Sinds vandaag weet ik het zeker: de slavernij is niet afgeschaft en woont gewoon aan de Côte. Dat moet ik misschien even uitleggen. M’n dorpje – zeg maar minigehucht – wordt overschaduwd door een feodaal kasteel. Dat staat er al sinds de 18e eeuw en schijnt toebehoord te hebben aan een admiraal die hele zeeslagen won. Ik heb iets tegen dat kasteel. Het is me te overheersend en nog spuuglelijk bovendien. Het is thans een soort privémuseum. Volgens het bordje onderaan de steile opgang naar de kasteelpoort is het te bezichtigen. Je wilt niet weten hoeveel toeristen onverrichterzake afdruipen (neem dat druipen bij de huidige hitte maar letterlijk) nadat ze boven aangekomen voor een hermetisch gesloten toegangspoort stonden. Ik vind dat topamusement, dat weer wel, want je kunt van onderaf al zien dat de boel hermetisch op slot zit. Maar goed, als je toch omhoog wilt tijgeren… En ons café vaart er wel bij: er zijgen nogal wat afgepeigerde kasteelklimmers na die monstertocht op het terras neer voor een herstelconsumptie. Zo ook vandaag. Behalve dan dat er een aan de tongval te horen Scandinavisch gezinnetje voor een omgekeerde procedure koos. Va, ma en oma, plus twee stuks nageslacht – eentje in de ren- en krijsleeftijd, eentje van larvenbakniveau – installeerden zich luidruchtig aan het tafeltje naast het onze. Ze hadden een slaafje meegenomen om voor de kindertjes te zorgen. En neem dat gerust letterlijk. Het Aziatische meisje dat overduidelijk als ‘au pair’ was ingehuurd en waarschijnlijk dacht aan de armoedeval van haar thuisland te ontsnappen door god mag weten via welke malafide organisatie in het rijke Europa genoeg voor het thuisfront te verdienen, werd als handzaam voetveegje gezien. En ook zo behandeld. Vooral ‘mevrouw’ deelde de lakens uit. In het Engels, de au pair sprak – soms tot zichtbare ergernis – geen Zweeds/Noors/Deens of what ever. Ze was al blij dat ze zich een beetje in het Engels verstaanbaar kon maken. Uit die conversatie (ja ja, je mag niet meeluisteren maar soms is het onvermijdelijk, moeten ze maar fluisteren hè) maakte ik op dat de familie een vette villa aan de Côte bezat maar een dagje achterland ‘deed’ en de au pair voor het gemak op sleeptouw had meegenomen.
Ze bekommerde zich voorbeeldig om het ‘rijkelui’s-tuig-in-wording’ en ik was haar er dankbaar om. Verwende krijskoters stil krijgen op een vol terras tijdens een snikhete canicule-dag (we toucheerden vandaag alweer de 36 graden) is een prestatie van wereldformaat. Blijkbaar was het niet goed genoeg. Madame had besloten dat ze dat kasteel weleens van binnen wilde zien. Dus stuurde ze de au pair omhoog om aan de poort te kloppen. Waarvan iedereen wist dat die hermetisch gesloten was en bleef. Het meisje deed het braaf. En kreeg bij terugkomst op haar flikker omdat de kinderen intussen gehuild hadden. Het was niet bij madame opgekomen dat ze misschien zelf een handje toe zou kunnen steken. De au pair sloeg slechts de ogen neer en hopste wiegend met de jongste rond tot die stil werd, en de oudste het gekrijs overnam bij gebrek aan aandacht. De ouders keken even geïrriteerd opzij, waarna de oppas neerknielde, het jong op haar andere knie hees en ook dit tot bedaren wist te brengen.
Daarna werd ze er prompt op uitgestuurd om bij de naast de kroeg gelegen bakker wat broodjes te halen; men had trek gekregen.
Dat kan, maar als je op een caféterras zit waar een keurige menukaart op het tafeltje voor je neus ligt met sandwiches, salades en desnoods en hele maaltijd, ga je niet bij de buurbakker een goedkoper broodje scoren bij het enige drankje dat je drinkt omdat je eigenlijk alleen neerstreek vanwege dat kasteel en omdat de kindertjes zo nodig moesten plassen. Madame ook trouwens.
De au pair mocht de kindertjes voeren, zelf at ze niks. Ze kreeg een zakje met een broodje ‘voor later’.
De kroegbazin zei er niets van, de serveuse bleef beleefd glimlachen. Maar we keken elkaar met een blik van verstandhouding aan. En we dachten alle drie hetzelfde: de slavernij was toch afgeschaft?
“Arm tegen rijk”, bromde de echtgenoot later, hij was al veel eerder en langer links dan ik. ‘It’s the money stupid’ parafraseerde hij er Bill Clinton achteraan.
Ik kon alleen maar triest knikken en denken aan het prachtige nummer van Gerard Lenormand: Si j’étais président. Luister maar.

6 gedachten over “Au pair”

    1. ´t Kasteel is toch Frans? Zoiets moois laat je toch niet gesloten! Daar moet je trots op zijn en het laten bewonderen!

      1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

        Ah, op die manier! Tja, de huidige eigenaar heeft blijkbaar weinig trek in volk over de vloer…

  1. Ja, van zoiets word ik ook triest en opstandig maar ik moet toch altijd lachen met je creatieve woordenschat: tijgeren?larvenbakniveau?monstertocht?herstelconsumptie? Ik merk bij het tikken dat de autocorrectie hier vanaf blijft. Gelukkig!
    En ook fijn dat je nog altijd opgestroopte mouwen hebt (die strijdvaardigheid)
    Liefs uit Portugal
    Wies

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Leuk dat ik je toch aan he lachen heb gekregen. Maar inderdaad, dit soort onmenswaardige behandelingen stemt triest. Beijos!

Laat een antwoord achter aan Kijk, Zuid-Frankrijk! Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven