Ze knipoogden nog net niet, maar de lonkende cèpes in het kistje voor de deur van de épicerie op het dorp lieten zich niet zomaar voorbijlopen. En de discussie die ernaast gevoerd werd was minstens zo onontkoombaar. Ik ben er inmiddels wel aan gewend dat er hier in de Provence vrijwel voortdurend over eten wordt geouwehoerd, iedereen altijd het allerbeste recept en de meest perfecte ingrediënten in huis heeft, en het zelfs tot een handgemeen kan komen als dat in twijfel wordt getrokken, maar toch: gewoon twee volwassen kerels die voor de winkeldeur vingerlikkend staan uit te leggen wat je wel niet met die fantastische paddenstoelen kunt doen, het blijft een toneelstukje waarvan ik schaamteloos kan genieten. En soms doe ik net zo schaamteloos mee, dus ik gooide mijn eigen bereidingswijze in de strijd. Even werd ik verbluft aangekeken: “met cèpes?”
“Ja, met cèpes!” Waarna de voors en tegens werden afgewogen, er hier en daar nog wat werd gesuggereerd en gesleuteld, we het eens werden over het allerbeste cèpesrecept ooit, en de épicier me tevreden nakeek toen ik met een paar mooie exemplaren huiswaarts keerde. Mocht ook wel, er stond € 28,50 per kilo bij het kistje.
Met enige regelmaat willen mensen van me weten wat ik als landverlater nou het meeste van Nederland mis. Stomme vraag, ik mis niks. “Zelfs geen kroket, of een lekkere haring?” wordt er dan doorgaans een beetje teleurgesteld – of zelfs licht beledigd – aangedrongen.
“Nee, echt niet, sorry.” Zo’n haring vond ik al niet te kanen toen ik nog in Nederland woonde en een kroket maak ik zelf wel, als ik zin en tijd heb. Maar dan niet zo’n flauwe kraak noch smaak Febo-achtige, snotroux in een te week jasje, ik maak wel een eigen variant met Provençaals gekruid stoofvlees erin, of ik ga op de Indisch/Franse toer. Proef je tenminste wat.
Van de week was er een logé over de vloer die ineens hevig naar een automatiek verlangde. Nou had ie ’s ochtends bij het ontbijt ook al naar de hagelslag gevraagd (voor op je croissantje?), en waar de koffiemelk was, en of er meer water bij z’n toch wel erg straffe espresso kon.
Daar begrijp ik dus niets van. Ben je een keer in Frankrijk waar je over het algemeen echt prima, zij het een beetje anders, eet en dan begin je over ‘thuisontbijt’ en een ‘vertrouwde’ kroket te zaniken? Ik weet het niet, te lang weg, maar is de kroket nog steeds het hoogtepunt van de Oranje-gastronomie? Wat erg! Ik had ff geen tijd/zin om aan mijn Provençaalse kroketten te beginnen, de bereiding duurt trouwens een dag of twee (kwaliteit kent zijn tijd) dus dat zat er niet in.
Maar de logé bleek te lijden aan een acuut aanvalletje van Hollandse hongerheimwee. Dus toen ik ‘m vertelde dat hij in Cannes een onvervalste Wilhelmus-kroket kon scoren, en zelfs een frikandel, en patat, was ie niet meer te houden. Want sinds maart of zo, runt een rasechte Rotterdamse er in de Rue de Belges (vlak achter de Croisette) een snackbar met een Nederlandse formule en ik heb gehoord dat ze goed voedsel levert. Als ik meer tijd heb, loop ik er zelf vast wel even binnen. Niet voor een kroket en al helemaal niet voor een frikandel (volgens mij de ultieme viezigheid), maar gewoon om even te horen hoe een Rotterdamse (net zo’n opgestroopte mouwentype als ik) op het idee komt een NL-snackbar in het nota bene ultra-mondaine Zuid-Franse Cannes te beginnen. Je moet maar durven. En als Rotterdamse je zaak dan ook nog ‘Pomms Amsterdam’ noemen? Petje af!
‘Of het lekker was’, vroeg ik de logé’ bij terugkomst.
“Om je vingers bij af te likken!” verklaarde hij opgetogen. “Ik heb echt zowat alles geprobeerd, heerlijk! Dus ik hoef vanavond echt niet meer te eten hoor.”
Fijn. Hebben we de cèpes lekker helemaal voor ons zelf alleen. Morgen het recept!

8 gedachten over “Ik mis niks”

  1. Dat geloof je niet! Ik open je mailtje en, sta ik zelf net cèpes te maken! Uitje en knofje zachtjes in olijfolie glazen, in stukken gesneden cèpes erbij, dichtschroeien en vervolgens afmaken met een mooie tomatensaus. Strakjes serveren met pappardelle, wat parmezaan en een goed glas rood.

  2. Ik mis in Nederland dingen uit Frankrijk. Twee weken geleden terug gekomen en paar bakjes Piemontese en Museausalades meegenomen. En die heerlijke tong in gelei en stuk persilee. Is bijna op helaas.

Laat een antwoord achter aan Kijk, Zuid-Frankrijk! Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven