Ik ben Pluvius niet!

do 1 november 2018

Weleens een paar honden en een kat in totale verbijstering aan de potenrem zien trekken? Ik wel, vanmorgen. De rivier die onderlangs ons huis loopt, had wel een héél lange neus naar zijn bedding getrokken. De vaste route voor de ochtendwandeling met het viervoetig gespuis was totaal onder water verdwenen, dat lieflijke zomerstroompje raasde en tierde als een bezeten helleveeg. “Put**n de m**de, wat is dít!?” (kat rechts onderaan in beeld op de foto). Ik spreek redelijk honds en kats, maar door het heavy metal-lawaai van de rivier kon ik niet verstaan wat er gebriefd werd. Het moet haast wel met ongeloof, verwarring en boosheid te maken hebben gehad. Ze keken me aan en het was duidelijk dat ik het gedaan had. Waar is óns paadje? Je denkt toch niet echt dat we hier een beetje gaan lopen zoeken naar een lekker plekje voor je-weet-wel-wat? Het mag dan Halloween zijn, maar bij dit soort hekserij houden we het voor gezien. Demonstratief, nog net geen spandoeken, maakten ze stante pede rechtsomkeer. Mijn waarschuwing dat ik ze alle vier de pootjes zou breken als ze dan maar binnen zouden pissen en poepen, maakte evenveel indruk als een grapje van Twan Huys.
En ik was al niet vrolijk. Regen, regen, regen, een hele dag geen internet, ’s avonds af en aan een beetje stroom, geen tv. Bovendien bijna de hele nacht wakker gelegen: doet ie het, of doet ie het niet? Die rivier: gaat ie toeslaan of houdt ie zich gedeisd? ’s Zomers is het niet veel meer dan een stroompje dat ze in de gidsen van de Offices de Tourisme pittoresk noemen, kun je vertalen als schilderachtig. Ik heb een hekel aan pittoresk. Als iets schilderachtigs is, schilder het dan, deed Van Gogh ook.
Vanmorgen was er ineens weer tv. Voor het eerst (en hopelijk voor het laatst) haalde mijn dorpje het nationale journaal. We hadden de meeste regen gekregen van het hele departement (de Var) en zelfs het record uit 1976 gebroken. We hadden de meeste regen ooit gemeten gehad: 185,6 mm. Fijn.
“En nu?“, vroeg de echtgenoot. Niet zo’n francofiel, eerder iemand die de Provence tot de Derde Wereld rekent. Ik gaf ‘m – een beetje – gelijk. Om de zoveel jaar hebben we hier vreselijke overstromingen. Daar zou iets aan gedaan kunnen worden. Maar nee. Zelfs de overstromingsramp in 2010 met 21 doden hier in de buurt heeft niks veranderd. Sommige verzekeraars hebben zelfs nog niets uitgekeerd. Procedures en processen. Verbeteringen, ho maar. ‘It’s the money, stupid’ denk ik dan analoog aan Bill Clinton toen die het over de economie had.
De stemming in de huiselijke kring verbeterde tijdelijk toen ik opbiechtte dat ik gehamsterd had. Met hamsteren ben ik vertrouwd sinds mijn ouders ten tijde van de Koude Oorlog ineens blikken kapucijners in de kruipkelder van onze Rotterdamse niet-zo-flatwoning (drie verdiepingen, geen lift) gingen opslaan. ‘Voor als de bom valt’. Van dat gedoemdenk is iets blijven hangen. Hamsteren? Daar heb ik geen Appie voor nodig.
Want soms geloof ik Météo France als die ellende aankondigt. En dan hóeven we helemaal niet te proberen om tijdens vigilance orange het dorp te bereiken: ik heb voorraad! Voedsel, wijn en sigaren.
De echtgenoot trok zijn laarzen aan en ging bijna monter (nou ja, ik moet niet overdrijven) op weg naar de brievenbus, ongeveer een kilometer verderop aan de hooggelegen Route Départementale. Met de auto, dat zou niet lukken, zoveel was zeker, de plassen overstegen de assen. De krant waarop hij aasde, zat niet in de boîte à lettres. Er was nul post. Op zijn terugweg begon het opnieuw en hard te regenen.
Voor het eerst sinds mei schonk ik geen rosé maar rode wijn bij de lunch van pasta met paddenstoelen. De haard brandde, het rook naar winter. Op 1 november. Na de maaltijd klaarde het zowaar even op, ook buiten. Ik flikkerde meteen het hele beestenspul de deur uit met de dwingende mededeling: “fait pipi, fait caca!” Met grote tegenzin kachelden ze het zeiknatte paadje af. Tot de hoek en geen stap verder. Ja zeg. Maar ze deden wat ze moesten doen. Iedereen opgelucht. Toen begon het weer te regenen. Je zag ze denken: “Dat deed jij express hè?”
Hoe leg je honden en katten uit dat je de regengod Pluvius niet bent?

18 gedachten over “Ik ben Pluvius niet!”

  1. Hoe hou je ‘t vol Renee, daar boven op je bergje en dan moet de winter nog beginnen.
    Regelmatig geen elektriciteit, internet en veel kou als ik je schrijfsels zo volg.
    Toch ben je daar naartoe verhuisd. dus ergens moet die plek aantrekkelijk voor jullie zijn geweest, ik zeg jullie, maar denk meer voor jou.
    Ik wens je een zachte winter en een vroeg zonnig voorjaar.
    Liefs,
    Jacqui.

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Yep Jacqui, die plek, dit leven is aantrekkelijk. Ondanks de ongemakken voel ik me hier meer op m’n gemak dan waar dan ook. Maar die achte winter… zou mooi zijn. Met toch wel een paar weekjes vrieskou, anders stikken we de volgende zomer van de muggen ;-]

  2. Ik ging hier in de Morvan afgelopen maandagavond laat nog even met de teckels wandelen. Lag er tot mijn stomme verbazing een dikke laag sneeuw! Honden blij, lekker ravotten. Volgende ochtend alles dik wit. Ik moest naar een dorpje zo’n 5km verderop, weet er verschillende routes heen maar alles was ‘barrée’. Inmiddels is alle sneeuw weer verdwenen.

      1. Ik woon hier sinds 23 maart dit jaar. Dus mijn eerste winter in de Morvan, kom maar op met ijs en sneeuw!

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Tuurlijk komt het goed. Het is al goed, we wonen hier toch maar mooi, en het was vandaag zowaar een tijdje droog ;-]

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Ze weigerden de rest van de dag naar buiten te gaan. Vandaag – nu het water is gezakt – voor het eerst weer voorzichtig het pad af…

  3. Heerlijk verhaal.
    Mijn oma en opa hadden rond de Koude oorlog ook flink gehamsterd op zolder grote kast vol. Toen zij in 1975 naar bejaardenhuis gingen en ik ging samenwonen nam ik er veel van mee. Blikken vol koffiebonen laten malen en jaar koffie van gedronken, was heerlijk. De thee was helaas te muf. Maar wc papier blijft wel lang goed.

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Dan heb je mazzel gehad. De kruipkelder van mijn ouders was helaas nogal vochtig: blikken doorgeroest, aardappels uitgelopen, wc-papier zeik…

  4. Antje Keller-van Mol

    Weer een mooi maar heel nat verhaal.
    Jullie krijgen wel heel veel!
    Regenval, overstroming, sneeuwval.
    Maar …… het blijft een heerlijk gebied!

Laat een antwoord achter aan Kijk, Zuid-Frankrijk! Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven