Soms, heel soms, overvalt de echtgenoot iets van zelfstandigheid. Waar ik normaal gesproken word ingezet als bezemwagen, waterdrager, meesterknecht (vul maar in, ’t is Tourtijd tenslotte) rispt er heel af en toe iets op van ‘dat kunnen wij zelf wel’. Let op, koninklijk meervoud hè. Meestal gebeurt dat nadat ik nadrukkelijk heb aangegeven dat de beoogde missie tot mislukken gedoemd is, dan wel minstens enige heroverweging verdient. En hoewel mijn ‘koosnaampje’ in de huiselijke kring ‘la sorcière/de heks’ is, maak ik ‘m niet altijd waar. Ik bedoel, soms heb ik gewoon gelijk, en dan ben ik zo aardig om iemand tegen zichzelf in bescherming te nemen. Bijvoorbeeld omdat het écht geen goed idee is om voor een stokbroodje bergop naar het dorp te fietsen als het 34 Cº in de schaduw is. Of omdat het die aardige jongen bij het tankstation in het stadje verderop heus een tikkie beter is toevertrouwd om de bandenspanning van onze voiture weer op peil te krijgen: “ja ja, hij weet echt wel hoeveel lucht erbij moet”.
Dat valt meestal verkeerd. Standaard uitdrukking hier in huis: “O god, ze bedoelt het aardig? Berg je dan maar!” Ik bemoei me dus zo weinig mogelijk met onverwachte oprispingen en laat de dagelijkse gang van zaken zo soepel mogelijk de dagelijkse gang van zaken wezen.
Tja, en dan roept er ineens iemand vanaf de voordeur terwijl je net een stukkie over de dreigende ‘canicule’ zit te tikken: “Wat is mijn code ook alweer?”
“Code rood,” riep ik verstrooid over m’n schouder.
“Humor?” klonk het terug.
De echtgenoot had zijn bankpaspincode bedoeld. Die hij zelden of nooit gebruikt, ik ben in dit huishouden de minister van financiën, of in elk geval van de betalingen. Maar nu ineens in een vlaag van verzelfstandiging dacht hij zijn bankpas nodig te hebben. Hij ging naar het dorp, ik had het druk. Dus dan maar op eigen gelegenheid sigaren halen bij de tabac, en vanzelfsprekend even de stemming peilen in de kroeg voor de finale van zondagavond. Tuurlijk, logisch, groot gelijk. Ik gaf hem z’n pincode op een briefje. En vertelde erbij dat ie bij de tabac alleen z’n kaartje maar langs dat pinapparaat hoefde te halen; ze doen er hoogst modern aan contactloos betalen.
“Neem meteen wat cash op”, riep ik hem na, “in de kroeg is het contant aftikken.” Wist ie toch, dat de tabac ook bank was, kwam goed.
Riant op tijd voor het diner was hij terug. En smeet mijn portefeuille op tafel: “Die rotpas deugt niet!”
Wat of het probleem was?
“Bij de tabac heb ik dat kreng wel drie keer langs dat apparaat gehaald, en elke keer werd het ding geweigerd wegens ‘onjuiste code’. Ja hoor, ik kreeg wel een doosje sigaren mee, ze kennen me intussen, maar ik vond het zó genant dat ik niet eens meer langs de kroeg geweest wegens geen cash.”
“Welke pas heb je gebruikt?” vroeg ik meelevend (niet m’n beste pose), door de pasjes in de portefeuille bladerend.
“Deze!” wees hij het knalrode klantenkaartje van de supermarché uit de grote stad aan.
Dan kun je twee dingen doen: verwijtend roepen dat elke *** toch wel een bankpasje van een klantenkaartje kan onderscheiden. Of onder de tafel rollen van het lachen. Ik koos voor de derde optie: we zijn op het dorp lekker uit eten gegaan. En met de rekening is het helemaal goed gekomen.

22 gedachten over “Code rood”

  1. Haha, zoiets ken ik. Mijn eega was stomverbaasd dat hij met zijn ziektekostenkaart niet kon uitchecken bij de NS. Bij het inchecken in Zwolle was t zo druk, dat hij niet gehoord had dat dat zelfde kaartje niet piepte, dus niet incheckte en er waren toen nog geen poortjes. Zwart gereisd dus?.

  2. Hoe herkenbaar! Mijn eega uit regelmatig kreten als “die pasjes deugen niet en al die elektronische troep…”
    Helaas heeft hij ook altijd ruzie met z’n mobiele telefoon. Bellers wegdrukken, geen notie hoe sms of appen werkt en wil het ook niet leren, pfffff.

    1. Kuch helaas ben ik die oen Soms breekt het zweet me uit weet ik mjjn code niet meer. ?komt omdat ik altijd cash op zak heb. Ik schaam me dan werkekjjk dood. Maar ja je kan niet alles goed doen…. toch?

      1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

        Nou Leni, zeker niet. Je zou me eens zien moeten stumperen met muntstukjes…

  3. Zeer herkenbaar, heb ook altijd ruzie met pasjes, electronica, wifi, blue tooth etc. terwijl mijn Lief mij dan smalend aankijkt.

  4. Geweldig herkenbaar ..ik heb ook zo.n man…totale digibeet en anti betaalpassen..
    Hij heeft nu zijn laatste betaalpas gekregen.de 4e ?nadat zijn eerste 3 ingeslikt zijn wegen onjuiste pincode.
    Maar hij moet het leren vind ik ???toen ik onverwachts in het Ziekenhuis terecht kwam moest hij lenen bij onze zoon omdat pinpas nr 3 ook verdween.
    Tja leuk verhaal

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Sommige dingen zijn niet aan te leren Joke. Ik ga maar hard duimen dat ik niet in een of ander ziekenhuis terechtkom…

  5. Het is ook niet gauw goed hè? Duffe echtgenoot, spaarzaam geklede toeristen, vrolijke hoedjes. Arme man, ik heb met hem te doen.

  6. Leuk verhaal!
    Met een pasje in de metro van Rotterdam!
    Bij de uitcheque.
    Klap. Deurtjes dicht.
    Ik er doorheen maar mijn koffer op rolletjes niet!
    Bloed, zweet en opstopping!
    Een heel gedoe. Gelukkig hulp van omstanders.
    Fijn en een niet al te warm weekend gewenst.

Laat een antwoord achter aan Arie Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven