“Laat uw tas eens zien!” snauwde de cassière van de supermarché die zo te oordelen vers van de opleiding kwam en het onderdeel klantveiligheid blijkbaar belangrijker had gevonden dan dat van klantvriendelijkheid. Ik was even van m’n stuk gebracht. Ik had net – zoals ik altijd doe – duidelijk zichtbaar mijn herbruikbare biodégradable boodschappentas omgekeerd boven het supermarktkarretje open geklopt. Leek me voor iedereen waarneembaar dat daar niks aan gestolen waar inzat.
“Nee!”, verordonneerde ze, “handtas! Laat die handtas zien!”
Ik had bijna gezegd “dat wordt lastig, die heeft geen oogjes”, maar de grap zou waarschijnlijk niet op waarde geschat worden. Ik ging over tot lijdzaam verzet en tilde mijn dichte tas een paar centimeter boven de boodschappenband uit.
“Open!” kreet ze.
Ik tilde de flap een stukje op terwijl ik haar betaalhonk naderde. Vond ik open genoeg, ik voelde me al behoorlijk geschoffeerd inmiddels. De ogen die me van achter het knalrode brilmontuur aanblikten beloofden weinig goeds. En ja hoor, toen ze me eenmaal onder handbereik had griste ze me mijn handtas uit handen en graaide er gretig in.
Ik graaide ‘m terug: “Ça suffit!” En liet er ijzig kalm op volgen: “Mevrouw, ik snap dat het uw plicht is om tassen van klanten te controleren als u ze verdenkt van winkeldiefstal, maar klanten als criminelen behandelen was vast geen onderdeel van uw opleiding. U had het ook gewoon vriendelijk kunnen vragen. Was er niks aan de hand geweest. Nu voel ik er veel voor uw chef eens om diens mening te vragen. Ik hoop dat u de tijd hebt? Ik wel.”
Er steeg gemompel op uit de aangroeiende rij achter me. Dit theaterstukje kwam slecht uit tijdens de toch al te krappe lunchpauze. Ik zag ze denken: ‘schiet nou maar op mens, je hebt je punt gemaakt’. Hadden ze helemaal gelijk in, en ik had het er ook beslist bij laten zitten als het kreng achter de kassa een béétje had ingebonden, sorry had gezegd misschien. Maar nee hoor, in plaats daarvan begon ze mijn boodschappen als criminele handelswaar te behandelen. Er werd gegooid met flessen, geramd met groenten, gesmeten met breekbare waren.
Dan heb je aan mij een slechte. Eén voor een heb ik al mijn aankopen gecontroleerd. De geknakte groenten, de gebroken koekjes, de geklutste eieren; ik heb ze er allemaal tussenuit gevist. En allervriendelijkst gevraagd aan het kassamonster: “Gaat u die voor mij omruilen? Of gaat uw chef dat doen?”
Ze greep naar de kassatelefoon, om een collega het bevel te geven vervangende boodschappen bijeen te sprokkelen; er bleek geen collega beschikbaar. Vuursputterend griste ze een boodschappenmandje naast de kassa weg en verdween de supermarkt in. De rij achter mij was inmiddels naar andere kassa’s uitgeweken. Bij elke nieuwe klant meldde ik vriendelijk dat ‘deze kassa tijdelijk gesloten was’. Na toch wel een razendsnelle recordtijd was de rode bril terug, ze haalde de verse boodschappen langs de scanner en liet de kassa de eindafrekening uitspugen. Die heb ik zorgvuldig gecontroleerd – je kunt niet voorzichtig genoeg zijn nietwaar? – en netjes afgerekend. Ik hoefde geen zegeltjes voor glazen schaaltjes, maar ik vond wel dat ik mijn gespaarde bonuspunten mocht verzilveren. Scheelt mij geld, en kost haar tijd.
In het vervolg mijd ik haar kassa. En ik weet zeker dat zij ‘m subiet sluit als ze mij ziet aankomen. Soms maakt shoppen meer kapot dan je lief is.

24 gedachten over “Tas open!”

  1. Dat heb je zeker goed gedaan. Gut ik had gister een zelfde geval bij een drogist. Een vrouw liet alles zien maar het alarm bleef afgaan. Toen zei ze: ik weet het niet hoor, en ging rustig de winkel uit. De winkeljuffrouw, een ouder geval vol rimpels, waarschijnlijk nooit de artikelen uit haar winkel gebruikt, sputterde tegen. Ze greep haar telefoon. Ik stond versteld. Ik dacht gaat ze nou echt de politie bellen. Ik bekeek het van een veilige afstand, zo een 50 centimeter denk ik. Hopelijk belt ze haar psychiater, dacht ik. Ik begon haar steeds beter te bekijken en haar neurotische gedrag te observeren. Een ding nam ik me voor, hier pas ik voor verder om nog een keer te gaan winkelen.
    Zijn mensen allemaal gek geworden, dacht ik. Maar ja, dat heb ik zelf nogal vaak. Dus dat neem ik dan maar weer met een korreltje badzout.

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Ja, dat vond ik zelf eigenlijk ook wel Leeg. Maar ik stond toch ook even versteld van m’n eigen (over)moed hoor. En je hebt gelijk: dergelijke winkels mijden is het beste. Maar je hebt hier op het platteland alleen niet zoveel keus hè…

  2. Kan je beter in een drents dorp boodschappen doen. Daar hebben ze deze klant onvriendelijke controle weer afgeschaft omdat de kassieres dat te vervelend vonden. Die franse caissière moest eens weten dat zij in Nederland over de tong gaat!

  3. Is mij ook een paar maal gebeurd. Heb altijd geweigers mijn eigen tassen te openen. Heb ze gewoon naar de cassière geschoven. Die mochten zogenaamd niet aan mijn tassen komen, moest ik zelf doen. Heb gedreigd weg te lopen zonder die berg bood schappen die daar op de band lag te wachten en ergens anders te gaan winkelen. Toen kon het ineens wel. Ga echter niet naar zo’n winkel terug.

  4. Hoi Renée, hier genoten van je verhaal! Beste methode lijkt me, gewoon kalm blijven(best lastig, stoom kwam waarschijnlijk net nog niet uit de oren) goed van je. Whoehahaa… die vergeet jou ook niet.
    En misschien volgende bezoek, vanuit gangpad alvast vriendelijk lachen en zwaaien, tot je haar aandacht hebt en vol enthousiasme op haar kassa aflopen.
    Die gaat meteen haar kassa sluiten!
    Groeten vanuit het altijd saaie Amstelveen

  5. Geef mij dan maar het personeel van onze Nederlandse appie-happie.
    Die Fransen kunnen nog wat bijleren, ik vermijd bepaalde kassadames bij de lokale Intermarche.

  6. Ik ook een keer aangehouden door de manager of ik mijn tas wilde openmaken….
    mensen hadden geritsel gehoord in het pad waar ik bezig was….

    ik was de troep aan het opruimen die klanten voor mij hadden gemaakt, want ik zocht iets…

    ik moest mijn hele hebben en houden tonen…
    paar losse papieren in de tas.. het aankopen en mijn portomonee, brillenetui.. en zand…zat er in

  7. Oh wat een herkenbaar verhaal!!! Helaas breekt dit soort “kleine” dingen ons steeds meer op. Bureaucratie, domheid en nooit “sorry” kunnen zeggen.
    Wij zijn er na 18 jaar helemaal klaar mee in ieder geval en gaan terug naar onze kinders en kleinkinders.
    We hebben ook genoten hoor en alles tijdens ons verblijf er uit gehaald wat maar mogelijk was. Het klimaat en gelukkig ook fantastische franse vrienden.
    Maar op een gegeven moment is het echt suffi!!!
    Bon courage
    Leonoor

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Voor mij wegen de voordelen toch nog steeds op tegen de nadelen Leonoor. Maar ik kan me ook wel voorstellen dat het ‘oude vaderland’ en je familie trekt. Fijne toekomst daar!

  8. Ze mogen als het aangegeven staat in je boodschappen tas kijken.Maar Never nooit niet in je handtas, ik zou met mijn handtas haar een klap op d’r kop gegeven hebben .

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Ik vermoed dat deze mevrouw haar eigen regels hanteerde Conny. En ze was nog snel ook! Anders had ze inderdaad die klap-met-de-tas gekregen.

  9. Angélique van Lieshout

    Mogen ze eigenlijk wel in je tas snuffelen en graaien? In NL is het verboden ivm de wet op de privacy. Wat zou er gebeuren als je bij zo’n troela weigert je handtas te openen?

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Normaal gesproken niet, maar sinds de aanslagen hier menen sommigen dat ze zich alles kunnen permitteren. Als ik echt stennis had gemaakt was er waarschijnlijk tegen mij harder opgetreden dan tegen haar…

Laat een antwoord achter aan Kijk, Zuid-Frankrijk! Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven