“Waar zijn m’n sigaren?” vroeg de echtgenoot toen hij ze na mijn thuiskomst uit het dorp niet in het gebruikelijke ‘sigarenlaadje’ van de oude buffetkast aantrof.
“Hutkoffer!”, riep ik vanachter m’n bureau, waar ik nog snel even voor de lunch een vertraagde email van de ‘assurance maladie’ wilde beantwoorden; dat verhaal zonder einde vertel ik ook nog wel eens. ‘Hutkoffer’ is hier in de huiselijke kring de benaming voor wat beschaafde dames een handtas noemen. Maar ‘hutkoffer’ is qua afmetingen, authenticiteit, doorleefdheid en bereisdheid de enige benaming die de mijne recht doet. Ergens in de oudheid aangeschaft in Rome nadat een vorig exemplaar gejat was en sindsdien overal mee naartoe gesleept. Deze tas heeft vrijwel heel Europa bereisd, hoogstpersoonlijk drie Pausen meegemaakt, Checkpoint Charlie nog gezien, Engeland gekend vóór de Brexit, is half Afrika langs geweest – van Kenia en Côte Ivoire tot en met Sénegal en Gambia – deed Guadeloupe en Saint Martin aan, en reisde de Verenigde Staten van voor ‘the Donald’ rond. Zo’n tas dus, eigenlijk meer een ‘survival kit’, waar ik alles in flikker dat ik denk ooit nodig te hebben. Om die spulletjes vervolgens te vergeten.
Je moet er dan ook niet onvoorbereid in gaan graven. Dus toen ik even later de woonkamer betrad trof ik de echtgenoot in totale verbijstering aan, de hutkoffer opengesperd op tafel, een reeks aan uiteenlopende voorwerpen ernaast uitgestald. En dan hebben we het hier niet over damesdingen als lipgloss, mascara, haarborstel of wat een ‘normaal’ vrouwmens er allemaal instopt. Op tafel lagen naast elkaar onder meer een ruim bemeten blocknoot, zes pennen, een schroevendraaier, een rolmaat, een setje kabelklemmen, een zaklamp, een fles ruitensproeiervloeistof met antivries, een zakje hondenkluiven, een min of meer complete verbandkist (mini-formaat, dat wel), een rol ducktape, vier éthylotests met verlopen houdbaarheidsdatum, een cd van de Brandenburgse van Bach (daar was ie dus gebleven!), drie biologisch afbreekbare en voor hergebruik geschikte plastic tassen, een halve keukenrol, een opvouwbare paraplu, een kurkentrekker, vier aanstekers en – zowaar – twee doosjes cigarillos.
“Eh?”
“Wat nou ‘eh’. Je hebt je sigaren toch?”
“Maar waarom zit dit allemaal in die tas? Je laat me er altijd een breuk mee sjouwen…”
Dat klopt, ik mag de echtgenoot buitenshuis graag als pakezel gebruiken. Daarom moet ie ook mee als ik één keer per week onvermijdelijk naar de supermarché moet.
“Mwah, ik vergeet er weleens wat uit te halen, maar het meeste heb ik echt nodig hoor.”
“Kabelklemmen? Rolmaat? Antivries? Zaklamp? Ducktape? Hondenkluiven?”
“Oké, die kabelklemmen kunnen wel weg, en die antivries en die ducktape kunnen ook wel naar de cave. Maar een zaklamp komt altijd van pas als je zo afgelegen woont als wij. En die hondenkluiven heb je er toch heus zelf ingestopt toen we bij een bevriende hond op bezoek gingen. En dat rolmaatje móet mee, je weet maar nooit wanneer je wat moet opmeten.” ’t Is een beetje een fetisj-dingetje.
Hoofdschuddend stopte hij alles weer in mijn tas terug, met uitzondering van drie van de vier aanstekers (jatwerk, maar ja, hij raakt de zijne aan de lopende band kwijt) en de doosjes cigarillos waar het uiteindelijk om begonnen was.
“Uitgespeeld?” vroeg ik venijnig, terwijl ik de boel weer een beetje op z’n plek probeerde te krijgen, met name de schroevendraaier bood weerstand.
“Sorry, ik kom nóóit meer aan je container, Rotterdamse havenbarones.”
“Mooi zo, als je er maar wèl mee blijft rondsjouwen. Aánzitten is iets anders dan ínzitten.”
“Is goed hoor”, bromde het goedmoedig vanachter een vers in de brand gezet sigaartje.
Ik vulde de cd-speler met de hervonden Bach, de echtgenoot de glazen met een mooie rooie. Door het raam zagen we in de verte de zon in een onwaarschijnlijke kleurenpracht tussen de laatste door de mistral verstrooide wolkenresten heen, achter de bergen wegzinken. “Chinchin dan maar.”
’t Wordt vast een prima nieuw jaar.

Iedereen alle goeds en een allemachtig prachtig 2018 gewenst!

6 gedachten over “Hutkoffer”

  1. Greetje Roelofszen

    Wat weer een smakelijk verhaal. Geniet van je vrije ironische sfeervolle schrijfstijl en voel me “thuis ” in het gebied. Ook jouw recepten worden regelmatig gemaakt zo ook een van de laatste uit de oven met olijven geitenkaas tomaten , enz die we tijdens Oud&Nieuw met vrienden eten en een goede Rode er bij.
    We zullen een toast op je uitbrengen en hopen nog Lang van je belevenissen te genieten.
    Op een mooi 2018 !! Greetje Roelofszen

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Dank je wel Greetje, ik kan wel weer een tijdje gaan zitten blozen :-]
      Intussen een hele fijne jaarwisseling en alle goeds voor 2018. Chinchin!

Laat een antwoord achter aan Lot Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven