Heterdaadje

do 8 november 2018

‘Normalement’ ben ik een redelijk opgewekt type. Maar nu even niet. De week begon er al mee dat het zo hard regende dat ik onmogelijk de doorgaande weg boven aan ons pad zou kunnen bereiken. Dus het gruwelijke corvee (jawel, daar heb ik echt een pesthekel aan) van de wekelijkse boodschappen moest uitgesteld worden. Mooi toch? Nou nee, want mijn hele agenda werd erdoor overhoop gegooid. Soms ben ik druk als een klein baasje en dan wil ik wel graag enig overzicht houden. Nog steeds en iets te vaak kom ik mensen tegen die denken dat ik een bevoorrechte vroegpensionada in Luilekkerland ben; ik woon immers in Zuid-Frankrijk! Dank je de koekoek. Ik ben nog in geen velden of wegen met pensioen. Moet ik trouwens niet aan denken. Ledigheid en een duivels oorkussen, niks voor mij. Ik zie me ook echt niet in clubverband zitten bridgen. En die nepsport golfen vind ik ook niks. Beetje achter zo’n balletje aan lopen sjokken om tot de ontdekking te komen dat het – ver uit het zicht – in de bosjes of een vijver, maar vooral niet in dat kleine rotgaatje terecht is gekomen. Nee, ik werk gewoon zoals het hoort. Alleen raak ik soms een beetje over de rooie als de onverwachte onvoorzienigheid weer eens toeslaat. Oh ja, dat heet tegenwoordig stress, geloof ik. Geen stroom, geen internet, mijn paadje naar de Départementale weggespoeld, ik weet het allemaal wel, die dingen gebeuren. Maar ze komen altijd extreem ongelegen, precies op een volkomen verkeerd moment. En als je dan vakantiegangers spreekt die geen idee hebben van hoe het is als je hier woont en werkt… Nou ja, laat ook maar. Zoals journalist, schrijver en dichter Rudyard Kipling al zei in 1892: “And never the twain shall meet.” Al had hij het over het onbegrip tussen de Britten en Indiërs in hun toenmalige kolonie India.
Maar goed, de supermarché werd een dagje later. Gekaplaarsd liep ik door de plassen naar mijn auto. Ik hoefde mijn bril niet op te poetsen om het te zien: lekke band. Ook dat nog. De niet zo francofiele echtgenoot, behalve linksdenkend ook en vooral in echt alle opzichten linkshandig en ‘mal à droite’, gaf zoals gebruikelijk heel Frankrijk de schuld van mijn pech. Ruim een uur (en een stevige huwelijkscrisis) later hadden we dankzij een gezamenlijke krachtsinspanning het reservewiel gemonteerd. Het leek aardig vast te zitten, ik heb er in elk geval de supermarché mee gehaald.
Daar sloeg ik leeftocht voor ruimschoots een week in en kocht de door de echtgenoot verlangde leesbril, type vergrootglazen-met-pootjes. Hij springt daar wat slordig mee om, om de drie maanden is het ding wel aan vervanging toe, of kwijt. Zo’n leesbril gooi je na de kassa natuurlijk niet in je boodschappentassen tussen de blikken hondenvoer, die stop je zorgvuldig weg in je handtas (beter bekend als die hutkoffer, er past veel in). Nooit gesnapt hoe de echtgenoot ook maar iets kan zien door de jampotglazen trouwens, ik moet er niet aan denken. Mijn ogen voldoen uitstekend en schieten ook zonder vizier vuur zodra dat wapen ingezet moet worden.
Dat was tien minuten later het geval. Ik moest nog langs een tweede winkel en daar ging ter hoogte van de kassa zo’n alarmpiep af. Diefstal! Ik begreep er niks van. Ik werd min of meer aangehouden door een getatoeëerde bewaker van het agressievere sportschooltype. De handtas werd in beslag genomen, en daarin rommelend vond hij die leesbril. In zo’n veiligheidsverpakking die je alleen thuis met behulp van een vlijmscherp geslepen kapmes kunt openslopen. Ik werd in staat van beschuldiging gesteld: winkeldievegge! Want diezelfde bril, in dezelfde verpakking, was ook in deze winkel verkrijgbaar. “Geen bonnetje?” Nee, geen bonnetje; kassabonnen gooi ik altijd meteen weg in de prullenbak bij de uitgang. Klets je er dan maar eens uit. Hoe kon ik bewijzen dat ik de bril elders had gekocht? Niet dus. Er was ineens sprake van de gendarmerie, of ik maar ‘even’ wilde wachten. Leek me geen goed idee, ik zag het opstootje en de kop in het lokale krantje al voor me: ‘hoofdredacteur Côte & Provence Magazine aangehouden wegens winkeldiefstal’. Nogmaals afrekenen leek me de beste optie. De ‘sportschool’ vond van niet, hij had ‘beet’. Ik spreek goed Frans, maar ik spreek het ineens stukken beter als de stress wordt opgevoerd en ik spreek het zelfs uitstekend als er gescholden moet worden. Ik hield me in en beperkte me tot vuurspugen met de ogen terwijl ik de bril richting kassière schoof die ‘m als een haas langs de scanner haalde en in recordtempo mijn betaling verwerkte. Waarna ik met opgeheven hoofd het pand verliet.
Thuis vertelde ik de echtgenoot dat ik een wel héél dure leesbril had meegebracht, en dat hij er maar beter een beetje zuinig op kon zijn. Ik vertelde wat me overkomen was.
“Dan gaan we nu maar even naar het café, winkeldief”, zei hij, “ter kalmering.”
“Dat is drie weken dicht wegens vakantie.” Inmiddels was het ook weer gaan regenen.
Gelukkig was er nog ruim voldoende rosé van de plaatselijke cave in huis. Na de lunch ging ik weer braaf aan het werk.
“Rotweek, hè”, zei de echtgenoot.
Ik had pas één zin getikt toen de stroom het begaf. De echtgenoot zag mijn ogen opgloeien, stommelde naar de keuken een kwam terug met een glaasje rosé: “Chômage technique, let it be.”
Ook zonder bril heeft hij soms een scherpe blik.

8 gedachten over “Heterdaadje”

  1. Puffhhh, eerst dat reservewiel, na de winkelstrooptocht nog zo’n vent (l-d-b),
    wil je eindelijk aan je werk beginnen, géén stroom! Dan zou je toch ontploffen!!! Heerlijk aan de rosé, dat had de man met de 2 linkerhanden goed gezien! Fijne avond nog!

  2. Beste Renée, Realiseert U zich wel in wat voor bevoorrechte positie U zich bevindt. Zelf probeer ik af en toe ook wel eens een stukje te schrijven. De laatste tijd ging me dat niet zo goed meer af. Ik dacht, dat ik een writers block had.
    Nu realiseer ik me plotseling, dat het me de laatste tijd aan tegenslagen en ellende heeft ontbroken. Dat levert tenslotte meestal de leukste stukjes op.

  3. Antje Keller-van Mol

    Wat een misère in dat heerlijke Zuid Frankrijk!
    Geniet en koester alle mooie momenten met elkaar!
    Een heerlijk ontspannen weekend gewenst met mooi weer!

    1. Kijk, Zuid-Frankrijk!

      Er ligt nog zó’n puist werk en he weer is zó onzeker, dat een heerlijk ontspannen weekeinde even wordt opgeschort. Maar dank je wel, en laat je vooral niet weerhouden!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven