En dan kom je nietsvermoedend thuis, hapje gegeten met vrienden in een afgelegen bergeethuisje, en dan zet je de tv aan voor het laatste nieuws. Ik heb niet meer geslapen vannacht.
Nice. 10, 30, 60, 84 doden, 18 kritiek zwaargewonden dus de teller zal nog wel even doorlopen. Een gek met een truck die op de mensenmassa inreed, net na het slotvuurwerk van de nationale feestdag. Die een nationale rouwdag werd.
Ik had een blogje geschreven. Vrolijk, het begon zo:
“Dat was toch wel een beetje merkwaardige quatorze juillet-ervaring eergisteren. Nog nooit eerder vierde ik de nationale feestdag alvast maar op de 13e, en het had iets heel onlogisch. Maar ja, uit veiligheidsoverwegingen dient het ontstaan van de republiek gespreid gevierd te worden; liever geen uitbundige bals en feux d’artifice op dezelfde avond in de dorpen en gehuchtjes in het achterland, dat kan de lokale prinsemarij niet aan. Dus werd m’n huidige dorp veroordeeld tot een dag te vroeg feesten. Niet dat het er minder uitbundig aan toe ging. Net als in m’n vorige dorp was er…”
En het eindigde zo:
“Terwijl ik daar heen liep zag ik vier beveiligingsbeambten het feestterrein opkomen. Nou ja, vier jolige jongens in zwart T-shirt met ‘securité’ achterop; ze hoefden nergens in te grijpen, dit dorp in de ‘Provence verte’ is nog gemoedelijk. Zelfs de mededeling dat het vuurwerk niet doorging vanwege de snoeiharde mistral en het bijbehorende brandgevaar kon de gemoederen niet verhitten. “Houden we het toch tegoed”, was de algemene opvatting.”
Wat er tussenin stond heb ik geschrapt, niet leuk meer, ingehaald door de inktzwarte realiteit. Terwijl er gisterenavond in Parijs 11.500 man ordetroepen op de been waren om de veiligheid te garanderen ging het gruwelijk mis in Nice, waar ik zo’n beetje om de hoek woon.
Tuurlijk, Hollande heeft strengere veiligheidsmaatregelen afgekondigd voor grote evenementen, en de noodtoestand maar weer eens met drie maanden verlengd. Te laat, denk ik dan. En tegelijkertijd besef ik dat zo’n aanslag eigenlijk nooit te voorkomen is. Niet, zolang we gewoon ons eigen leven willen leiden, en niet dat van een stelletje fanatieke gekken uit een of ander zelfuitgeroepen kalifaat. Ik kies voor het eerste.
Over een dag of wat moet ik m’n hier vakantie vierende dochter naar het vliegveld van Nice brengen. We gaan. Indachtig de woorden van verzetsheld, journalist en dichter H.M. van Randwijk (1909-1966): “Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht.”
Helemaal eens met Van Randwijk, maar ja dat onderbuikgevoel hé!!
“Nothing comes from violence, and nothing ever could / La violence est sans issue et cela à jamais” (Sting, Fragile)
walgelijk, gruwelijk wat hier, daar maar ook in hun eigen land gebeurd
??????
Afschuwelijk in één woord. Al die onschuldige, vrolijke mensen. Ik vraag mij af of je het tij nog kan keren.
Dank je wel voor je verhaal, Renée. Ik ben volkomen van slag, heb de halve nacht naar de radio liggen luisteren. Het is verbijsterend, en het gevoel van ‘hoe moet het toch verder met de wereld?’. De laatste regel van je verhaal is zo waar, daar moeten we ons dan maar aan vasthouden. Een lieve groet uit het Lage Land, van Jan-Simon.
Je hebt mijn gevoelens helemaal verwoord! Maar we laten ons niet afschrikken door dit soort lui. Leve het leven in een vrij land.
In je verhaal ook mijn gevoel verwoord. Maar we laten ons niet afschrikken doordit soort llui. Leven het leven in een vrij land!!!!
, Het verging mij hetzelfde, al was ik niet naar een 14-juli-feest want ik zoek niet speciaal de drukte in Toulouse op, maar gewoon naar vrienden. TV aan op ” Terre Inconnue ” wat plots onderbroken werd … Met die verschrikkleijke beelden uit Nice . Slaap heb je dan idd niet meer ! gedachten raasden door mijn hoofd : Hoé kan in ‘s hemelsnaam zo’n grote vrachtauto ‘ ongehinderd ‘ door de barrières heen en door de voor het verkeer AFGESLOTEN boulevard banjeren ??? Hij hoorde daar al zowiezo niet, nog voor bij publiek te komen ! !
Rijd ik eens met een 206-je langs een barrière af omdat ik weet tot hoever het echt dicht zit en geen omweg wil maken, is daar àltijd net een agent die me ‘snapt’… of al iemand die erbij staat en verhindert dat je doorrijdt, ( bij de passage van de Tour de France bijvoorbeeld )…
tja, àls
… Weer doden en ernstig gewonden , door één gek in een vrachtauto, té gek eigenlijk
Mijn jongste dochter vertekt binnekort naar Canada, de andere 2 ouderen zitten al in ‘ het buitenland ‘ … ik ben nu blij dat ze niet meer in Frankrijk zijn op deze manier … want de grond wordt wel wat héét onder onze voeten ;.. of je er wel of geen rekening mee wilt houden …
Ik blijf, op hoop van Zegen ….
Groetjes, hanny ,
Toulouse