Putain! Het zal toch niet…?

ma 24 juli 2017

Echt héél soms denk ik: wat doe ik hier? In het allermooiste en liefelijkste deel van Zuid-Frankrijk. Nu bijvoorbeeld. Er woedt een grote bosbrand in de Vaucluse, ander departement, stuk verderop. Erg genoeg, maar de gevreesde mistral slaat weer eens onbarmhartig toe en die hellewind waait godbetert mijn kant op. Rook en – veel erger – asdeeltjes die hier naartoe komen vliegen. Je hoeft geen geleerde te wezen om te snappen: dit kon weleens helemaal fout gaan. Die mistral, grote droogte, voor je ’t weet, staat het ook bij mij in de hens.
En ja, ik beleef angstige uren.
Ik heb al eens een bosbrand overleefd. Op het nippertje, toen ik in Portugal woonde. Dat nooit meer, wist ik zeker. En ik ging naar Zuid-Frankrijk terug. Geen verstand van (avondblond en zo), maar is het die klimaatverandering waardoor er hier ook steeds vaker een bosbrand-alert wordt afgekondigd? Ik denk, daar denk ik later nog weleens over na. Voorlopig ben ik bang en heb ik het stikbenauwd. Ik draai rondjes om het huis, vanaf het terras speur ik de lucht af, verrekijker binnen handbereik. Rare wolken die weleens rookwolken zouden kunnen zijn? Ruik ik al brand? Met míjn neus besla ik probleemloos een actieradius van een kilometertje of meer. Nee, nog geen brandlucht, maar er vliegen de hele middag al heli’s over, en Canadairs. Ik kijk bijna onafgebroken naar het laatste nieuws op internet en daar word ik ook niet vrolijker van. De ellende lijkt dichterbij te komen, nog maar een paar dorpen verderop is het al mis. En tot overmaat van ramp stuurde een Facebookvriendin me ook nog eens de link naar Feux de Fôret (https://www.facebook.com/FeuxdeForetFR/) waarop ik kon zien waar het hier in de buurt allemaal fikt op dit moment: in de Var in Tourves, Rocbaron, Frejus, Saint-Julien en Six-Four-les-Plages; in de Bouches-du-Rhône in Marseille en Martigues; in de Alpes-Maritimes in Saint-Valliers, Levens en Carros; en dan natuurlijk die enorme brand (inmiddels al meer dan 600 hectares afgefikt) in La Bastidonne in de Zuid-Vaucluse, de fik die dus mijn kant uit komt en totaal uit de klauwen lijkt te lopen.
Heb je altijd van die zorgeloze types als de echtgenoot. Zit op het terras in alle rust naar het bos en de lucht te turen, zoals altijd met een glas rosé onder handbereik, maar nu ineens toch wel zónder sigaartje. Ik vraag hoe dat straks moet, als… We hebben geen ontsnappingsroute, we wonen aan een lastig paadje naar de bewoonde wereld en als dat door een brandend bos is afgesloten kunnen we alleen nog maar aan de andere kant van het huis tot aan onze enkeltjes in de bijna drooggevallen rivier gaan staan en er het beste van hopen.
“On verra”, luidt het nonchalante antwoord. “Met een beetje mazzel houdt de rivier het vuur wel tegen. En we kunnen toch weg? Ik heb gisteren nog getankt! Alleen de honden mee, misschien je paspoort en je creditcard in je tas; verder zal ’t allemaal wel.” Hij nam nog een glaasje en speurde met míjn verrekijker de lucht af.
Ik vond er wat van. Maar ja, dat mag je niet zeggen hè. En ik intussen heb ik lamme duimen van het duimen. Wil iedereen asje heel hard mee-duimen?

8 gedachten over “Putain! Het zal toch niet…?”

  1. Bram van Heusden

    Renee,
    Ik duim me suf!
    Hier verderop, zo’n driehonderd meter van ons huis vandaan, ligt een zwartgeblakerd perceeltje (vroeger) bos.
    Ook hier dus!
    Ik voel zéér met jullie mee.
    Bram.

  2. Ik heb veel gedacht aan jullie aan alle mensen die daar woonden trouwens. Wat een angst elke keer. Maar nu het gevaar lijk voorbij , gelukkig.

Laat een antwoord achter aan Anke Lemmen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven