Doffe dreun zojuist. De vloer onder m’n bureau trilde en ik trilde mee. Aardbevinkje? Die heb je hier zo vaak, meestal merk je er niks van. Ik heb er weleens eentje een beetje heftiger meegemaakt toen ik een tijdje in Portugal woonde, je krijgt er een raar gevoel van in je maag. 
“Scheurbuik?”, opperde de echtgenoot. We hadden goed geluncht. 
Maar dit was een flinke schok. 
“Die voelde jij toch ook?”
“Mwah, een schok…, we hebben nog stroom, nergens last van.”
De kat die naast de printer in zijn doosje lag te pitten, ook niet. Terwijl ie toch voor de nodige beweging kan zorgen: als hij zich even uitbundig achter de oren krabt schudt m’n hele bureau mee. Hij heeft trouwens een pesthekel aan die printer, teveel herrie tijdens je slaapje en er verschijnt papier in dat je nooit eens lekker te pakken krijgt. Ik heb veel gaatjespapier op kantoor tegenwoordig; de footprint van Ché (Guevara), de guerrillero die mijn kat denkt te zijn. Als ie niet pit.
Maar ik was toch geschokt, en niet voor het eerst deze week.
Het begon al met de badkamerkraan. Je bent eraan gewend dat je die opendraait en dat er dan een beschaafde straal water uitkomt. Dus je bent er met je suffe ochtendhoofd niet op voorbereid dat het bruisfilter er met een knal uitspat en je meteen tot onder je oksels nat spat. Met kóud water. Dat was maandag. 
Dinsdagmiddag een klopje op de deur van kantoor, de ‘dame de ménage’. Of ik even mee kon komen. Een raar geluid, ergens achter de keukenkastjes. 
Ik herkende het meteen. “Ah, dat is Ratatouille, onze huismuis.”
“Huismuis?!” 
“Ja. ’t Is eigenlijk een veldmuisje maar hij komt hier regelmatig fourageren, hij heeft z’n eigen etensbakje naast het koffieapparaat. De rest van onze etenswaren is veilig verpakt, geen zorg.”
Ze was geschokt.
Toen ik halverwege de middag weer in de keuken kwam zag ik haar met de stofzuigerslang alle kastjes afgaan om het diertje te zuigvangen. En toen was ik weer geschokt. Ik heb uitgelegd dat dat niet de bedoeling was. Dat dat niet ging lukken ook, met zo’n luidruchtig offensief. Ratatouille is voorlopig zelfs de kat te slim af en die ligt echt uren doodstil op de loer.
Woensdag, weer geschokt. Een dood roodborstje met bebloed bekje voor de serre. Nee, niet de kat, die lag binnen te tukken. Stukgevlogen tegen de ruime ruiten. Het was de derde al binnen twee weken, ze zijn een beetje blond dit jaar. Ik heb meteen stickers gekocht en die op het glaswerk geplakt. Van zwarte vleermuizen. Zal best wennen, maar ik schrik me er nog elke keer kapot van. Nou ja, als de vogeltjes dat ook maar doen dan, en een bochtje om vliegen.
Gisterenavond. Ik gooide een blok op het houtvuur. Beetje nattig hout, het had geregend. Er kwam sissend leven in, wat rook wolkte uit de kachel. Gebeurt vaker, wappert doorgaans weg door de kier van het raam dat altijd openstaat. Ergens in huis begon een sirene gillend te loeien. Dit keer was ik niet de enige die zich kapot schrok. Brandalarm! De honden gilden meerstemmig mee, de kat schoot door het raam naar buiten, de echtgenoot informeerde of er iets aan de hand was.  
 “Nat houtje”, zei ik avondblond. Maar waar in godsnaam was dat brandalarmding? We hadden er ooit een gekocht toen dat verplicht werd, het ergens neergelegd (of opgehangen?) en er nooit mee aan gedacht.
Ga je toch gewoon op het geluid af. Ja ja, maar de keiharde pokkenherrie leek overal vandaan te komen. Uiteindelijk lokaliseerde ik het ding op de hoge buffetkast tegenover de haardkachel. Ik greep een eetkamerstoel en klom omhoog. Hebbes! Nu alleen nog uit. Geen duidelijk knopje, de herrie hield aan tot ik het ding uit elkaar gereten en de batterij losgerukt had. Zelden zo’n zalige stilte ervaren. 
En dan vandaag uit je bureaustoel geschokt door een aardbeving(kje). 
Benieuwd wat morgen doet. Het is inmiddels zachtjes beginnen te sneeuwen…