Wie kent hem niet? De verhalenbundel ‘Een jaar in de Provence’ van successchrijver Peter Mayle, die gisteren op 78-jarige leeftijd na een kort ziekbed overleed in Vaugines in de Luberon (Vaucluse). Wereldwijd werden er meer dan 6 miljoen exemplaren in 40 talen verkocht van het boek dat in 1989 verscheen en waarin de van oorsprong Britse reclameman zijn vaak hilarische belevenissen rondom zijn nieuwe leven in het Zuid-Franse Ménerbes beschrijft. Samen met zijn vrouw Jennie verhuisde hij naar een ‘maison en campagne’ nabij het plaatsje in de Vaucluse om er een roman te schrijven. Dat wilde maar niet lukken door alle afleiding die het verbouwen van de oude ‘bastide’ en het nieuwe leven op het Provençaalse platteland met zich meebracht. “Schrijf dát dan op”, zei zijn uitgever. Dat werd ‘Een jaar in de Provence’ en de rest is geschiedenis.
Het succes van het boek betekende ook dat de rust die Mayle zocht op het platteland van de Vaucluse voortdurend werd verstoord door onaangekondigd bezoek dat de schrijver wel eens in ‘het wild’ wilde zien. Dat werd zo erg dat hij uiteindelijk een paar jaar vluchtte naar de Hamptons (VS) om tot rust te komen. Maar de Provence bleef trekken. In een interview dat mijn magazine Côte & Provence met hem had kort na zijn terugkeer zei hij er dit over: “Niemand gelooft dat nu, maar als ik destijds had kunnen voorspellen wat me zou overkomen na het verschijnen van ‘Een jaar in de Provence’, dan had ik zeker iets ondernomen om dat te voorkomen. Maar zo was het niet. Het werd ondraaglijk toen er elke dag een eindeloze stroom mensen op mijn stoep verscheen. De laatste druppel was een touringcar vol Japanse vrouwen, die me vertelden dat een bezoek aan mijn huis onderdeel uitmaakte hun reisprogramma – wat niemand míj verteld had, natuurlijk. Toen besloten we dat het tijd was om te vertrekken. Maar het uitgangspunt is altijd geweest om weer terug te komen zodra de rust was weergekeerd.
“We kozen voor Amerika, omdat onze vier kinderen daar wonen en werken. De Hamptons, bij New York, leek ons een plezierige tijdelijke thuishaven. En het is er inderdaad prachtig. Helaas is het meest aantrekkelijke seizoen om er te verkeren ook meteen het drukste. In juli en augustus wordt het gebied overspoeld door hordes New Yorkers, die niet veel verschillen van de Parijzenaars die in de zomer de Luberon aandoen. Met als gevolg dezelfde ‘duw-en-trek’-taferelen in overvolle restaurants. Maar goed, als tijdelijk onderkomen was het zonder meer interessant. Wat niet wegneemt dat ik het heerlijk vind om weer terug te zijn; ik kan nooit lang zonder Frankrijk en ik merk dat ik ook steeds minder de behoefte voel om deze plek te verlaten, zelfs voor een paar dagen.”
Dus bleef hij, en vestigde zich met echtgenote Jennie in Lourmarin, ook in de Vaucluse. Hij schreef er de sequels ‘Toujours Provence’ en ‘Encore Provence’. Maar het ging weer mis na de verfilming van ‘A year in Provence’ met John Thaw (Inspector Morse uit de gelijknamige BBC-serie) in de hoofdrol, die Mayle overigens veel te mopperig vond: “Ik vond mijn nieuwe leven in Zuid-Frankrijk juist heerlijk!” Maar het gevolg was evengoed dat er weer horden sterrentoeristen op de stoep dromden. Het leverde Mayle het Légion d’Honneur op vanwege zijn verdiensten voor het toerisme, dat wel, maar de rust die hij zocht vond hij uiteindelijk in het verstilde middeleeuwse dorpje Vaugines (569 inwoners) in de Luberon, waar ooit de boeken ‘Jean de Florette’ en ‘Manon des Sources’ van onze grote Provençaalse schrijver Marcel Pagnol werden verfilmd. Het kon de rust er niet verstoren.