Het gaat niet goed met de antiquair. Tenminste, dat denk ik. De sjofele hoogbejaarde die in het donkere ‘hol’ naast het café zijn nering heeft, zat ineens aan de zonzijde van de straat op het terras. Normaal gesproken bivakkeert hij op een van de kroeg geleend stoeltje + tafeltje voor de deur van zijn vrijwel altijd gesloten zelfbenoemde literaire antiquariaat aan de schaduwzijde van de straat. Volgens de kroegbazin als sinds het begin van de mensheid, en volgens mijn inmiddels anderhalf jaar durende waarneming zonder dat er ooit een klant z’n boutique is binnen gegaan. Nou is daar ook weinig reden voor, zelfs de meest fanatieke ‘chineur’ gaat hier met lege handen weer naar buiten. Gewoon omdat er niks ís, dat de begeerte zou kunnen opwekken. Het pijpenlaadje achter de door optrekkend vocht verkruimelde façade herbergt niets! Soms staat de deur open – om de schimmeldampen te verdrijven vermoed ik – en dan zie je het interieur van wat waarschijnlijk ooit een boekhandel of zo iets is geweest. Met wat schappen langs de wand waarop hier en daar een kromgetrokken wandelkaart van de omgeving ligt waar je zelfs in de vorige eeuw al niet meer mee uit de voeten kon. That’s it. Ook al staat er op de verweerde luiken die het ‘antiquariaat’ flankeren in moeilijk ontcijferbaar Provençaals krijtjeshandschrift gekalkt dat er binnen een wereld aan authentieke reisliteratuur te vinden valt.
En nu ineens zat de antiquair aan de zonzijde van de straat, op het heuse caféterras, in gezelschap van twee nogal aandringende types met dikke blocnotes, druk zoemende laptops en serieus zeurende mobieltjes op tafel, waardoor de conversatie – ik zou het liever een kruisverhoor willen noemen – met de antiquair voortdurend werd onderbroken. Wat hem danig in de war bracht, voor zover hij dat al niet van huis uit was.
Ik heb de aftakeling gezien, de laatste maanden, eigenlijk vanaf het moment dat hij zijn afgesleten crog’s kwijt was. Hij was nogal verknocht aan die rare vaalgroen verweerde plastic ‘gatenklompen’, en ineens verscheen hij op z’n geruite Ollie-B-Bommelsloffen in het openbaar. Waar zijn crog’s gebleven waren? Niemand die het wist, hij nog het allerminst, maar hij stiefelde door op z’n OBB’s. En steeds vaker naar het zonbeschenen muurtje naast het caféterras; de oude botten kregen steeds meer behoefte aan warmte. Vanzelfsprekend kreeg hij een rotsvast eigen stoeltje óp het terras toen dat eenmaal in de gaten liep. Hier zorgen ze nog voor elkaar. En toen ineens zaten er die twee mobiele types bij hem aan z’n tafeltje.
“Les vautours” (de aasgieren) schamperde Nina, die ons een tweede glaasje rosé bracht.
“Hoezo?” fluisterde ik terug.
“Ach, hij raakt ‘gaga’, hij is de weg kwijt. Ze zullen hem straks wel gedwongen willen opbergen. Ze zijn nu bezig om hem een testament te laten ondertekenen, zodat hij afstand doet van alles.”
“Heeft hij dan wat?”, vroeg ik onbeschaamd. Ik schrok er zelf van, maar het was gewoon vakmatige nieuwsgierigheid, stel ik mezelf dan maar weer gerust.
“Er zit meer achter die façade dan dat antiekwinkeltje”, zei ze mysterieus.
Ik keek naar de ‘vautours’ en naar de versleten OBB-sloffen van de antiquair die toch wel heel tevreden leek met het zoveelste glaasje pastis dat ze hem daar in het late namiddagzonnetje van de Provence voorzetten, en dacht: misschien neemt ie ze toch wel gewoon allemaal in maling. En neemt ie het er nog één keertje goed van.
Chinchin, ouwe!