Niks gehoord, niks gezien, dus het was even raar opkijken toen ik vanmorgen het smalle paadje vanaf huis langs het rivierravijn naar de départementale dacht op te tijgeren. Ging prima, ondanks de diepe voren die er sinds de laatste regenhoosbuien zijn ingesleten. Als je op bepaalde stukken over het randje stuurt (inderdaad, doodeng) kom je daar wel langs zonder dat je chassis over de rotsgrond schuurt. Het ging pas mis toen ik bijna aan het eind was, daar waar m’n pad het laatste steile stuk naar de départementale opklimt. Brokken steen, enórme brokken steen, zomaar midden op het pad. Geen normale rotsblokken. Nee, aan elkaar gemetselde steenbrokken. Die konden maar van één kant naar beneden getuimeld zijn: van bovenaf. Mijn briljante logica van die vroege ochtend volgend, keek ik omhoog. Daar, halverwege tussen de enkele tientallen meters hoger gelegen départementale en mijn onderlangs lopende paadje, hing een auto in de bomen. Ik keek wat beter en zag dat het slechts een halve auto was, de voorkant. Vanwege de wieldop die naast mijn paadje in de ochtendmistral lag te rammelen begreep ik dat het om een Renault moest gaan. 
Dat is toch een rare gedachtenkronkel, bedacht ik. Je stuit op iets krankzinnigs en het enige dat je constateert is: aha, een Renault! Maar de raderen begonnen te draaien en terwijl ik de boel stond te ogenschouwen kreeg de reconstructie langzaam vorm. 
Het moest vannacht gebeurd zijn, geen twijfel mogelijk want gisteren kon ik het paadje nog gewoon langs. Wát er gebeurd was leek me ook glashelder; pal boven dit stuk van m’n paadje maakt de départementale een scherpe bocht naar rechts. Die zie je niet aankomen, als je hier niet bekend bent. En zit je er eenmaal in, dan is remmen geen optie meer, dan vlieg je er met een noodgang uit. Met medeneming van het stenen muurtje dat op dit deel van de weg als vangrail bedoeld is, kom je dan zo ongeveer uit waar ik die ochtend stond te beschouwen. En dan mag je nog van geluk spreken: ietsje meer vaart, ietsje minder bomen en je duikelt akelig veel steile meters verder aan de andere kant van m’n pad het ravijn en de rivier in. 
Er wordt op die départementale hier veel te hard gereden. De remsporen, de krassen op de rotsen langs de weg, en nu dit weer; allemaal stille getuigen. Maar van deze wilde ik wel weten hoe het was afgelopen. Ik belde de mairie: “sorry, geen idee. Was er een ongeluk dan?” Ik belde de brandweer (iemand moest die andere helft van die auto plus inzittende(n) toch weggetakeld hebben?), maar daar werd ik doorverwezen. En doorverwezen, en doorverwezen, en…
Uiteindelijk bracht de facteuse uitkomst. Die stond ineens zomaar voor de deur terwijl ik toch zeker wist dat ik vanmorgen door die brokken steen de weg niet op had gekund.
“Nee nee, die steenbrokken waren net opgeruimd, door een bergingsfirma”, ze was ze nog tegengekomen op weg naar beneden. 
“En wie er in die auto zat, hoe is het daarmee afgelopen…?” vroeg ik, bang voor haar antwoord.
“Ah! Dat wil je niet weten!”
Dat dacht ik al, zonk me de moed in de schoenen. 
“Twee ‘jeunes’, gezopen, veel te hard gereden, maar zó slap van de alcohol dat ze als ‘poupées de chiffon’ teruggevonden zijn. Paar schrammen, dat was alles, je gelooft het niet!”
Nee, dat geloof je niet. Maar ik ben wel heel blij dat ik niet elke dag langs een dodenherdenkingsplek hoef te rijden.