Altijd iets om je op te verheugen, als m’n Britse ex-buren weer eens een keertje langskomen. Ze wonen al jaren in Zuid-Frankrijk, maar rijden toch nog steeds in een auto met zo’n stuur aan de verkeerde kant. Ik heb Harry vaak genoeg gezegd: doe nou eens normaal, koop een sedan met een EU-stuur. Desnoods een Duitser. Maar die heeft ie al: een BMW. Ik heb met enige regelmaat met links georiënteerde (huur)auto’s rondgereden in allerlei rare landen waar ze verkeerstechnisch het verschil tussen links en rechts niet onder de knie hebben. Levensgevaarlijk. Maar Harry, die nogal tegen zijn zin in Zuid-Frankrijk is beland (l’amour, je kent dat wel) houdt stug vol dat het volkomen verantwoord is met zo’n gemankeerde voiture door de Provence te crossen. Hij doet er iets van vijf kwartier over, tussen mijn vorige dorpje en waar ik nu woon. Gewoon binnen hetzelfde departement, de Var. Ik heb weleens de indruk dat veel Nederlanders en Vlamingen niet goed snappen hoe groot Frankrijk eigenlijk is. Maar dat is weer een ander verhaal.
Harry en Janet werden door mij en mijn honden hartelijk welkom geheten. Ook hun twee uiterst Britse honden (soort van bordercollies) waren enthousiast als altijd. De beestjes kennen en herkenden elkaar. Links of rechts lopen? Aan links of rechts doen ze niet, er is maar één route: rechtdoor naar het keukenkastje met de versnaperingen. Ik had met het oog op het redelijke weer een buitenlunch bedacht. Fish & chips, zijn ze dol op, maar dat zat er niet in. Hier in het achterland ver van de kust, was er weer eens geen behoorlijke kabeljauw te scoren. Dus het werd voor Harry zijn favoriete halfrauwe biefstuk (klein pondje, hij is een vreettariër) en voor Janet en ons een milde vegacurry. 
Binnen te behappen, niks buiten. Of de tv aan mocht. Voor de stemming in het Lagerhuis, over de Brexit. Ze waren doodongerust. Want wat nou als er echt een Brexit kwam? Werden ze dan Frankrijk uit gegooid? Harry zou het niet erg vinden, Janet wel. Het werd een beetje ruzie tussen die twee. Maar dan wel op z’n Engels. ‘Debating’ zoals ze dat – vermoed ik – op hun kostschool hebben geleerd. Met humor, dan valt er altijd veel te lachen.
Ik stond aan het fornuis gekluisterd terwijl ik naar hen luisterde en vroeg me af: Engeland uit de EU, kan. Maar wij dan? Bon, ik ben niet zo van de EU. Ik vind het al lastig genoeg dat er één Frankrijk is. Terwijl de mensen in Normandië echt anders zijn en denken dan wij hier in de Provence. Om over Parijs al helemaal te zwijgen! Heb het vast al eens eerder opgeschreven: Frankrijk bestaat niet, laat staan de EU.
Aan tafel ging het eerst vooral over hun, mijn oude, dorpje. Het café was overgenomen, de chef van het restaurantje ging in een nog kleiner gehucht voor zichzelf beginnen. En de Madame van de tabac was inmiddels overleden. Beetje jong nog, 67, ik heb haar goed gekend.
Bij het dessert ging het natuurlijk toch weer over de Brexit. Harry aan de whisky, Janet proefde voorzichtig van een Garlaban, marc de Provence, maar opteerde toch voor een milder glaasje ratafia-wijn. 
Ik opperde: als jullie in Engeland de EU weghonen, waarom zouden wij in de Provence dat dan ook niet doen? Een onafhankelijke Provence, géén Parijs, géén Brussel. We hebben al een FLNP (Front de la Libération Nationale de Provence), de beweging ‘Prouvenço Natioun’. Harry schoot in de lach, ik ook. Maar toch. Er is iets. Van onrust. Van ‘wij tegen zij’, van onvrede en ‘gele hesjes’. 
“We gaan terug naar Engeland” zei Janet een glaasje verder. 
“Het VK”, verbeterde Harry haar. Zo heet dat tegenwoordig.  
Vooralsnog gingen ze naar huis, naar hun huisje op zo’n vijf kwartier rijden, dat ze te koop hebben gezet, straks niet meer te betalen. Een Brexit die ik liever niet had gezien. Maar we blijven vrienden.
Vast wel.