“Désolé madame”

do 15 oktober 2015

telephone

Bijna! Nog heel eventjes volhouden en dan is het echt voorbij. Dan kan ik weer slapen, dan gaan de dagen niet langer verloren aan oeverloos belcomputerindewachthangen, kan ik mijn eigen tijd weer indelen en ben ik eindelijk uit de wurggreep van de Franse bureaucratie ontsnapt. Nou ja, tot het volgende akkefietje dan. Want waar heel Europa snel en efficiënt zijn zaakjes per internet regelt, trapt Frankrijk nog steeds heel efficiënt op de rem.
Bon. Er moest een auto verkocht. Ik zette ‘m in de krant en op leboncoin, de Franse marktplaats. Leek me zo gepiept. Dat klopte wat betreft leboncoin, maar dat is dan ook onderdeel van een groot internationaal netwerk van Noorse origine: Schibsted Media Group. Ik logde in bij leboncoin, rammelde de info uit het toetsenbord, loadde een fotootje up en tikte op ‘valider’. Klaar. Gratis.
Op de site van de krant zocht ik even later tevergeefs naar een emailadres waar ik ‘une petite annonce’ kon opgeven. Dat was er niet, wel een telefoonnummer. Voor de bijbehorende belbare dame lepelde ik vervolgens telefonisch alle adverentiegegevens op, die ze braaf intikte in haar computer. Tot die uitviel. Of ik alles wilde herhalen, ze noteerde verder wel met de hand. En waar de rekening naartoe mocht, wel graag een fysiek adres, ik kreeg de factuur t.z.t. per post toegestuurd. Zucht.
Reactie op de krantenadvertentie: 1. Zonder vervolg.
Reacties op leboncoin: tientallen, en met succes. De voiture is inmiddels verkocht. Al ging dat dan weer niet van een leien dakje, met dank aan de Franse bureaucratie.
Kijk, als je een auto verkoopt wil je wel graag zeker weten dat je het afgesproken bedrag ook inderdaad in handen krijgt. Of liever gezegd op je rekening gestort; niemand loopt nou eenmaal graag met een buikig bundeltje bankbiljetten op zak. Leek de koper geen probleem, hij schreef gewoon een cheque uit, nog steeds zo ongeveer het meest gangbare betaalmiddel voor grotere bedragen in Frankrijk.
Leek mij wèl een probleem, het aantal ongedekte cheques dat hier in dit land jaarlijks wordt uitgeschreven is niet te tellen. Het systeem is antiek en volledig achterhaald, maar lijkt onuitroeibaar. Terwijl intussen overal in winkels en restaurants briefjes naast de kassa hangen waarop de ‘aimabele clientèle’ vriendelijk wordt verzocht op andere wijze te betalen.
“Cheque de banque”, opperde de aankomende koper, een door de bank gegarandeerde cheque, wat inhoudt dat zijn bank het bedrag meteen van zijn rekening afratst en in de bankkluis bewaart. Deponeer ik die cheque vervolgens bij mijn bank, dan maken ze het geld – absoluut, gegarandeerd – naar mijn rekening over.
Goed plan, maar dan moet je wel kunnen verifiëren of je ook echt met zo’n ‘cheque de banque’ te maken hebt. Volgens l’Argus, zeg maar de Franse Bovag, wordt ook hier mee gefraudeerd en vervalst dat het een lieve lust is.
Ik belde met zo’n handig ingekort servicenummer, worstelde me door het veelkeuzenmenu heen en verviel in de eerste lethargische wachtperiode. Die werd afgebroken toen de bankcomputer het op zeker moment en zonder opgaaf van redenen wel welletjes vond. Na veel terugbellen en heel veel huilmuzak werd ik uiteindelijk doorverbonden met het desbetreffende bankfiliaal.
“Désolé madame, we geven per telefoon geen informatie over onze cliënten.”
“Kan ik u die cheque dan mailen, zodat u hem kunt verifiëren?”
“Non madame, zo werkt dat niet. Belt u maar naar uw eigen bank.”
