Ik hoef in april maar even in de buurt te zijn of ik parkeer mijn niet zo’n bolide (Citroën 2 CV) ter hoogte van de Foire de Brignoles, de beroemde jaarmarkt in de gelijknamige stad in de Var, dit keer voor 89e keer georganiseerd. Van oorsprong een soort landbouwbeurs, maar inmiddels uitgegroeid tot een massa-evenement. Met kermisattracties en food-trucks, met proeverijen en de allernieuwste tractoren en helaas ook dieren. Die lijden onder het spektakel.
Toevallig was ik er ditmaal toen de uitslag bekend werd gemaakt van de olijfolie-competitie. Een panel van ‘experts’, begreep ik, had 144 oliën geproefd en beoordeeld. Mede in aanmerking genomen dat ik in principe Italiaanse olijfolie prefereer boven Franse leek me dat een vrij kansloos sisyphus-klusje. De jury bleek zich er doorheen geslagen te hebben. En bekroonde niet minder 50 oliën met een medaille. Ik vond dat een beetje véél eremetaal. Hoe serieus moet je een zwaar overbevolkt ereschavot nemen? Platte commercie, beetje Zuid-Franse corruptie? In de sport is er op zo’n podium voor maximaal drie winnaars plaats. Dat lijkt me wel genoeg. Een paar dagen later las ik in de Var Matin dat weer een andere jury op die Foire niet minder dan 440 kazen had besnuffeld en verorberd. Om er uiteindelijk 240 met een erelint te behangen.
Mijn mening is dat we in Frankrijk in hoge mate gebukt gaan onder medaille-inflatie. Zo’n onderscheiding stelt niets meer voor. Je zag het ook al op de Salon International de l’Agriculture in Parijs, in maart. Een tsunami van medailles voor Franse wijnen. Ik denk dat het daar voor de wijnboeren moeilijker is géén medaille te veroveren dan er eentje toegekend te krijgen.
Wijn, olijfolie of kaas met zo’n sticker ‘or’, ‘argent’ of ‘bronze’ in Parijs dan wel Brignoles erop: het zal best. Ik ruik dan onraad. Mijn carte bancaire ook.
Peter Hooft