Ben een beetje in de war. Het is al november, maar nog elke dag doe ik de lunch op mijn terras. Zonder trui. In de volle zon, T-shirtje, en vandaag (maar dat blijft onder ons) zelfs in korte broek. Die overigens zo kort niet is. Ik heb het niet over een opgerolde hotpants, of zo. Ik kijk wel link uit, die van mij komt uit de dump en hield ooit een Frans soldatenkontje strak, en op bij de knieën.
Misschien doordat ik al zo lang in Zuid-Frankrijk woon, hecht ik aan een beetje lange lunch, daar zijn m’n werkdagen op aangepast: ik begin vroeg en eindig laat. Vroeger, toen ik nog een kantoorbaan in Nederland had, moest je ‘tussen de middag’ (raar begrip eigenlijk) in een kantine van die klamme broodjes zweetkaas of bremzout rookvlees verorberen, weg te spoelen met van die bijna doorschijnende magere melk of in het beste geval bekketrekkend zure karnemelk. En daarna zo’n extreem trieste poging tot koffie uit een tank op wieltjes. Je kon ook iets thee-achtigs krijgen: een vermoeid zakje gruis in een plastic bekertje lauwwarm water waar de kalkaanslag uit de ketel in een vliezig laagje op dreef. En binnen een halfuur zat je weer achter je bureau. Andere tijden, inderdaad, maar ik denk er nog steeds met afgrijzen aan terug.
Dus toen ik hiér eenmaal woonde en een beetje ingeburgerd raakte, was ik in een mum van tijd vertrouwd met de ‘serieuze’ lunch. Die best een tijdje mag – of eigenlijk móet – duren. Anderhalf, twee uur, die kant uit. “Vous êtes en Provence madame!”, kreeg ik in het begin meermalen te horen als ik weer eens zenuwachtig op m’n horloge keek.
Intussen kook ik probleemloos twee keer per dag. En bij het ontbijt is binnen het standaardoverleg van de ochtendstond altijd agendapunt 1: ‘wat eten we vandaag’ (maal 2). Zodra er een akkoord is bereikt, worden de voorraden gecheckt, soms moet er aanvullend worden ingekocht. De echtgenoot even naar het dorp? Geen probleem. Zolang het over eten gaat, spelen er nimmer kwesties in de huiselijke kring.
Maar goed, ik ben dus in de war. Vanwege het weer, het blijft maar na-zomeren, geen drup regen. November en toch een zonnige salade Niçoise voor de lunch? Tuurlijk! Maar toen ik in het holst van de ochtend (zo voelt dat, sinds de wintertijdterreur weer is ingevoerd) mijn honden, en sinds kort ook mijn kat die graag meewandelt, uitliet stond er op de thermometer 0 graden! Ik had nog geen sokken aan, slechts een vest omgeslagen. Gruw!
Maar zo tegen midi was het alweer 22 graden! Ik besloot voor het apéro even naar het café te gaan, ik moest toch op het postkantoor wezen. Glaasje rosé in de zon, op het terras. De paar vaste stamgasten groetten met een ‘ons-kent-ons-knikje’, nul toeristen meer. November hè. De oude antiquair met zijn rare schoenen schoof voorbij en zocht een plekje in de zon om even door te warmen; zijn vrijwel altijd gesloten nering ligt aan de verkeerde kant van de straat, qua bezonning. De kroegbazin kwam me ongevraagd nóg een glaasje aanbieden, en meldde meteen maar dat het café vanaf maandag 2 weken dicht ging. Wegens vakantie. ‘Mince!’ Ik zei het nog net niet, ik heb er heus wel begrip voor hoor. Je zult maar 7 dagen per week vanaf 7 uur ’s ochtends tot de laatste klant ergens halverwege de avond (of later) vertrekt ‘operationeel’ moeten wezen. Slopend vak, kasteleinse, en het was me al opgevallen dat ze er de laatste tijd behoorlijk moe uitzag, dus van harte gegund. Maar toch, het café dicht, dat is de overtreffende trap van de dood in de pot. Ideale nazomer, en dan je dorp op slot.
Goed, op huis aan. Een subtropische lunch, gamba’s op de grill. En voor vanavond staat er zuurkool ‘à ma façon’ op het menu. Kan eigenlijk niet, maar daar was vanmorgen op ingetekend, wegens ‘bordje op schoot’: voetbal. Nice, Marseille, Lyon en Vitesse spelen. Gaat dus gewoon door, in de war ben ik toch al. Net als de dieren, die me steevast een uur te vroeg uit bed rammen en met de voerbak rammelen.
Kan er ergens in Brussel nou eindelijk eens een keer besloten worden dat zomertijd de enige echte tijd is? Twee weken geen café is al erg genoeg. Maar als het licht van de Provence ook nog eens een uur te vroeg dooft, je ’s ochtends loopt te rillen, je ‘s middags in je blote shirtje zit te lunchen en je ‘s avonds in het duister de kachel aan moet zien te maken, dan raak ik in de war. En dat ligt niet aan mij, vind ik. Al wordt daar hier in huis nóg zo om gegrinnikt als ik weer eens loop te foeteren. Is doorgaans meteen weer over als ik de echtgenoot de zaklamp in de hand druk met de mededeling: “Laat jij de honden even uit?” Tegen de tijd dat ze terug zijn zitten de kat en ik schaamteloos te schemeren bij de openhaard. En is – wie weet – de eerste goal al gevallen.

13 gedachten over “In de war”

  1. Helemaal herkenbaar. Stapels kleding en verkleedpartijen de hele dag door!!
    Maar over het algemeen nog volop zomer hier aan zee waar de die-hards nog dagelijks een duik nemen om daarna nog op te warmen in de zon. Drie en een halve maand geen drup gevallen……..
    We genieten er maar van net als van je leuke colums!
    Groet Leonoor

  2. hebben wij dan toch maar even geluk hier in het Zuiderse Frankrijk ….Bedankt voor je mooie column en fijne avond Renée! groetjes.

  3. Heerlijk om te lezen, hier in de (zuid-) Bourgogne is het, op de regen na, hetzelfde verhaal. ‘s Morgens vroeg drie of vier lagen aantrekken en tijdens het paarden voeren en de hondenwandel één voor één een kledingstuk uittrekken tot ik behalve dat t shirt alles in mijn armen draag. korte broek lukt alleen tussen 11:00 & 14:00 en dat is ook hier grotendeels gereserveerd voor le déjeuner en le sieste……vive la France!!

  4. Bon soir Renée ,
    Hier hetzelfde verhaal.
    Na het ontbijt moet manlief zijn parcours rennen, wel kort broekje, maar toch een trui over zijn shirt.
    De enkeling die hij hier passeert, kijken hem aandachtig na, het is immers winter en daar hoort p assende kleding bij, nietwaar.
    Rond 10 uur is het al zonnig ,en warm, benen bijkleuren , en geniete,n van de laatste warme dagen.
    Het weekend kan het regenen en volgende week zullen de temperaturen drastisch dalen.
    Waren verleden week in de Tarn, hadden 2 dagen 28 gr. het grote genieten.
    Om half 5 is het uit met de pret en bij de voetbal, vlamt het
    Geniet ook jij van de zonnige dagen en ik wacht nog eve,n met de zuurkool, toch bedankt.
    Liefs,
    Jacqui.

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Ja Jacqui, zo is het precies. Een hele rare été indienne, maar wel fijn dat het mooie weer zo lang duurt. Voor zondag regen voorspeld. On verra…

  5. Ik ben zo jaloers. Het is mij niet gelukt om in Frankrijk te blijven wonen, je hebt ook nog een wederhelft en kinderen en kleinkinderen. Maar aan het eind van de middag komt wel de wijn naar mij toe. Hoewel, dat moet ik meestal zelf doen. Prachtig verhaal.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven