‘t Was feest op het dorp, met vuurwerk en bal na. Vanwege 14 juillet, al vieren we dat hier al op de 13^e. Vorig jaar ging het niet door, dat vuurwerk. Afgelast vanwege de droogte en de harde mistral. Zou dit jaar dus ook wel niet doorgaan, dacht ik. Het is al weken gortdroog, snoeiheet, en er waait al minstens zo lang een hardnekkige mistral met windstoten die kunnen uitschieten tot wel 80 km per uur. Maar goed, een jarige logé over de vloer die zo’n dorpsfeest wel eens van dichtbij wilde meemaken. “Makke toestand hoor”, waarschuwde ik vooraf, “hier en daar wat volk, een paar kinderkraampjes op de boulesbaan en aan dat bal is ook geen bal. Vorig jaar was er zelfs geen bandje en kon je hopsen op techno-pokkenherrie van een amateur-dj.”
Gaf niet. We gingen kijken. En vooraf een hapje eten bij het enige eethuisje op het dorp dat er toe doet en dat tegenwoordig ook een paar aardige Thaise happen naast de hamburger en fish & chips op de kaart heeft staan.
‘Merkwaardig’, dacht ik toen we bij het dorp aankwamen, ‘de champêtre staat aan de verkeerde kant, die hoort helemaal aan de andere kant tussen de mairie en het café te staan.’ Het werd nog merkwaardiger toen we door een trosje verkeersscouts in helgele hesjes nog voor we het parkeerterrein hadden kunnen bereiken, naar het grote weiland dat als overloopparkeer-accommodatie dienst doet werden gedirigeerd.
“Zeker weer gezegd dat je kwam?” bromde de echtgenoot.
“Alleen tegen de mevrouw van het eethuisje, en zo loslippig is die nou ook weer niet”, grapte ik terug.
Terwijl we naar het begin van de hoofdstraat liepen waar het restaurantje zich bevond, konden we beneden ons zien dat het normale parkeerterrein tot op de laatste plek bezet was. Er liepen ook aardig wat mensen met ons mee op, zo druk zie je het hier zelden. Tijdens onze maaltijd zwol die drukte alleen maar aan.
Ging dat vuurwerk misschien toch door? De serveerster knikte bevestigend, we moesten straks maar aan het eind van de hoofdstraat gaan kijken, het werd afgestoken in de tuin van het feodale kasteel: “vanaf hier net niet te zien”, zei ze spijtig, “ons vuurwerk is het beroemdste uit het hele departement en ver daarbuiten!” Goed, dan zouden we het meemaken ook; de logé glunderde.
We slenterden richting kasteel toen het ging schemeren. En vielen van de ene verbazing in de andere. Overal langs de hoofdstraat zaten mensen gezellig te tafelen, en niet alleen op de afgeladen terrassen van de restaurantjes die ineens allemaal (het zijn er drie op een rij) open waren, maar ook aan plastic tuintafels ernaast en ertussen gepropt. Zelfs het caféterras was uitgebreid met een zee aan tuinameublementen die vrijwel het hele dorpspleintje overwoekerden. En overal werd gegeten en gedronken. Geen idee waar al die fourage vandaan kwam, maar het ging beslist niet om een broodje kaas en een glas melk.
De rest van de openbare ruimte werd ingenomen door zo ongeveer een tsunami van minder fortuinlijke mensen die in afwachting van het vuurwerk maar wat rondhingen tegen de muren van de huizen en de lange, steil omhoogklimmende oprit naar het kasteel. Het moeten er duizenden geweest zijn, terwijl het dorp op een normale doordeweekse dag zo’n 800 inwoners telt. We vonden een plekje tussen een dranghek en een dwars over de weg geparkeerde camionette van de gemeente; hier kwam geen terror-vrachtauto door. Ook geen gewone personenauto trouwens, ook al is het de enige doorgaande route door het dorp. Met de aanslag van vorig jaar op de Promenade des Anglais in Nice in het geheugen vonden we het allemaal prima. Al was het natuurlijk wel weer wat onhandig dat de bestuurder zijn sleuteltjes in het contact, en het portier open liet toen hij een eindje verderop ging staan om maar niets van het vuurwerk te missen. Ik bedoel, een béétje terrorist had zo in kunnen stappen en nou ja….
Het ging beginnen! En het werd zelfs even indrukwekkend stil toen voorafgaand aan het spektakel de Marseillaise uit de luidsprekers van de dj klonk. Daarna brak de pleuris uit. Wat kan een vuurwerk in een laaggelegen kasteeltuin in het hart van een klein dorp een ongelofelijke pokkenherrie maken. En je zit er door de beperkte ruimte zó dicht op dat het lijkt alsof je onder vuur ligt. Tal van verontruste ouders met in paniek krijsende (te) kleine kinderen kwamen langs ons heen gedraafd om het kroost iets verder uit de gevarenzone te kalmeren.
“En dan nu het bal”, zei de logé toen de laatste vuurpijl verschoten was en de menigte zich begon op te lossen.
Dat was naadje. Een amper zichtbare dj in een hokje ergens boven je hoofd, een paar hupsmeisjes in glitterpakjes op het krappe podiumpje, een vrijwel lege dansvlakte ervoor. Net als vorig jaar, geen bal aan.
Maar het vuurwerk had aan alle verwachtingen van de logé voldaan.
“Tering! Warzone is er niks bij!” Gelukkig zei hij het in plat Rotterdams dat verder door niemand werd verstaan.