Hét geheim van het dorp onthuld

do 5 juli 2018

Zo’n twee jaar geleden verkaste ik van een minuscuul Provençaals dorpje naar een nog kleiner gehucht, 5 kwartier verderop. Dieper – of eigenlijk hoger – in de Var en flink verder weg van Le Grand Bleu.
Die verhuizing was een emotioneel lastig besluit. Mijn hele bestaan in Zuid-Frankrijk was begonnen in dat dorpje dat ik achterliet. Ik kende er na de ’inburgeringscursus’ die een paar jaar in beslag had genomen, zo ongeveer iedereen. Ik wist wie bij wie ‘hoorde’, wat helemaal niet zo moeilijk was toen ik doorhad dat er een ‘moeder van alle kinderen’ de scepter zwaaide. Dat was ze natuurlijk niet, moeder van álle kinderen. Maar ik had haar die bijnaam gegeven toen ik snapte dat ze de absolute matronne was van de grote familie die het dorp buiten het gekozen gezag om bestuurde. Mede dankzij de hulp van de ‘koude kant’, veel aangetrouwde en diepgewortelde schoonzonen en –dochters, die hun plekje in de gemeenschap in een mum van tijd veroverden.
Ik wil maar zeggen: ik wist echt alles van mijn dorpje. Maar één ding kon ik niet delen, dat nam ik mee naar m’n volgende dorp. Hoewel zelfs op de dag van mijn verhuizing de man die voortaan mijn ex-buurman zou zijn, er nog over begon. Terwijl ik natuurlijk wel wat anders aan mijn hoofd had.
Maar de kwestie was prangend: wie had de Poolse zwanger gemaakt?
Moet ik even uitleggen. Een paar jaar daarvoor deed deze flamboyante verschijning zo ongeveer het hele dorp als één grote testosteronbom ontploffen toen ze plotseling opdook als serveerster in het restaurantje op het platanenpleintje. In elk geval in mannenkringen was het slaapzuchtig mediterrane ritme ineens opwindend viriel verstoord. Nadat de dorpstamtam reeds binnen 12 uur na haar eerste showdown op het resto-terrasje had bericht dat er nu ècht wat speciaals te beleven viel. Een waanzinnig lekker stuk in de bediening! De (thans ex-)buurman was natuurlijk meteen even gaan koekeloeren, van achter een salade Niçoise waarvan hij eerder had gevonden dat ie ‘toch echt veel te duur was’. Uren later en vele glaasjes verder kwam hij me verslag uitbrengen: een perfect gebeeldhouwde ‘performance’, jaar of twintig, geneigd tot ontboezeming; een stuntje van de Schepper toen die even in bloedvorm was. Ik weet niet meer of hij het zo gezegd heeft, maar dit is wel ongeveer een adequate vertaling van zijn jubel-enthousiasme. Denk ik nu.
Paar dagen later maakte ik zelf met haar kennis. Een talent in de bediening, maar ik was vooral verbaasd dat ze een talenwonder was. Frans, Engels, Italiaans, geen probleem. Hollands lag haar minder, Pools vond ik weer een deurtje te ver, maar we werden het eens over ‘nazdrovje’, zowel Russisch als Pools voor proost; het werd onze standaardbegroeting. Lees hier waarom. En wij werden vrienden.
Tot ze verdween.
Die avond in het dorp was het weer eens overduidelijk dat de Here door zo ongeveer alle mannen van het gehucht van ganser harte werd bedankt voor de Eigenhandig in een ver weg goulashland bijeen geboetseerde starlet, die zomaar de onze mocht worden. En Kasia paradeerde provocerender dan ooit lachend langs.
Ik zag wat anders onder dat pantser: ze was zwanger. En toen dat niet langer verborgen kon blijven, veranderde het dorp in een geruchtencarrousel: wie was de vader? In het café ging het eigenlijk nergens anders meer over. De eigenaar van het restaurantje, zijn kok, wie weet zijn vader, de aannemer, zelfs de burgemeester werd genoemd. Ze kwamen er niet uit en ineens was Kasia verdwenen. Niet meer in de bediening, ook niet meer in het dorp. Gewoon foetsie en niemand wist waar ze gebleven was. Ik wel. Maar dat heb ik het dorp niet verteld.
Van de week kwamen m’n dierbare Britse ex-buren uit mijn vorige dorp weer eens langs. Waar ik nu woon, kun je in het restaurantje fish & chips krijgen, kennelijk zelfs naar Londense normen van prima kwaliteit. Ik begin er niet aan, doe mij maar gewoon een rijk gesorteerde aiöli. Maar zij rijden er speciaal voor om.
We zaten nog niet aan tafel of Janet vroeg of ik het al wist: Kasia, de Poolse, was terug op het dorp, nu moeder van twee kinderen en de vader was… Jawel! De baas van het restaurantje. Ik vond het flauw om te zeggen dat ik dat al wist, al jaren. Maar dat ik geheimhouding had beloofd. Kasia had het zo lullig gevonden voor zijn toenmalige echtgenote en de drie kindertjes die hij al had. Dus had ze besloten haar kaken stijf op elkaar te houden; ze regelde het zelf wel.
Inmiddels is de restobaas weg bij zijn echtgenote, en ‘hokt’ met Kasia. Zij voert bovendien de scepter over het tweede restaurant dat onlangs aan zijn beginnende imperiumpje werd toegevoegd.
Ik beken: ik hou van dorpsroddel, erg hè? Dus ik vroeg verder. “Hoe zit het dan met de vrouw van de restaurateur, een schat van een mens die ik ook had meegemaakt? En zijn ouders, die altijd meehielpen in het restaurant?”
“Ow, problems”, zei Janet. Geen ‘divorce’, geen tweede huwelijk, z’n semi-ex ligt behoorlijk dwars. Maar hij heeft nu wel dat tweede restaurant, bij het zweefvliegveldje stukje verderop. Daar is Kasia nu de baas. En reken maar dat zij geen zweefteefje is.”
Maar dat wist ik al. Nazdrovje Kasia!

5 gedachten over “Hét geheim van het dorp onthuld”

  1. Wat ik wel ‘s zou willen weten: waarom jullie van dat ene kleine dorpje naar een nog veel kleiner dorpje zijn verhuisd. Begon dat eerste kleine dorpje uit zijn jasje te groeien?

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Dat ene kleine dorpje is verworden tot een tourist trap en een kolonie voor buitenlanders met een dikke portemonnee. Dus we zijn maar weer een flink eind ‘terug in de tijd’ verhuisd.

  2. Weer heerlijk verteld Renée!
    Prachtige foto van het met zon overgoten dorpje!
    Geweldig om daar te kunnen wonen!
    Goed en zonnig weekend gewenst!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven