Raoul Duchemin schrijft al jaren over restaurants in Zuid-Frankrijk, onder meer voor mijn tijdschrift Côte & Provence. Met enige regelmaat gaat hij bijdragen leveren aan ‘Kijk, Zuid-Frankrijk’. Vandaag zijn eerste.

In Toulon gaat iedereen natuurlijk altijd het liefst naar Le Mourillon, officieel een wijk van de stad, maar eigenlijk nog steeds een Provençaals dorp op een schiereiland. Rijke militaire historie, de marine en de vissers waren er ook thuis. Een enkele pêcheur trouwens nog steeds. Veel restaurants. Ik was er op weg naar mijn favoriete adres daar, Tables & Comptoir, een klassieke bistro aan de Avenue Eugène-Pelletan. Daar krijg je een prima lunch ‘du marché’ voor € 20. Onderweg ernaar toe liep ik min of meer per ongeluk door de Rue Auffan en naast een terrasje zag ik zo’n schoolbord met wat gerechten staan. Er boven stond: Le BloemGracht. Voor de zekerheid poetste ik mijn bril op, maar het stond er echt: dit adres heette Le BloemGracht. Vanzelfsprekend haastte ik me naar binnen, nieuwsgierig naar dit stukje ‘Amsterdam’. Werd een beetje een teleurstelling. Emmanuel Morin, de huidige uitbater en best een aardige man, kon me niet vertellen waarom zijn zaak naar de Bloemgracht was vernoemd. Ja, naar een gracht in Amsterdam, dat wist hij wel. Misschien iets van vroeger toen er ook Nederlandse schepelingen in Le Mourillon rondhingen? Zijn kaart vond ik ook niet veel soeps: een ‘all American snackbar’ was er niks bij. “Ja, hallo!”, vertelde iemand me die in Toulon woont, “’t is niet zozeer een restaurant, eerder een soort eetcafé. Maar half Toulon komt er graag. Weet je waarom? Ze hebben elke dag brunch en je kunt er goed ontbijten. Om 3 uur ’s middags gooien ze de tent dicht.” Hij zei ook nog lachend dat ik eens moest proberen een Fransman ‘Bloemgracht’ te laten uitspreken. “Lopen ze gegarandeerd een kaakfractuur op.” Ik vond het geen sympathieke suggestie. Maar voor wie dol is op ‘all American & all you can eat’ is het vast een prettig adres.