C’est belle la vie

do 15 maart 2018

“Bent u na uw trouwen blijven werken?”
“Drie jaar, maar dat ging op den duur niet. ’s Morgens moest ik het ontbijt klaar maken en een beetje opruimen. Om twaalf uur troffen we elkaar in een restaurant voor de lunch en ’s avonds moest ik dan boodschappen gaan doen, koken en wat aan het huis doen. Dat was geen leven.”
Nee nee, ben ik niet zelf. Ik citeer uit ‘Maigret et le marchand de vin’ een policier van Georges Simenon uit 1970. Lekker luchtig wegleesvoer waarvan ik er een hele serie in de kast heb staan. Ik herlees ze met regelmaat, want als je de laatste uit hebt, ben je de eerste allang weer vergeten en je slaapt er heerlijk op in. Maar bovenstaande passage bleef dus wel hangen. En niet alleen omdat het zo’n mooi tijdsbeeld schetst van wat een getrouwd mevrouwtje uit de gegoede burgerij in die dagen voor ‘geen leven’ hield. Maar ook omdat ik zo’n beetje geboren ben met opgestroopte mouwen en me niet kan voorstellen dat je je niet te pletter verveelt als je niks anders te doen hebt dan een beetje rondhangen en een beetje eten. Nou ja, dat laatste kost tijd hier in het zonnige zuiden, absoluut. Ik kwam cijfers tegen van een recent onderzoek van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO), waar 35 landen bij zijn aangesloten. En waaruit blijkt dat ‘wij’ Fransen veruit het langs aan tafel zitten: 2,11 uur per dag. Dat is 40 minuten langer dan gemiddeld in de aangesloten naties. Op 2 staat Italië met 2,05 uur en Griekenland op 3 met 2,04 uur. Laat weer eens overduidelijk zien dat eten & drinken een hoofdrol spelen in het zuidelijk bestaan. Want hoe noordelijker, des te beperkter de tijd die aan tafel wordt doorgebracht. België scoort nog redelijk met 1,32 uur op de 12e plaats. Nederland blijft met 1,10 uur steken op een sombere 27e plek. Da’s maar 9 minuten langer dan de tijd die de gemiddelde Amerikaan voor een maaltijd uittrekt: 1,01 uur. Maar ja, zo’n pre-fab hamburger prop je natuurlijk in ‘no time’ achter de kiezen.
En dan heb ik het nog niet eens over de voorbereiding van ‘onze’ maaltijden. Je staat toch al gauw twee keer per dag een uurtje of wat in de keuken, het liefst in het vertrouwde gezelschap van Johan Sebastian Bach, maar dat zal mijn afwijking wel zijn.
Ho ho, niet meteen de feministische kaart trekken, ik heb ook gewoon een ‘full time job’ en als ik geen tijd of zin heb staat de echtgenoot zonder morren achter het fornuis. Maar toch. De wereld die Simenon schetst komt zelfs in de verste verte niet in de buurt van m’n dagindeling. Nee hoor, niks te klagen. Laat mijn bestaan maar lekker hectisch zijn. Beetje rondrennen van hot naar her, mensen interviewen, mooie reportages maken, stukkies schrijven; omdat het leuk is! En ‘en passant’ de huismenagerie op orde houden, en natuurlijk ook de kroeg uit de rooie cijfers.
Kon geruime tijd niet trouwens, dat laatste. Regen, mistral, en ook vandaag is het weer volop hoosweer. Maar gisteren was het eindelijk zowaar de hele dag volop zon, de blauwe lucht van de Provence weer eens gezien. Op het café-terras kwam ik de chef van het dorpsrestaurantje tegen.
“Wanneer ga je weer open”?
“Normalement le weekend.”
Gesnapt. ‘Normalement’, met dat vertrouwde gebaartje van twijfel erbij, zo’n wankel handje dat uit de losse pols ‘misschien, maar misschien ook niet’ schudt. Dan weet je hier genoeg. Dat wordt dus minstens een week later. Maar zelfs dat zou al heel mooi zijn. Want ik zou dolgraag weer eens in mijn eigen dorpje uit eten gaan. Kan al sinds oktober niet, alles potdicht tot minstens Pasen: hivernage, winterslaap. Maar volgens het weerbericht komen er betere tijden aan. Geen paraplu meer nodig. Doet me meteen denken aan die heerlijke film ‘Potiche’ die in 1977 speelt, met Catherine Deneuve in een glansrol: huisvrouwtje neemt bedrijf van manlief over, en met succes. Het chanson ‘C’est beau la vie’ (van Jean Ferrat) dat ze in de slotscène zingt kun je zomaar als levensmotto zien.
“Dat is geen leven” zal je mij niet horen zeggen.

8 gedachten over “C’est belle la vie”

  1. Nanny Nooitgedagt-Marquenie

    Als je al 20 jaar in Frankrijk woont begin je het allemaal vaak ‘gewoon’ te vinden. Maar dan lees ik weer je stukkie, zucht eens diep, haak mijn hondje aan de lijn en loop een rondje over ons bosterrein.Yes!! La vie est belle ici!! ?

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Nanny, jij mag blijven! En ja, la vita est bella. Voor vandaag werd er hier hoosregen vorspeld, maar we lunchen gewoon in de zon. :-]

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven