Vroeg uit de veren

do 20 september 2018

Ik ben van nature niet echt een ochtendmens. Laten we zeggen dat het ’s ochtends even duurt voor ik op gang ben. Afspraken maak ik dan ook het liefst na het middaguur, maar als je de druivenpluk op een wijndomein in woord en beeld moet brengen voor je bloedeigen tijdschrift Côte & Provence, is er weinig keus. De pluk begon om 03.00 uur en zou tot een uurtje of negen duren. Ik had bedacht dat als ik er om acht uur was, er nog ruim voldoende tijd zou zijn om adequate foto’s bij daglicht – plus een praatje met de plukkers – te maken. Evengoed moest ik wel in het holst van de ochtend m’n bed uit; ’t was even rijden en dan niet over de snelweg maar langs kronkelige binnenpaadjes. Het was dan ook niet zo gek dat ik gisterenmorgen om een uurtje of zes als een diesel na een te koude start door het huis stumperde met maar één gedachte: ‘koffie’. Daarna zou een douche wel voor verdere opklaring zorgen. Het espresso-apparaat perste er keurig een loeisterk kopje uit, de echtgenoot perste een sapje, ik perste even later een kwakje tandpasta op de borstel en draaide de kraan in de badkamer open. Niets. Geen druppel. Dat dringt niet meteen tot je door. Je kijkt eens naar die kraan, je draait hem dicht, en weer open. Nog steeds niets. En langzaam daalt het besef in dat er ook geen water meer uit gaat komen. De buurman van een eind verderop bellen of ie misschien ook geen water had was geen optie op dit tijdstip, weliswaar is het een vroege vogel maar niet zó vroeg. Bovendien, wat schoot je ermee op? Er kwam domweg geen water uit de kraan. De echtgenoot had zojuist de spoelbak van het toilet leeggetrokken, dus ook dat ‘bezoekje’ moest ik maar vergeten. Ik telde tot tien, en de mogelijkheden. Een emmertje water om door te trekken konden we uit de rivier putten. Maar nu even niet wegens pikkedonker, kwam straks wel. In het reservoir van het koffie-apparaat zat nog water, moest genoeg zijn om je tanden te poetsen. Maar douchen… ‘We hebben nog mineraalwater!’ schoot het in een vlaag van helderheid door me heen. Oké, met bubbeltjes, maar die prik ging er vanzelf wel uit als je het verhitte. Voortvarend – zeker voor dit tijdstip – goot ik de 4 flessen die we nog bezaten in een pan een zette die op het fornuis. Goed, het zou geen douche worden maar poetsen, opfrissen en je haar zo’n beetje wassen moest kunnen. Het kon, al bleef m’n haar een beetje vreemd plakkerig.
Fleur de Groot, mijn gastvrouw bij Domaine de l’Amaurigue in Le Luc, waar ik net iets voor half negen aanlegde, trok in elk geval haar neus niet op. Achter haar quad aan kachelde ik naar de plukkers in de uitgestrekte wijngaarden. Mooie foto’s, vrolijke praatjes van en met mensen die zich uit de naad werken om ‘mijn’ wijn voor het volgende seizoen veilig te stellen. “Druivenplukken is loodzwaar”, vertelde Fleur, “fysiek hou je het hooguit een uurtje of drie vol als je ongeoefend bent. Daarom werken we ook met een vast professioneel team, en niet met hobbyplukkers. Die werk je in, en halverwege moeten ze het opgeven.” Ze pakte een emmer en een schaar, hurkte mee met de rest van de ploeg en dook routineus tussen de druivenranken om de onderste trossen los te knippen waar de oogstmachine niet bij had kunnen komen. “Het is schitterend werk”, zei ze glunderend, “ik doe het graag. Jammer alleen, dat je haar na afloop aan elkaar kleeft van het druivensap.”
Ik zei maar niet dat je dat resultaat ook met mineraalwater kon bereiken, ik voelde me bij de warmer wordende zon al plakkerig genoeg.
Bij thuiskomst bleek de waterstoring verholpen. Volgens de buurman van een eind verderop had zijn vriendin ergens in het dorp een aankondiging gezien dat de toevoer afgesloten zou worden wegens werkzaamheden. Navraag bij de tabac en de kroeg (ik ga niet over een nacht ijs, journalist hè) waar ik voor een welverdiend apéro aanlegde, leerde dat er een graafmachientje door de waterleiding heen was geploegd die ochtend, en dat daarom het water was afgesloten. Om de boel te repareren. En dat binnen een paar uur, in de Provence!
“Ja, maak je zelden mee”, gaf de echtgenoot toe. Hij is niet zo van Frankrijk, maar was al wel onder de douche geweest. Hij wel.

6 gedachten over “Vroeg uit de veren”

  1. Ha, had ik hier vorige week. Stap onder de douche, heel even wat water en daarna nada, nakko, niente, niets. Navraag leerde dat er inderdaad onderhoud werd gepleegd. Duurde tot achterin de middag, dus in plaats van kraanwater drinken, ik hoef geen bronwater, is er heel wat bier doorheen gegaan.

Laat een antwoord achter aan Ellen van Heusden-Rus Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven