Scoop op het dorp!

do 2 augustus 2018

Ja, het is bloedheet, canicule, code orange, tegen de 40 graden, minstens twee keer per dag even met de honden de rivier in. Dat is geen nieuws natuurlijk, maar ik heb ondertussen wel degelijk een grote primeur die ik even kwijt moet. Het journalistieke bloed of zo, je komt er nooit vanaf.
Ik scoorde mijn scoop op het dorp. Zoals wel vaker (ja ja, vrij vaak) had ik op apéro-tijd even aangelegd voor een glaasje op het terras van het café. Serveuse Nina had me al vanaf het parkeerterreintje zien aankomen, dus stond er keurig getimed een glaasje rosé uit de lokale cave met een emmertje ijsblokjes voor me klaar. Vaste klant, vaste bestelling, dat heeft toch wel voordelen. IJsblokjes in de rosé? Ja hoor, toen ik hier pas woonde dacht ik nog: dat doe je niet, dat hoort niet. Maar na zoveel jaar ‘en Provence’ weet ik wel beter. Buiten op een warm terras is je glas in ‘no time’ oververhit zonder klontjes. Bovendien verdunnen die de wijn en dat heeft ook z’n voordelen als je nog moet werken. Enfin, ik zat rustig de Var Matin te lezen toen er ineens een raar, hard geluid opklonk dat ik niet meteen kon plaatsen. Op het dorp weten we dat de gemeentelijke klokkenluider elke vrijdag om 12 uur ‘sharp’ zijn alarminstallatie test. Niemand die zich daar iets van aantrekt. Ik denk weleens: stel nou dat er op z’n vrijdag om midi werkelijk iets aan de hand is. Dan neemt geen hond die waarschuwing serieus. Ik bedoel: oorlog of natuurbrand: liever niet op vrijdag om 12 uur (en beter helemaal niet) maar het was geen vrijdag.
En toch was er dat idiote geluid dat uit de verte naderbij kwam en nu toch wel op gehoorbeschadigingsvolume doordenderde. Ik raakte zowel geïrriteerd als geïnteresseerd. Na de laatste kronkel van het steile steegje schuin naast de kroeg was het raadsel opgelost: er kwam iemand aangeslenterd in het letterlijk daverende gezelschap van een rolkoffertje! Onmiskenbaar een toerist, de nog bleke gelaatskleuren van een vreemdeling uit het hoge noorden van de natte regenjassen, waar het trouwens volgens het nieuws al een tijdje niet zo nat meer is. Hier was de zon was al een halfuurtje zoek, er dreigde onweer, maar de toerist ging niettemin gebukt onder zo’n plastic namaakstrohoedje à la Van Gogh, ik vermoed reeds in het vroege voorjaar gekocht in de zomercollectie van Amazon. En misschien dat rotrolkoffertje ook wel, aan de pokkenherrie te horen.
Ik weet ook wel dat het fenomeen van het rolkoffertje niet zomaar gepresenteerd kan worden als een journalistieke scoop. Ik lees ook weleens wat. Over Amsterdam en andere overbevolkte toeristenoorden waar de échte bewoners van de stad steen en been klagen over geluidsoverlast van die meegesleurde bagagedragers. Maar het allereerste rolkoffertje in mijn gehucht, dat is voor mij wel degelijk groot nieuws! En niet alleen voor mij. De patronne van het café kwam ook naar buiten om te kijken wat er aan de hand was. Hoofdschuddend zei ze: “Ja, dat gaan we krijgen. Er is in de Grand’Rue – hier schuin omhoog een Belg zo’n chambres d’hôtes begonnen. Het zal wel niet bij deze eerste lawaaibagage blijven.” Vond ik een mooi woord: lawaaibagage. Maar wel akelig waar.
We hebben hier van die hoogbejaarde steegjes, nogal enige tijd geleden aangelegd door Romeinen met een bijzonder beknopte opleiding tot stratenmaker. Steegje omhoog, steegje omlaag, ze zijn allemaal bekleed met kinderkopjes. Daarom heeft de rollator zijn entree nog altijd niet gemaakt, hoewel er zat hoogbejaarde dorpsgenoten baat bij zouden hebben, maar ik vrees dat het rolkoffertje niet meer tegen te houden is. Dat belooft wat, als straks in de ijle nachtlucht de trekboedelbak van late aankomers tegen de gevels omhoog ratelt.
Eenmaal weer thuis voor de lunch (een lichte versie van de salade Niçoise) vertelde ik over mijn grote nieuws.
Ik bouwde mijn verslag – als rechtgeaarde nieuwsjager – wel op en begon met de ‘épicier’, voor het eerst dit seizoen in korte broek. En zo te zien een nieuwe, een bijna oogverblindende blauwe. En dan de postdirecteur! Ook ineens in het kort, én zonder tas! Pas daarna presenteerde ik mijn scoop: het eerste rolkoffertje in het dorp!
Mijn meganieuws sloeg dood als bier in een vet glas. De echtgenoot had zojuist via de regionale zender France-3 vernomen dat ‘we’ ontdekt waren: het ‘arrière-pays’ waar ik woon ging door toeristenmassa’s die de Côte voor gezien houden, bestormd worden. Wegens rustiger en goedkoper.
“Dat wordt weer verhuizen”, bromde de echtgenoot. En ging maar weer eens met de honden de verkoeling en de rust van de rivier opzoeken.
Hoelang nog?

16 gedachten over “Scoop op het dorp!”

  1. Ja hoe lang nog. Wij in la Roque sur Cèze hebben er alvast genoeg van dat in de zomer niemand verkeersborden kan lezen behalve als er op staat dat de parking 5 euro kost en ze dus een straat inrijden met duidelijk verbodsbord, doodlopend en sauf riverains om te parkeren in de wijngaard en daar hun Mac Do verpakking te dumpen. Macron heeft nog veel werk ! Binnenkort met zijn allen naar Kroatië ? Dan is het in Frankrijk weer zalig :-)

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Macron? Da’s de president van de rijken. Die heeft andere belangen dan ‘onze’ dorpjes redden… Die zit alweer lang een breed vakante te vieren op Fort Bregançon in Bormes-les-Mimosas. Hier om de hoek, maar werelden van elkaar verwijderd.

  2. Weer een mooi en waar verhaal. Ook wij zuchten steeds meer onder de toenemende files als we even naar LeClerc of Weldom willen. Vaak het achterommetje binnendoor naar de zee. Net terug van de avondmarkt met de kleinkinderen ervaren we hier weer een weldadige rust op ons eigen terrasje. Ook nog eens een paar graden koeler dan aan de kust maar dat willen we vooral niet aan al die oprukkende toeristen laten weten.

  3. De omgeving van Cotignac is al jaren erg toeristisch, ik kwam er voor het eerst in 1966, maar toen mijn man ik van plan waren daar ergens in de buurt een huis te kopen, (1995), vonden wij al dat er zoveel prefab woningen in de collines waren bijgebouwd en zijn daarom het hoger op gaan zoeken.
    En het is alleen maar erger geworden constateerden wij enkele jaren geleden, maar ook hier in de Vaucluse inmiddels is het toerisme énorm, ook grace of malgré le Mont Ventoux. Het toerisme rukt vanuit het zuiden letterlijk op. In ons dorp is een parkeerplaats soms moeilijk te vinden, gelukkig is het op ons terras lekker koel onder de bomen, rustig met een aangenaam zwembad, waarvan wij en onze gasten optimaal profiteren.

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Zo erg is het bij ons nog niet gelukkig. En we wonen ook niet in, maar in de omgeving van het dorp, lekker rustig middenin de bossen. Maar dat het toerime oprukt is absoluut een feit. We zijn er al eerder voor op de vlucht geslagen en verhuisd.

  4. Coco Dubbelboer Phoelich

    Wij zijn derhalve naar de Tarn verhuisd ! Nog mooier dan Toscane vriendelijke mensen ,geen stress,
    Geen dag spijt ! Niet door vertellen hoor …………..

  5. Tja, ik kan het niet laten, ik moet even reageren. Wat heerlijk voor u dat u zo’n fijne stek heeft gevonden om uit te rusten van alle gedane arbeid, het zij nu of in het verleden. En wat vreselijk dat al die toeristen uw welverdiende rust komen verstoren en alle hoofdwegen bezetten met hun blik. Gelukkig weet u alle binnendoor weggetjes…
    Mag ik u er even fijntjes op wijzen dat u in het verleden naar alle waarschijnlijkheid zelf ook zo’n toerist bent geweest die na een aantal bezoeken aan dit fantastische land op het lumineuze idee is gekomen om een woning te gaan zoeken en kopen? Wat zullen de oorspronkelijke bewoners van u hebben gedacht op dat moment?
    Gelukkig heeft men u in de loop der tijd beter leren kennen en blijkt u toch mee te vallen….
    Oordeel niet te snel en gun ieder het zijne, ook de toerist die niet bij machte is om een tweede of permanente woning te kopen maar gewoon met een rolkoffertje komt en ook graag wil genieten van de door hen gekozen omgeving.
    Begrijp me goed, ik gun het u allemaal van harte maar laten we wat milder oordelen. Het is maar een aantal weken per jaar.

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Reageren, altijd goed. Dus ik doe het ook maar even.
      Ik woon en werk hier zo’n 27 jaar, mijn vak is journalist. Ik maak een blad over Zuid-Frankrijk, ik schrijf er boeken over, en columns. Ik observeer, en schrijf op wat ik zie. Dat doe ik met lichte ironie en heel veel zelfspot. Lees eens een paar van mijn andere columns, dan valt het kwartje vast wel.

  6. Oeps. Als je ook maar een woordje vergeet krijg je een vertekend beeld. Het is geen reactie naar aanleiding van de column maar meer op een aatal reacties hierop….
    Lees “Wat heerlijk voor u allen”…
    M.v.g.

Laat een antwoord achter aan Jean laeremans Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven