestaantje, ze rookte ‘sjiet’ (wat madame Mahmoud vreselijk vond) en provoceerde pa maar wat graag. Denk daar tussenin een hoogst dociele handenwringende moeder en een paar etterbakjes van opgeschoten broertjes langs de zijlijn en de familiesituatie is geschetst.
De dochter werd verliefd, op een jongen uit het dorp. Heel gewoon. “En het had best goed kunnen aflopen”, aldus madame Mahmoud.
Maar die jongen ging ‘buiten spelen’, hij legde het tegelijkertijd aan met een aantrekkelijke Fréjusienne. Dat moest wel fout gaan.
Die fatale vrijdag een week geleden kwam de Fréjusienne naar ons dorp om haar ‘amant’ exclusief voor zichzelf op te eisen. Hij was er niet, de dochter van Tarik wel. De rel woedde eerst in het portaal maar werd op straat voortgezet in een schreeuwsessie waaromheen zich al snel omstanders groepeerden. Er werd gekrabd, aan haren getrokken, gespuugd; een echte ‘catfight’ waar de omstanders eigenlijk wel lol in hadden, ze moedigden nog net niet aan. En uit elkaar halen kon altijd nog. Tot de dochter van Tarik flitsendsnel een mes uit haar ceintuur trok en dat in één vloeiende beweging in de buik van haar rivale stak.
De Fréjusienne overleed ter plekke, de gealarmeerde pompiers konden haar niet meer redden.
Vandaag is de Fréjusienne begraven, na een stille tocht en een indrukwekkend bezochte kerkdienst in Fréjus. Ze werd 18 jaar, ze laat een dochtertje van een paar maanden achter. Nee, niemand weet wie de vader is.
De dochter van Tarik (19) zit in voorarrest in Draguignan. Haar hangt minstens tien jaar cel boven het hoofd, zelfs een ‘crime passionnel’ wordt gewoon bestraft.
Madame Mahmoud giert intussen als een mistral door het huis achter de stofzuiger aan. Ook wat af te reageren.