Ik belde m’n eigen bank. Nou ja, via opnieuw een tergend traag computerkeuzeprogramma kwam ik uiteindelijk bij een filiaal in het naburige dorp terecht. “Of ik….?”
“Ah, mais non! U moet bij de bank van de chequehouder zijn!”
“Maar die geeft geen informatie per telefoon.”
“Tja, dan moet u er maar heen.”
“Naar de Vaucluse???”
“Désolé madame.”
Het kwam goed uiteindelijk. In de grote stad was een bankfiliaal bereid mij en de koper te ontvangen. De cheque zou ter plekke op zijn merites worden beoordeeld, de koper eveneens, daarvoor hij moest wel z’n hele doopceel meebrengen, er ging gebeld worden met het bewuste bankfiliaal, maar aan het eind van de procedure zou het bedrag worden overgeboekt. Het werd een lange procedure; het filiaal dat de gegarandeerde bankcheque had uitgeschreven hanteerde krappe openingstijden, de balie was dicht om 16.00 uur. Het was 15.56 uur. Behulpzaam schoof de koper een papiertje met het interne telefoonnummer van de bankmedewerker die de cheque had geregeld naar de baliedame van mijn bank. “Désolé monsieur, maar voor het zelfde geld krijg ik dan een handlanger van u aan de lijn.” Schielijk trok hij zijn papiertje terug.
Na een riante telefonische omweg via hoofd- en bijkantoren kwam er dan uiteindelijk toch de geruststellende mededeling: “Tout est bon.”
“Dus het bedrag staat nu op mijn rekening?” De koper en ik keken elkaar opgelucht aan.
“Désolé madame, dat duurt nog wel een dag of zo.”
Ik heb de koper verder op zijn fraaie bruine ogen geloofd en hem de papieren en de autosleutels overhandigd.
Voor de deur van de bank belde hij zijn verzekeringsmaatschappij, hij wilde niet onverzekerd naar huis rijden. “Mais quesque il vous faut encore?’ hoorde ik hem na een minuutje of tien in de wacht te hebben gehangen tegen een verzekeringsbeambte foeteren. Waarna ik hem het hele kenteken inclusief chassisnummer, geheime codes, data en specificaties hoorde opsommen. Even een mailtje met de gegevens opsturen via zijn mobieltje behoorde niet tot de mogelijkheden.
Nu moest die auto nog uit mijn verzekering gevist worden. Ik stuurde na thuiskomst een mailtje naar de verzekeringsmaatschappij, mèt alle gegevens, een kopie van het ongeldig gemaakte kenteken, de groene kaart en de ‘cession de véhicule’ (de verklaring van afstand/verkoop van de auto). Geen reactie.
Bellen dan maar weer. Mijn verzekeringsmaatschappij heeft een uiterst hinderlijk muzakje voor wachthangenden, de irritatiefactor groeide gaandeweg tot ongekende hoogten.
Ha! Een echte mensch aan de telefoon! Of mijn mailtje was aangekomen en of het zo in orde was?
“Désolé madame, maar we nemen alleen wijzigingen in behandeling die per aangetekende brief zijn toegestuurd. Het adres vindt u op uw groene kaart. Goedemiddag.”
Morgen sta ik in de rij bij het postkantoortje op het dorp. Gelukkig draaien ze daar geen wachtmuzak.

18 gedachten over ““Désolé madame””

  1. In Frankrijk kennen ze er inderdaad wat van, maar mijn gezond boerenverstand is waarschijnlijk té simpel om te vragen waarom je geen banktransfert hebt geëist. Eens het bedrag op je rekening kan hij de auto komen ophalen. Is de koper het niets eens met die procedure, en wil hij ook niet cash betalen, dan tant pis pour lui…

    Max

  2. Sorry, maar bij dit soort verhalen – in de zogenaamd ironische stijl van ‘Toujours le Provence’ denk ik altijd: wat doet men in Frankrijk? Waarom niet terug naar Nederland en met volle teugen genieten van hoe perfect alles daar geregeld is?

    Ton Hilderink

Laat een antwoord achter aan Renée Vonk-Hagtingius Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven