“Je hoeft ook vandaag je haar weer niet te kammen”, zei de echtgenoot terwijl hij na het binnenlaten van de kat de tuindeur probeerde te sluiten waar de mistral vol op stond. Hetgeen hem op een straffe stormcoupe kwam te staan.
“Nee, jij trekt volle zalen”, gaf ik chagrijnig terug, “Trump is er niks bij.” De mistral, die nu al weken aanhoudt, is niet best voor het gedeelde thuishumeur. Onrustige nachten met gebrek aan slaap, rammelende luiken en rare geluiden die in het holst van de nacht om nader onderzoek vragen, onverwachte rukwinden die deuren uit je handen slaan en tuinmeubels over het terras jagen. En nergens een beschut hoekje te vinden om buiten te zitten terwijl het toch echt gewoon 20 graden is overdag! Nee, aan een stevige mistral is geen lol te beleven.
Ze hadden me er al voor gewaarschuwd toen ik immigreerde: ‘van de mistral word je gek’. Leek me behoorlijk overdreven, ik had in het hoge noorden van NL heus wel wat meegemaakt, qua wind. Die zuiderlingen waren gewoon niks gewend. Van dat idee ben ik inmiddels af. Bij langdurige mistral ligt gekte inderdaad op de loer. Als de mistral en paar dagen snoeihard om het huis giert, krijg ik altijd iets onrustigs over me. En als het weken duurt komt daar een ferme humeurdip bij, die de samenleving niet ten goede komt. En dan is het de hoogste tijd om naar de kroeg te tijgeren. Want zet een paar Provençalen bij elkaar met een glaasje voor hun neus als die gierende wind rond waait en de verhalen komen los. Over die oude boer die het geloei van de storm niet meer kon harden en zich aan de hanenbalken in de koeienschuur verhing. Of die verbeten jager die tijdens de mistral het gehuil van een eenzame wolf achterna ging het bos in en er nooit meer uitkwam: “Als de mistral giert kun je ze nog steeds allebei horen huilen”, is me verzekerd. En dan is er nog het verhaal van het aardappelvrouwtje. Oud, kromgetrokken en net zo rimpelig als de bewaaraardappeltjes in haar voorraadkelder. Als de mistral raasde sloot ze zich daar in paniek op. Tot de kelderdeur een keer openvloog en ze met flapperende zwarte rokken door de wind werd meegevoerd. “Nooit meer teruggevonden, maar bij volle maan kun je haar langs zien vliegen terwijl ze piepers jast.”
Ik weet het, volksverhalen. En bij elk rondje worden ze mooier en onwaarschijnlijker: chinchin! Maar toch. Die verhalen komen ergens uit voort, waarschijnlijk uit angst. Bij een gemoedelijk glaasje en een sterk verhaal kun je die angst misschien een beetje bezweren. Zo’n mistral is een wind die overal dwars doorheen snijdt, ook door je ziel. En die – telkens als je denkt dat het ophoudt – met nieuwe windstoten aan je kleren rukt en aan de luiken schudt. En die niet aflatende rotwind kan bovendien je huis behoorlijk beschadigen, een boom op je auto knallen, je hele oogstvoorraad wegblazen, rivieren buiten hun oevers jagen, de zee opstuwen tot er ongelukken van komen.
En dit keer kregen we er ook nog eens als extraatje twee superstormen bij, Carmen en Eleanor, binnen een week. Met windhozen tot wel 160 km per uur! En omdat het nog steeds maar amper geregend heeft en de temperaturen ver boven normaal liggen (21 graden in Nice en Menton!) is er ook nog eens extreem brandgevaar. Op Corsica woedt op dit moment een brand die niet onder controle te krijgen is, al 2.000 hectares en 7 huizen afgefikt en 7 huizen zwaar beschadigd.
Ze zeggen dat er een verband is tussen de mistral en de maan: als ie bij volle maan nog steeds rond raast kun je er op rekenen dat het nog minstens zes weken gaat duren voor hij gaat liggen. Onzin? Nee, net iets te vaak meegemaakt. En in de nacht van afgelopen maandag op dinsdag hadden we ook nog eens een supermaan. Zou me niks verbazen als daar nog vele weken een supermistral aan vast bleef hangen.
Ik moet dringend naar de kroeg, anders word ik echt gek.