Toen ik lang geleden nog in Nederland woonde, kon ik me absoluut niet voorstellen dat ik ooit hartstochtelijk naar regen zou verlangen. Nou, das wel een beetje anders inmiddels. Sinds begin mei is er geen druppel nattigheid meer uit de hemel komen tuimelen en ik ben die droogte spuugzat. Als ik nu achter mijn honden aan over het paadje langs het ravijn naar de brievenbus boven aan de doorgaande weg wandel, word ik door bij elk sloffend stapje dat ze doen op een Sahara-stofwolk getrakteerd die een mondkapje rechtvaardigt. In de rivier onderaan het huis staat het water zó laag dat die niet meer als honden-piscine gebruikt kan worden omdat een (niet zo) frisse duik een klap op de keien betekent. Tot ongenoegen van het viervoetig gespuis dat pootje baaien maar slappe hap vindt. In de tuin is het gras verworden tot een vergeeld plakkaat van troosteloosheid en de blaadjes aan de bomen hangen vroegtijdig verdord op het laatste zetje van de mistral te wachten. En alles, alles, kan zomaar affikken: één gek is genoeg, er zijn er al diverse opgepakt.
Tot nu toe zijn we gespaard gebleven. Maar ik zit bijna permanent met gespitste oortjes te luisteren of ik het motorgeluid van een Canadair hoor, dat ik uit duizenden herken. Ik heb weleens midden in zo’n natuurbrand gezeten en mijn huidige huis staat ook in een bos. Ze zijn dezer dagen vaak komen overvliegen, die Canadairs. Ik word er altijd heel onrustig van. Uit ervaring weet ik dat je maar weinig tijd hebt als het fout gaat. Daarom heb ik al na de eerste melding van een grote brand bij mij in de buurt besloten dat ik op mijn vlucht niks anders meeneem dan mijn dieren en m’n tas (door de echtgenoot – sterk overdreven – steevast de hutkoffer genoemd) waarin de dagelijkse papierwinkel zit. Kan ik in zo’n opvangcentrum tenminste aantonen wie ik ben. Als de boel ondanks de inspanningen van de pompiers (voor wie een mateloze bewondering heb) affikt: jammer dan. Ik hecht niet aan spullen. Of hoe heet dat: persoonlijke bezittingen als foto-albums of zo. Wat ik me wil herinneren, zit toch wel in m’n geheugen gegraveerd.
Van de week, toen ik in de schaduw op het terras van het café bij wijze van apéro een glas rosé dronk (nota bene met ijsklontjes uit de Ola-ijsjesvriezer, want de café-koelkast trok het ook al niet), ging ineens een luchtalarm af. Oorverdovend, want die waarschuwing moet kilometers verderop natuurlijk ook te horen zijn. Ik schrok me rot, dacht meteen aan de honden thuis en riep in paniek: “Waar is het?” Gek genoeg bleef iedereen rustig zitten en de waardin kwam doodgemoedereerd met een dienblad vol glazen aangelopen. Of ze al meer wist?
Binnen in de kroeg staat de tv permanent op een regionale zender.
“Feu de fôret? Welnee”, zei ze doodgemoedereerd.
Maar dat alarm dan, dat ondertussen uitgeloeid was?
“Oh, dat. Doen ze elke maand even, om te kijken of ie het nog doet”.
Opgelucht bestelde ik nog een glaasje en ik raakte in gesprek met een paar mede-dorpelingen die ik al wel zo’n beetje ken. De droogte, daar ging het over. Zelfs de oudsten onder hen hadden zo’n lange periode zonder regen nog nooit meegemaakt. Ze waren net als ik bezorgd, maar zij niet zozeer over het bosbrandgevaar. Nee, de druiven, de wijn: de pluk moest maandag al beginnen, weken vroeger dan normaal. Zou er nog wel wat te oogsten zijn?
“Niet veel”, dacht Monsieur Guillaume, iemand van – schat ik – tegen de tachtig en vroeger wijnboer. De oogjes onder zijn zware wenkbrauwen begonnen te glimmen en voor zover ik zijn Provençaals begreep, had ie het over een regendans en dat ze vroeger in Afrika met een magische dans regen toverden. Prompt stond Luiza op, een Spaanse weduwe die al jaren in het dorp woont en bijna altijd (ook als het fris is) in hotpants loopt; een warme natuur zullen we maar zeggen. Ze draaide op haar hoge hakken een paar rondjes om ons heen, hief haar armen ten hemel en smeekte:”Lluvia, pluie!”. We klapten en Guillaume bood haar een drankje aan, dat ze gretig accepteerde. De zon straalde onverminderd verder aan een staalblauwe hemel. Maar in elk geval geen brand, ondanks die sirene.
Toch een beetje gerustgesteld reed ik naar huis. Hoe dichterbij ik kwam, hoe groter het wolkje boven de route leek te groeien. En geloof het of niet, maar toen ik voor de deur uitstapte, voelde ik druppels! Ik haastte me de kussens van de tuinstoelen naar binnen te halen en ging vol verwachting in de serre zitten: naar de regen kijken, eindelijk. Het genieten duurde precies drie minuten, toen was die wolk weer weg, en de ‘soleil de plomb’ terug. Misschien toch zelf maar eens een regendansje proberen.

17 gedachten over “Droogte”

      1. Na 10 jaar in Zuid Frankrijk in droogte en hitte te hebben gewoond zijn we naar het noorden verhuisd. Naar de Eure om wat preciezer te zijn. Meer regen dat wel maar de zomers redelijk stabiel en ook een prachtige omgeving. Ik kan me dit wonderwel voorstellen. En idd. Bravo les pompiers!!!

      2. Kijk, Zuid-Frankrijk!

        Ik ben hier juist gaan wonen voor het drogere, warmere klimaat. Maar je kunt het ook overdrijven…

  1. Wat heb je dit weer treffend beschreven Renée. Voel ik hier een volgende verhuizing aankomen? Want het wordt er de komende jaren natuurlijk niet beter op. Tegen de klimaatverandering is geen regendansje opgewassen. Ik schrijf dit vanuit mijn 3e vaderland (vanwege Engelse man) waar wij van oudsher ons augustus-zomerreces doorbrengen onder heerlijk frisse Constable skies, en vanwaar wij met argusogen de weerberichten voor de Cevennen volgen, waar we met veel liefde beplante zuidelijke terrassen overlieten aan de uiteraard niet onbeperkte zorg van dorpsgenoten (die ons melden dat ze er tamelijk malade bijliggen). Nix vergeleken bij jouw zorg om lijfsbehoud, dus daar wilde ik je graag even veel sterkte mee wensen. De naar de Côte d’ Azur geëmigreerde, destijds reeds bejaarde ouders van een vriendin hier zagen jaren geleden het vuur tot op 100 meter afstand van hun huis naderen, toen draaide de wind ineens. Men (mairie? pompiers?) was vergeten hen te waarschuwen. Ze hebben deze schrik niet lang overleefd.

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Nee Atty, beslist niet! Ik blijf hier nog wel even rondhangen. Maar begrijp ik nou dat je ook nog steeds een huis in de Cevennen hebt, waar je dorpsgenoten voor zorgen? Dat lijkt me een hele souci. En ik snap de schrik van de ouders van je vriendin, heb zo’n beetje hetzelfde meegemaakt en het amper overleefd. Ik ben zelfs dood verklaard. Was toch een hele teleurstelling voor de lokale tv-omroep toen ze kwamen vragen naar de dode van de brand en ik kon zeggen: ‘dat ben ik.’ :-}

  2. Kijk, Zuid-Frankrijk!

    Dat valt inderdaad mee. Hier vanmorgen geen mist, ondanks de rivier onderlangs het huis. Thans 32 Cº op kantoor en 37 Cº op het terras in de schaduw. En geen regenwolkje te bekennen…

Laat een antwoord achter aan Kijk, Zuid-Frankrijk! Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven