Doodgewone donderdag

do 26 april 2018

Het was een mooie donderdagochtend. De herder met wie ik vaak en het hele jaar door via Facebook contact heb, had zijn komst met zijn kudde schapen en geiten aangekondigd. Vorig jaar was ie ook geweest. Nadat hij eerst gevraagd had of het mocht, met zijn troupeau mijn terrein op. Ja, natuurlijk. Graag zelfs! Ecologisch verantwoord snoeien, wat wil je nog meer? Bovendien ben ik van de dieren. Weet je wat echt genieten is? In je tuin op de grond zitten en dan besnuffeld worden door geiten en schapen die je verslijten voor een idioot die in de weg zit. Ik heb vooral iets met geiten. Afgestudeerde biologen of zo zullen wel roepen dat het niet klopt, maar ik weet op grond van fantastische ervaringen dat je ook met geiten een heel persoonlijk contact kunt opbouwen. Schapen zijn eerder een beetje dom, maar ja, wie niet? En de herder is een aardig joch van een jaar of dertig, schat ik. Leidt een leven waar ik heel soms jaloers op ben. Altijd in de natuur, met z’n dieren. Maar ja, een leven in een caravan die steeds moet verkassen? Tot hoog in de bergen? Ik zal wel een tut-hola zijn die toch wel hecht aan een thuishonk. Hoe heet dat tegenwoordig? ‘Comfort-zone’, of zoiets. Het gemak van de moderne tijd, daar valt ook wel wat voor te zeggen.
Het was nog een heel gedoe, vanmorgen. Mijn honden zijn niet zo gecharmeerd van de vierpotig aangedreven kuddebewakers die de bende wolbalen zonder noemenswaardige aanwijzingen onder controle houden. Ik wel. Na een paar uur keerde in de huiselijke kring en in de tuin de rust terug. De herder die alleen een kop koffie bliefde, was jammer genoeg met zijn kudde de rivier alweer overgestoken.
Het was pas tegen elven, ik vond: ik ga maar weer eens aan het werk. Werk? Ik zag een mailtje van de telefoondienst KPN dat er voor de zoveelste keer veel teveel geld van mijn rekening was afgeschreven. Ik heb al tig keer met die firma gebeld, allerlei toezeggingen gekregen. Het zou geregeld worden. Mooi niet. Ik begon maar weer te bellen, ik werd zo achterlijk lang in de wacht gezet dat ik mijn nederlaag moest erkennen. Ik hing op. Na zo ongeveer een uur aangehoord te hebben dat de wachttijd langer dan vijf minuten bedroeg. En nog van die k*t-wachtmuzak ook.
“Kort geding?”, suggereerde de echtgenoot vilein.
We besloten voor het apéro dan toch maar even naar het dorp te kachelen. Op het terras zat ook de postdirecteur, haut fonctionnair de La Poste. Als hij er is, weet je: vandaag geen post. Hij runt het dorpskantoortje met de meest marginale openingstijden die je maar kunt bedenken, en doet tevens de postbezorging. Toen ik hier pas woonde en ik in het café klaagde over de zwakke dienstverlening van La Poste zei een Amerikaan die hier ook woont: ‘The Postman always drinks trice’. Ik snapte ‘m. Ik ken de klassieker ‘The Postman always rings twice’. Goeie film met Jack Nicholson. Ik vond het een aardige grap. En inmiddels weet ik dat de postdirecteur eerder in drie dan twee alcoholische versnaperingen denkt. Ik maak me er niet meer druk over als er een dagje geen post is. Of vele dagen. Maar dan wordt er gestaakt.
We reden terug naar huis. Ineens zag ik een affiche die ik op de heenweg gemist had: ‘N’oubliez pas de donner votre sang’. Het dorp werd uitgenodigd bloed te doneren. Op de tv had ik al eerder gezien dat we in Frankrijk nogal bloedgevers tekort komen.
“En als ze mijn bloed nou zouden willen hebben? “, overwoog ik.
“Goed bloed, goeie jaargang, dat bottelen ze meteen”, zei de echtgenoot.
“Bij de bloedbank of in de cave?”
Intussen hobbelden we via het bloedlinke paadje langs het ravijn met de rivier naar beneden op huis aan, en bedacht ik dat het misschien wel handig was zo’n flesje reservebloed in de eigen koeling te bewaren. Maar ja, dan moet je het wel eerst laten aftappen. Ik besloot m’n ‘sang froid’ voorlopig maar te behouden. En de jaargang nog een beetje op te krikken.
“Jij ook een glaasje rosé?”
De echtgenoot zei geen nee.
Ik keek even op Facebook en zag dat de herder nogmaals langs kwam. Wegens half werk van zijn schapen en geiten bij de eerste passage.
In de verte hoorden we de belhamel alweer rammelen. Dat werd bloedserieus maaien dit keer.

5 gedachten over “Doodgewone donderdag”

  1. Geweldig de herder, een joch van 30 !
    Tja naarmate wij ouder worden, zijn er plots mensen die jonger zijn…veel jonger soms……Ik denk meer in NL dan in FR want mijn huisarts is toch zeker wel 5 jaar ouder, 5 kilo zwaarder dan ik sowieso en mijn tandarts..5 jaar ouder…..dat gaat erom spannen, ik gooi het maar op zijn meerdere grijze haren, 5 kilo lichter denk ik wel :0(

  2. Antje Keller-van Mol

    Wat ben je toch een bevoorrecht mens, Renée.
    Geiten en schapen binnen hand bereik!
    Geweldig!
    Ik zie het helemaal voor me.
    Heerlijk genieten van alle fijne momenten!

Laat een antwoord achter aan Au Bellefleur Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven