Mijn dorp verslaat Facebook

do 12 april 2018

Vandaag weer eens even op Facebook gekeken. En nee, ik gooi mijn pagina niet dicht, wat meneer Arjen (Zondag met) Lubach er ook van vindt. Het is namelijk volkomen zinloos. Wie ooit aan Facebook begonnen is, komt er nooit meer vanaf. Al je gegevens blijven gewoon over het internet en in tal van databases rondzwerven. Of dacht je nou echt dat het verkwanselen door meneer Zuckerberg van de data van miljoenen Facebookgebruikers aan Cambridge Analytica het enige ‘dingetje’ was? Facebook lééft van het verkopen van je gegevens, is het niet aan de een, dan wel aan een ander. Hoe denk je dat die op maat gesneden advertenties naast je tijdlijn terecht komen? Dankzij meneer Zuckerberg’s gegevensberg kennen die adverteerders je inmiddels beter dan jij jezelf kent.
Nee, dan maar liever het ‘Facebook’ van mijn dorpsgehucht. Via deze tamtam weet je de dingen nog vóór ze gebeurd zijn. Plus alle bijbehorende geruchten, roddels en achterklap. Echt iedereen gaat over de tong en als ‘étrangière’ ben je natuurlijk helemaal een interessant studie-object en wordt er zoveel mogelijk ‘wist je dat’ over je verzameld. Geen probleem, in de kroeg zorg ik zelf voor aardig wat aanvullende ‘data’. Maar ja, ze willen graag álles van je weten. En nee, je kunt niet alles zomaar vragen, dat weten ze ook wel. Dat wordt dan gissen, doorvertellen, aanvullen, mooier maken. En dan gaat zo’n verhaal een eigen leven leiden. Via de ‘dame de ménage’ bijvoorbeeld, die na gedane arbeid de stapel tijdschriften (voor kranten heeft ze geen belangstelling) meeneemt die ik voor m’n werk heb doorgeploeterd, die elke week mijn archief en de boekenkasten ziet staan en de computers. Dat vindt ze ‘heel intellectueel’, zei ze. Het dorp nu dus ook.
Nog een mooie: het zoontje van de buurman van een eind verderop kwam langs met een vriendje uit het dorp, Achmed. Doen ze vaker, gewoon, zomaar. En ook omdat we hier door ouders ‘verboden consumptiegoederen’ serveren waar deze twee babbelboxen dol op zijn. Tijdens het aan de keukentafel in hoog tempo wegwerken van cola en kroepoek lullen ze je de oren van je kop en vragen ze je het hemd van je gat. Laatst wilden ze eindelijk wel eens weten wat ik nou precies deed voor de kost.
“Nou, ga maar even kijken dan”, wees ik ze naar de trap die naar het torenkamertje voert waar mijn kantoor is bovengebracht en waar ik Bach’s cellosuites (werkmuziek) aan had laten staan.
Ze sprongen enthousiast overeind, maar bij de trap bleef Achmed verschrikt staan: “Moet ik niet eerst mijn schoenen uit?” vroeg hij bedremmeld.
“Nee joh, ’t is geen moskee”, grapte ik.
Hij beklom de trap heel behoedzaam met schoenen aan.
De volgende dag bereikte me in de kroeg het gerucht dat er even buiten het dorp een paar zonderlinge intellectuelen woonden met een moskee op zolder.
En nee, dat had de goegemeente niet van Facebook.

10 gedachten over “Mijn dorp verslaat Facebook”

  1. Zo, heb jij een moskee op zolder? Laat de DGSI het maar niet horen! Maar de kans dat die sukkels Nederlands lezen is nihil.

  2. Bram van Heusden

    Tja, ‘t is niet anders.
    De amerikaanse uitdrukking ‘death and taxes’ moet worden: ‘death, taxes and facebook’, de drie dingen waarvan je in je korte leventje zeker bent.

  3. Leuk verhaal, gelukkig dat jij geen alst va die geruchen hebt.

    Op een dag toen wij hier nog maar twee jaar woonden ging de bel en vroeg een mijnheer of mijn vrouw (die Russisch is) mee wou komen, want er bivakkeerde een Rus in de ‘garrigue’ achter zijn tuin en hij begreep niet wat die Rus wilde. Wij zijn meegegaan en Natalja heeft vertaald: die Rus bleek te voet op weg te zijn naar het ‘Légion étrangère’. Toen ik die meneer vroeg hoe hij wist dat mijn vrouw Russich spreekt zei hij: “Ah monsieur , Mèze est petit…”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven